شیعه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[لعن]] کردن، نوعی ابراز [[انزجار]]، [[برائت]] جستن و محکوم کردن کسانی است که در برابر جریان و [[جامعه]] [[توحیدی]] [[ایستاده]] و با ایجاد مانع و [[انحراف]]، آن را [[تهدید]] می‌کنند. [[قرآن]] با [[سلسله]] مراتبی، از لعن [[ابلیس]] که نماد [[شرارت]] و [[پلیدی]] و بزرگ‌ترین [[دشمن خدا]] و [[خداپرستان]] است شروع کرده {{متن قرآن|وَإِنَّ عَلَيْكَ لَعْنَتِي إِلَى يَوْمِ الدِّينِ}}<ref>«و لعنت من تا روز پاداش و کیفر بر تو باد!» سوره ص، آیه ۷۸.</ref> و پس از آن به لعن افراد و گروه‌هایی می‌پردازد که هر یک با [[پیروی]] از [[شیطان]] به نوعی در مسیر [[دعوت]] و جامعه توحیدی مانع‌ تراشی می‌کند. ابتدا همه کافرانی را [[لعنت]] می‌کند که به جای پیروی از [[خدا]] و [[پیامبر]] او، از سران و بزرگان خویش پیروی کرده و [[گمراه]] شدند {{متن قرآن| إِنَّ اللَّهَ لَعَنَ الْكَافِرِينَ وَأَعَدَّ لَهُمْ سَعِيرًا خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا لّا يَجِدُونَ وَلِيًّا وَلا نَصِيرًا يَوْمَ تُقَلَّبُ وُجُوهُهُمْ فِي النَّارِ يَقُولُونَ يَا لَيْتَنَا أَطَعْنَا اللَّهَ وَأَطَعْنَا الرَّسُولا وَقَالُوا رَبَّنَا إِنَّا أَطَعْنَا سَادَتَنَا وَكُبَرَاءَنَا فَأَضَلُّونَا السَّبِيلا}}<ref>«خداوند کافران را لعنت و برای آنان آتش (دوزخ) را آماده کرده است هماره در آن جاودانند و یار و یاوری نمی‌یابند روزی که چهره‌های آنان در آتش گردانده شود می‌گویند: ای کاش از خداوند و پیامبر فرمان برده بودیم و می‌گویند: پروردگارا! ما از سرکردگان و بزرگانمان فرمان بردیم و آنان ما را از راه به در بردند» سوره احزاب، آیه ۶۴-۶۷.</ref>؛ کافرانی که [[حدود الهی]] را زیر پا نهاده و از [[کارهای ناپسند]] خویش دست برنمی‌داشتند {{متن قرآن|لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِن بَنِي إِسْرَائِيلَ عَلَى لِسَانِ دَاوُودَ وَعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ ذَلِكَ بِمَا عَصَوا وَّكَانُواْ يَعْتَدُونَ كَانُواْ لاَ يَتَنَاهَوْنَ عَن مُّنكَرٍ فَعَلُوهُ لَبِئْسَ مَا كَانُواْ يَفْعَلُونَ}}<ref>«کافران از بنی اسرائیل بر زبان داود و عیسی پسر مریم لعنت شده‌اند از این رو که نافرمانی ورزیدند و تجاوز می‌کردند از کار ناپسندی که می‌کردند باز نمی‌ایستادند  بی‌گمان، زشت است کاری که می‌کردند» سوره مائده، آیه ۷۸-۷۹.