حبة بن جوین عرنی: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[سید ابن طاووس]] با واسطه از [[حبة بن جوین]] [[نقل]] می‌کند که گفته است: شبی من و نوف در محوطه [[دارالاماره]] خوابیده بودیم که ناگهان در اواخر [[شب]]، [[امیر المؤمنین]]{{ع}} را دیدیم که که مانند شخص سرگشته دست خویش را بر دیوار گذاشته و این [[آیه]] را تا آخر [[تلاوت]] می‌کند: {{متن قرآن|إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ...}}<ref>«بی‌گمان در آفرینش آسمان‌ها و زمین و پیاپی آمدن شب و روز نشانه‌هایی برای خردمندان است» سوره آل عمران، آیه ۱۹۰.</ref><ref>{{متن قرآن|إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ لَآيَاتٍ لِأُولِي الْأَلْبَابِ * الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَذَا بَاطِلًا سُبْحَانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ * رَبَّنَا إِنَّكَ مَنْ تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَيْتَهُ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصَارٍ * رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلْإِيمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّكُمْ فَآمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْ عَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ * رَبَّنَا وَآتِنَا مَا وَعَدْتَنَا عَلَى رُسُلِكَ وَلَا تُخْزِنَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِنَّكَ لَا تُخْلِفُ الْمِيعَادَ}} «بی‌گمان در آفرینش آسمان‌ها و زمین و پیاپی آمدن شب و روز نشانه‌هایی برای خردمندان است * (همان) کسان که خداوند را ایستاده و نشسته و آرمیده بر پهلو یاد می‌کنند و در آفرینش آسمان‌ها و زمین می‌اندیشند: پروردگارا! این (ها) را بیهوده نیافریده‌ای، پاکا که تویی! ما را از عذاب آتش (دوزخ) باز دار * پروردگارا! هر که را به آتش (دوزخ) درآوری، خوار کرده‌ای و ستمگران را یاوری نخواهد بود * پروردگارا! ما شنیدیم فرا خواننده‌ای به ایمان فرا می‌خواند که به پروردگار خود ایمان آورید! و ایمان آوردیم؛ پروردگارا، گناهان ما را بیامرز و از بدی‌های ما چشم بپوش و ما را با نیکان بمیران * پروردگارا! و آنچه با پیامبرانت به ما وعده کردی عطا کن و روز رستخیز ما را خوار مگردان؛ بی‌گمان تو در وعده (خود) خلاف نمی‌ورزی» سوره آل عمران، آیه ۱۹۰-۱۹۴.</ref>. وی می‌گوید: [[حضرت]] این [[آیات]] را می‌خواند و به سان شخص سرگشته راه می‌رفت. تا اینکه فرمود: "ای حبّه، آیا خوابیده‌ای یا [[بیداری]]؟"، گفتم: بیدارم؛ شما که چنین می‌کنید، پس ما چگونه باید باشیم؟ چشمان [[حضرت]] پر از [[اشک]] شد و گریست و سپس فرمود: "ای حبّه، برای [[خداوند]] مقامی است، و برای ما در پیشگاه او جایگاهی است و هیچ کدام از [[اعمال]] ما بر او پوشیده نیست. ای حبّه، [[خداوند]] نسبت به تو و من از رشته رگ گردن نزدیکتر است؛ ای حبّه، هیچ چیز نمی‌تواند من و تو را از دید [[خداوند]] پنهان دارد". سپس فرمود: "ای نوف، آیا خوابیده‌ای؟" نوف که خوابیده بود، از [[خواب]] بیدار شد و گفت: "خیر، یا [[امیرالمؤمنین]]، بیدار نیستم؛ امشب بسیار گریستم"؛ پس آن [[حضرت]] فرمود: "ای نوف، اگر در این [[شب]] از [[خوف]] [[خداوند]] بسیار بگویی، فردای [[قیامت]] در پیشگاه [[خداوند]] چشمانت روشن خواهد شد؛ ای نوف، هیچ قطره‌ای از چشم [[انسان]] به خاطر [[ترس]] از [[عظمت خدا]] به [[زمین]] نمی‌ریزد، مگر اینکه دریاهای [[آتش جهنم]] را خاموش می‌سازد؛ ای نوف، [[مقام]] و [[منزلت]] هیچ کس از [[مقام]] کسی که از [[ترس]] [[عظمت خدا]] بگرید، و در راه [[خشنودی خدا]] [[دوست]] و یا [[دشمن]] بدارد، بزرگتر و والاتر نیست؛ ای نوف، هر کس در راه [[خرسندی]] [[خدا]] [[دوست]] بدارد، هیچ کس را بر [[محبت]] او مقدّم نخواهد داشت، و هر کس در راه [[خشنودی خدا]] [[دشمن]] بدارد، خیری به [[دشمنان]] خویش نمی‌رساند. و در این حال، کاملاً به حقایق [[ایمان]] [[دست]] خواهد یافت"؛ سپس [[حضرت]] چنین فرمود: "از [[خداوند]] [[بیم]] داشته و بپرهیزید، که من شما را [[بیم]] دادم".سپس در حال عبور می‌فرمود: "خداوندا! ای کاش می‌دانستم که در حال غفلت‌هایم آیا از من روی می‌گردانی، یا به من می‌نگری؟ و ای کاش می‌دانستم که در [[خواب]] طولانی و [[شکر]] و [[سپاس]] اندکم در برابر نعمت‌هایت، حالم چگونه است؟"

*فرمود: "آری؛ اما [[گناه]] آمرزیده [[گناه]] آن بنده‌ای است که [[خداوند]] او را در [[دنیا]] به خاطر گناهش [[عقوبت]] کند؛ پس [[خدا]] بردبارتر و کریم‌تر از آن است که [[بنده]] خود را دو بار [[عقوبت]] کند؛ و اما گناهی که آمرزیده نشود، ستمکاری‌هایی است که برخی [[بندگان]] به برخی می‌کنند؛ زیرا چون خواست [[خداوند]] تبارک و تعالی با [[فرستادن پیامبران]] و [[احکام]] بر خلقش عیان شد، به خودش [[سوگند]] یاد کرد و فرمود: "به [[عزت]] و جلالم [[سوگند]] که [[ستم]] هیچ [[ستمکاری]] بدون [[کیفر]] نخواهد ماند؛ گرچه زدن مشتی به مشتی یا مالیدن دستی به دستی و یا شاخ زدن شاخداری به بیشاخی باشد؛ پس [[بندگان]] را به خاطر یکدیگر، [[قصاص]] کند تا ستمی از کسی بر کسی نماند؛ سپس آنها را برای حساب برانگیزد؛ و اما [[گناه]] سوم گناهی است که [[خداوند]] بر خلقش پنهان داشته، و [[توبه]] از آن را بر [[گنهکار]] روزی کرده، و او به وضعی در آمده که از گناهش بیمناک و به پروردگارش [[امیدوار]] است؛ پس ما برای او (یعنی این شخص [[گنهکار]]) همان حال را داریم که خودش آن حال را برای خود دارد؛ برای او [[امید]] [[رحمت]] داریم، و نیز بر او از [[عذاب]] بیمناکیم"<ref>[[عبدالرضا عسکری|عسکری، عبدالرضا]]، [[حبه بن جوین (مقاله)|مقاله «حبه بن جوین»]]، [[اصحاب امام حسن مجتبی (کتاب)| اصحاب امام حسن مجتبی]]، ص ۲۹۰-۲۹۱.</ref>.