بداء: تفاوت میان نسخه‌ها

* بداء در لغت به معنای آشکار شدن و [[ظهور]] است<ref>ر.ک. لسان العرب، ج۱، ص۴۱-۴۲؛ الصحاح، ج۲، ص۱۱۶۰؛ اقرب الموارد، ج۱، ص۳۴؛ مفردات، ص‌۱۱۳. </ref>.<ref>ر.ک: دانشنامه امام مهدی: ج۷، ص۴۵۵؛ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۰؛ فرهنگ شیعه، ص ۱۵۰. </ref> هرگاه بداء به [[انسان]] نسبت داده شود، مقصود این است که چیزی که بر او [[پنهان]] بوده و حال آشکار شده است<ref>ر.ک. ربانی گلپایگانی، علی، دانشنامه کلام اسلامی، ج۲، ص ۵۴؛ فرهنگ شیعه، ص ۱۵۰.</ref>. و در اصطلاح به معنای [[تغییر]] مقدرات از سوی [[خداوند]]، بر اساس پاره‌ای حوادث و وقایع و تحت شرایط و عوامل ویژه است<ref>ر.ک: دیبا، حسین، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۵، ص ۳۷۴ ـ ۳۷۸؛ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۴۹-۵۰.</ref>. به بیان دیگر بداء اتخاذ نظری جدید در برخی امور است که وقوع آن مورد [[انتظار]] نبوده و ظاهر بر خلاف آن بوده است<ref>ر.ک: مفید، محمد بن محمد، تصحیح الإعتقاد، ص ۵۱ ـ ۵۲؛ لاهیجی، گوهر مراد، ص ۲۹۲.</ref> بداء غیر از [[نسخ]] است؛ بداء مربوط به [[تکوین]] است، ولی [[نسخ]] مربوط به [[تشریع]]، در واقع [[حکم]] [[منسوخ]] برای زمان محدودی [[تشریع]] شده که [[حکم]] [[ناسخ]] بیانگر پایان آن است<ref>ر.ک: دیبا، حسین، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۵، ص ۳۷۴ ـ ۳۷۸.</ref>.

* بداء به معنای آشکار شدن بعد از خفاء در مورد [[خداوند]] معنا ندارد، زیرا [[حقیقت]] هیچ چیز بر [[خداوند]] پوشیده نیست و [[علم]] و ارادۀ ذاتی [[خداوند]] هرگز [[تغییر]] نخواهد کرد، چراکه مستلزم نسبت [[جهل]] و [[تغییر]] به ذات [[خداوند متعال]] است<ref>شیخ صدوق، محمد بن علی، توحید، ص ۳۳۴؛ تفسیر قمی، ذیل آیه ۶۴ سوره مائده.</ref>. در واقع، تغییری در [[علم]] [[خداوند]] به وجود نمی‌آید؛ بلکه تغییری در اطلاع ما نسبت به آنچه قبلاً خبر داده شده، ایجاد می‌شود<ref>ر.ک: تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۶۱؛ ربانی گلپایگانی، علی، دانشنامه کلام اسلامی، ج۲، ص ۵۴؛ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۰؛ فرهنگ شیعه، ص ۱۵۰.</ref>. بنابراین بداء به معنای [[تغییر]] [[سرنوشت]] و [[تجدید]] نظر در برنامۀ [[قضا و قدر الهی]] است، یعنی [[خداوند]] برای تقدم و تأخر حوادث و تحولات [[تاریخ]]، صورت قطعی معین نفرموده بلکه خود [[انسان]] مجری [[قضا و قدر الهی]] است و آنها را جلو یا عقب می‌برد<ref>ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۱؛ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۱۲۴.</ref>.

* [[اعتقاد]] به بداء بالاترین [[نشانه]] [[اعتقاد به توحید]] است که [[علم الهی]] را محدود نمی‌کند و ناشی از [[جهل]] نیست. [[امام صادق]] ‌{{ع}} فرمود: «[[خدا]] هرچه را بخواهد پیش می‌اندازد و هرچه را بخواهد مؤخر می‌کند و هرچه را بخواهد محو و هر چه را بخواهد [[اثبات]] می‌کند و کتاب ما در نزد اوست‌ و فرمود‌: «هر چیزی‌ را که [[خدا]] [[اراده]] می‌کند پیش از آنکه آن را پدید آورد، در [[علم]] او وجود‌ دارد، چیزی بر او آشکار نمی‌شود مگر اینکه در علم‌ او‌ بوده‌ است، همانا برای [[خدا]] از روی [[جهل]] آشکار نمی‌شود»<ref>{{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ یُقَدِّمُ مَا یَشَاءُ وَ یُؤَخِّرُ مَا یَشَاءُ وَ یَمْحُو مَا یَشَاءُ وَ یُثْبِتُ‏ مَا یَشَاءُ وَ عِنْدَهُ أُمُّ الْکِتابِ‏ وَ قَالَ فَکُلُّ أَمْرٍ یُرِیدُهُ اللَّهُ فَهُوَ فِی عِلْمِهِ قَبْلَ أَنْ یَصْنَعَهُ لَیْسَ شَیْ‏ءٌ یَبْدُو لَهُ إِلَّا وَ قَدْ کَانَ فِی عِلْمِهِ إِنَّ اللَّهَ لَا یَبْدُو لَهُ مِنْ جَهْلٍ‏}}؛ تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۲۱۸.</ref>.<ref>ر.ک: جعفری، یعقوب، بحثی در باره لوح محفوظ و لوح محو و اثبات، فصلنامه کلام اسلامی، ش ۳۴، ص ۹۶؛ دیبا، حسین، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۵، ص ۳۷۴ ـ ۳۷۸؛ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۴۹-۵۰.</ref>