</ref> و نیز کافرانی که به [[خداوند]] [[دروغ]] بسته و مانع [[راه خدا]] شده و به [[جهان آخرت]] [[کفر]] می‌ورزند. {{متن قرآن|وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أُوْلَئِكَ يُعْرَضُونَ عَلَى رَبِّهِمْ وَيَقُولُ الأَشْهَادُ هَؤُلاء الَّذِينَ كَذَبُواْ عَلَى رَبِّهِمْ أَلاَ لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ  الَّذِينَ يَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ اللَّهِ وَيَبْغُونَهَا عِوَجًا وَهُم بِالآخِرَةِ هُمْ كَافِرُونَ}}<ref>«و ستمکارتر از آن کس که بر خداوند دروغ بندد کیست؟ آنان بر پروردگارشان (در رستخیز) عرضه خواهند شد و گواهان می‌گویند: اینانند که بر پروردگار خود دروغ بستند؛ هان! لعنت خداوند بر ستمکاران باد! همان کسانی که (مردم را) از راه خداوند باز می‌دارند و آن را کژ می‌شمرند و جهان واپسین را انکار می‌کنند» سوره هود، آیه ۱۸-۱۹.</ref> پس از آنها افراد و گروه‌هایی در درون [[جامعه اسلامی]] لعنت شده‌اند: [[منافقان]] {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الْمُنَافِقِينَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْكُفَّارَ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا هِيَ حَسْبُهُمْ وَلَعَنَهُمُ اللَّهُ وَلَهُمْ عَذَابٌ مُقِيمٌ}}<ref>«خداوند به مردان و زنان منافق و کافران، آتش دوزخ را وعده کرده است که در آن جاودانند، همان آنان را بس! و خداوند آنان را لعنت کرده است و عذابی پایدار خواهند داشت» سوره توبه، آیه ۶۸.</ref>، مردانی که [[همسر]] خویش را به آلوده ‌دامنی متهم می‌کنند {{متن قرآن| وَالَّذِينَ يَرْمُونَ أَزْوَاجَهُمْ وَلَمْ يَكُن لَّهُمْ شُهَدَاء إِلاَّ أَنفُسُهُمْ فَشَهَادَةُ أَحَدِهِمْ أَرْبَعُ شَهَادَاتٍ بِاللَّهِ إِنَّهُ لَمِنَ الصَّادِقِينَ وَالْخَامِسَةُ أَنَّ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَيْهِ إِن كَانَ مِنَ الْكَاذِبِينَ}}<ref>«و آنان که به همسران خود تهمت (زنا) می‌زنند و گواهی جز خود ندارند گواهی هر یک از آنان، چهار بار گواهی دادن (با سوگند) به خداوند است که «به راستی من از راستگویانم و (بار) پنجم (بگوید): «لعنت خداوند بر من اگر از دروغگویان باشم» سوره نور، آیه ۶-۷.</ref>، اذیت و آزار کنندگان [[پیامبر اکرم]] {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُهِينًا}}<ref>«خداوند آنان را که خداوند و فرستاده او را می‌آزارند در این جهان و جهان بازپسین لعنت می‌کند و برای آنها عذابی خوارساز آماده کرده است» سوره احزاب، آیه ۵۷.</ref>، کسانی که به [[زنان]] پاکدامن [[تهمت]] آلوده‌دامنی می‌زنند {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يَرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ الْغَافِلَاتِ الْمُؤْمِنَاتِ لُعِنُوا فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ}}<ref>«به راستی آنان که به زنان پاکدامن بی‌خبر مؤمن، تهمت (زنا) می‌زنند، در این جهان و در جهان واپسین لعنت شده‌اند و آنان را عذابی سترگ خواهد بود» سوره نور، آیه ۲۳.