بالاترین درجه انتظار: تفاوت میان نسخه‌ها

در دعای معروفی که [[نایب اول]] [[حضرت]] به خواندن آن سفارش کرده‌اند، چنین می‌خوانیم: {{متن حدیث|"أَنْتَ یَا رَبِّ الَّذِی تَکْشِفُ الضُّرَّ وَ تُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاکَ وَ تُنْجِی مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ فَاکْشِفِ الضُّرَّ عَنْ وَلِیِّکَ"}}<ref>«تو ای [[پروردگار]] من کسی هستی که [[مصیبت]] و بدحالی را رفع می‌کنی و [[انسان]] به اضطرار رسیده را – آن گاه که تو را بخواند – [[اجابت]] می‌کنی و از گرفتاری و [[اندوه]] رهایی می‌بخشی. پس ناراحتی و پریشانی حالی را از ولی خودت رفع کن» جمال الاسبوع، ص ۳۱۹.</ref>. "ضر" در زبان [[عربی]] به [[مصیبت]] و زیان بدنی یا روحی اطلاق می‌شود و هر گونه زیان و خسارت روحی و پریشان حالی مصداق آن است. در این [[دعا]] از [[خدا]] می‌خواهیم که این "سوء حال" را از [[امام زمان]] {{ع}} دور گرداند و ایشان را با [[اذن]] ظهورشان خوشحال فرماید.  این آموزه‌ای است که اهل [[معرفت]] را به بالاترین سطح [[انتظار فرج]] امامشان می‌رساند. آری کسی که امامش را از خودش بیشتر [[دوست]] می‌دارد، بیش از آن که [[انتظار فرج]] خود را داشته باشد، چشم [[انتظار فرج]] ایشان است و در گرفتاری‌های خودش از این که امامش به خاطر او ناراحت می‌شوند، بیشتر از این که خودش به [[سختی]] افتاده، [[رنج]] می‌برد. فرزندی که پدر و مادرش را به خاطر خودشان [[دوست]] می‌دارد، اگر به گرفتاری [[سختی]] مبتلا شود – مثلاً بیماری صعب العلاجی پیدا کند – با این که از آن [[رنج]] می‌برد، ولی به خاطر محبتی که به پدر و مادرش دارد، سعی می‌کند ناراحتی خود را از آنها پنهان کند، چون می‌داند که آنها از گرفتاری فرزندشان بیش از خود او ناراحت می‌شوند و [[تحمل]] [[رنج]] خودش از ناراحتی پدر و مادرش برای او راحت‌تر است.