</ref>، کسی که عمداً مؤمنی را می‌کشد ([[نساء]] / ۴، ۹۳) و سست‌باورانی که [[فسادانگیزی]] کرده و [[حرمت]] [[خویشاوندی]] را می‌شکنند. ([[محمّد]] / ۴۷، ۲۲ - ۲۳) برخلاف کسانی که لعن [[مسلمان]] را جایز ندانسته و آن را فقط درباره [[کافران]] و منافقانِ شناخته شده جایز می‌دانند، بعضی از عناوین عمومی لعن شده در قرآن بر [[مسلمانان]] نیز [[تطبیق]] می‌کند. براساس یک [[تفسیر]]، مراد از [[منافقان]]، [[بیماردلان]] و شایعه‌کنندگانی که [[قرآن]] آنان را [[لعن]] کرده است ([[احزاب]] / ۳۳، ۶۰)، همان گروه منافقان‌اند؛ اما بر پایه [[تفسیر]] مشهور دیگری، مراد از بیماردلان، [[مسلمانان]] سست‌ایمانی است که [[زنا]] کرده یا به آن [[گرایش]] داشتند.<ref>الکشاف، ج۳، ص۵۶۱؛ تفسیر بیضاوی، ج۴، ص۲۳۸؛ روح المعانی، ج۲۲، ص۹۰.</ref> ظاهر آیه‌ای که بر [[لعنت]] اذیت‌کنندگان [[پیامبر اکرم]]{{صل}}دلالت می‌کند (احزاب / ۳۳، ۵۷) نیز عام است و هر گونه اذیتی را دربرمی‌گیرد.<ref>التفسیر الکبیر، ج۳، ص۵۱۸.</ref> برخی سخنان ناروا درباره پیامبر اکرم{{صل}} (احزاب / ۳۳، ۶۹ - ۷۰)، ورود بی‌اجازه به [[خانه]] آن [[حضرت]]، سرگرم [[گفت‌وگو]] شدن و ترک نکردن خانه وی پس از خوردن [[غذا]] و نیز [[سخن گفتن]] با [[همسران]] وی بدون در میان بودن پرده، از مصادیق [[اذیت]] کردن پیامبر اکرم{{صل}} است. (احزاب / ۳۳، ۵۳)<ref>المیزان، ج۱۹، ص۲۵۰.</ref>برخلاف دیدگاه برخی [[مفسران]] که اذیت‌کنندگانِ [[پیامبر]]{{صل}}را اشاره به [[یهود]] و [[نصارا]] و منافقان دانسته‌اند،<ref>تفسیر سمرقندی، ج۳، ص۶۸؛ تفسیر ابن زمنین، ج۳، ص۴۱۱.</ref> برخی از مسلمانان مخاطب قرآن‌اند. براساس برخی [[روایات]] نیز، پیامبر اکرم{{صل}} از جمله خطاب به یکی از [[اصحاب]] به نام [[عمرو]] بن شاس <ref>معرفة الصحابه، ج۴، ص۱۹۹۶؛ اسدالغابه، ج۴، ص۴۸۳؛ الاصابه، ج۴، ص۳۷۱.</ref> اذیت کردن [[علی]]{{ع}} را مایه اذیت خود خواند.<ref>التاریخ الکبیر، ج۶، ص۳۰۶ - ۳۰۷؛ مسند احمد، ج۳، ص۴۸۳؛ المصنف، ابن ابی شیبه، ج۷، ص۵۰۲.</ref> لِعان نیز به عنوان یک [[حکم شرعی]] به مسلمانان اختصاص دارد. براساس این [[حکم]]، مردی که [[همسر]] خود را بدون وجود [[شاهد]] به زنا متهم کند بار پنجم می‌گوید: اگر [[دروغ]] گفته باشد، [[لعنت خدا]] بر او باد. ([[نور]] / ۲۴، ۶ - ۷) این [[آیه]] درباره یکی از [[یاران پیامبر]]{{صل}} نازل شد و او و همسرش در حضور آن حضرت ملاعنه کردند.<ref>صحیح البخاری، ج۶، ص۱۷۷؛ تفسیر مقاتل، ج۲، ص۴۰۹؛ مجمع البیان، ج۷، ص۲۲۵.</ref> گروه دیگری که در قرآن لعن شده‌اند، ظالمان‌اند. بررسی مصادیق [[ظلم]] و [[ظالم]] نشان می‌دهد که گروهی از [[مؤمنان]] هم از دیدگاه [[قرآن]] می‌توانند [[ظالم]] و در نتیجه سزاوار [[لعنت الهی]] باشند. مؤمنانی که با [[کافران]] [[ارتباط]] دوستانه دارند ([[توبه]] / ۹، ۲۳؛ ممتحنه / ۶۰، ۹) یا دیگران را مسخره کرده و با لقب‌های [[زشت]] خوانده و از آن توبه نمی‌کنند (حجرات / ۴۹، ۱۱) و نیز کسانی که [[حدود الهی]] را زیر پا نهاده و [[خدا]] را [[نافرمانی]] می‌کنند از این قبیل‌اند. (بقره / ۲، ۲۲۹) کسی که براساس [[احکام الهی]] [[داوری]] نکند نیز ظالم و [[ستمگر]] است: «و مَن لَم یَحکُم بِما اَنزَلَ اللّهُ فَاُولـئِکَ هُمُ الظّـلِمون». ([[مائده]] / ۵، ۴۵) این [[آیه]] هرچند درباره [[یهودیان]] است، قاعده‌ای عمومی است. براساس روایتی از [[پیامبر اکرم]]{{صل}}اگر کسی درباره دو [[درهم]] نیز به [[ستم]] [[حکم]] کرده و بر اجرای آن [[فرمان]] دهد مشمول این آیه خواهد شد.<ref>الکافی، ج۷، ص۴۰۸.</ref> در [[صدر اسلام]] نیز برخی [[یاران پیامبر]]{{صل}} یکدیگر را به حکم بر اساس غیر ما انزل [[اللّه]] متهم می‌کردند.<ref>صحیح البخاری، ج۷، ص۱۱ - ۱۲؛ تاریخ طبری، ج۳، ص۸۶.</ref> کسان دیگری نیز هستند که در قرآن [[لعن]] شده‌اند. (برای نمونه: [[نساء]] / ۴، ۹۳؛ آل‌عمران / ۳، ۶۱؛ رعد / ۱۳، ۲۵؛ [[نور]] / ۲۴، ۲۳؛ [[محمّد]] / ۴۷، ۲۲ - ۲۳) عناوین منطبق بر اینان، گاهی بر برخی از [[مسلمانان]] [[تطبیق]] شده‌اند؛<ref>نک: الصواعق المحرقه، ج۲، ص۶۳۷؛ منهاج السنة النبویه، ج۴، ص۵۶۵.</ref> همچنین [[آیات]] مربوط به عناوین یادشده درباره افراد [[مسلمان]] نازل شده‌اند.<ref>صحیح البخاری، ج۷، ص۶۳؛ تفسیر ابن ابی حاتم، ج۳، ص۱۰۳۷.</ref> به [[اعتقاد]] برخی از [[اهل سنت]]، لعن کسی از سوی [[خداوند]] یا پیامبر اکرم{{صل}} [[دلیل]] بر جواز آن برای دیگران نیست، در حالی‌که در قرآن و [[سنت]] به جواز لعن توسط دیگران هم تصریح (بقره / ۲، ۱۵۹ و ۱۶۱؛ آل‌عمران / ۳، ۸۶ - ۸۷)<ref>صحیح البخاری، ج۷، ص۱۵۸؛ صحیح مسلم، ج۸، ص۷۶؛ المستدرک، ج۴، ص۴۸۳.</ref> و به لعن برخی از [[گنهکاران]] صریحاً امر شده است.<ref>مسند احمد، ج۲، ص۲۲۳؛ المستدرک، ج۴، ص۴۸۳؛ صحیح ابن حبان، ج۱۳، ص۶۴.</ref> برخی از فقهای [[اهل‌سنت]]، [[لعن]] کردن کسی توسط [[پیامبر اکرم]]{{صل}} را [[دلیل]] [[مشروعیت]] لعن به وسیله دیگران <ref> صحیح مسلم، ج۲، ص۱۳۷.</ref> و این کار را لازمه عمل به سفارش [[قرآن کریم]] مبنی بر [[پایبندی]] به [[سنت]] آن [[حضرت]] ([[حشر]] / ۵۹، ۷) دانسته‌اند.<ref>صحیح البخاری، ج۷، ص۶۳؛ صحیح مسلم، ج۶، ص۱۶۷.</ref>.<ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[شیعه (مقاله)|مقاله «شیعه»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۶ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱۶.</ref>