اخلاص در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[مکتب]] [[وحی]] [[اخلاص در دین]] و پیراستن [[روح]] و [[اندیشه]] و عمل از هر چیزی که مورد پسند خدا نباشد اهمیت بسیار دارد. در [[آیات]] متعددی در [[قرآن]] بر [[لزوم]] وجود این خصیصه در [[انسان]] تأکید شده است؛ از جمله: {{متن قرآن|وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ}}<ref>«و فرمانی نیافته بودند جز این که خدا را در حالی که دین خویش را برای او ناب داشته‌اند، با درستی آیین، بپرستند» سوره بینه، آیه ۵.</ref>؛ و [[فرمان]] نیافته بودند جز اینکه خدا را بپرستند، و در حالی که به توحید‌گراییده‌اند، [[دین]] [خود] را برای او خالص گردانند. در کنار کسانی که برای پاک‌سازی و خلوص نیت خویش در [[راه خدا]] تلاش می‌کنند (مخلِصین)، [[قرآن کریم]] از افرادی نام می‌برد که تمام وجودشان برای خدا و به [[دست خدا]] خالص شده است ([[مخلَصین]]). این مرتبه از اخلاص، بالاترین مرحله آن است و تنها به [[مدد الهی]] و [[توفیق]] او شامل کسانی می‌شود که در مسیر [[تقرّب]] به سوی خدا حرکت کرده‌اند. قرآن کریم برخی از [[انبیا]] را با این ویژگی ستوده است<ref>{{متن قرآن|وَلَقَدْ هَمَّتْ بِهِ وَهَمَّ بِهَا لَوْلَا أَنْ رَأَى بُرْهَانَ رَبِّهِ كَذَلِكَ لِنَصْرِفَ عَنْهُ السُّوءَ وَالْفَحْشَاءَ إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُخْلَصِينَ}} «و بی‌گمان آن زن آهنگ وی کرد و وی نیز اگر برهان پروردگار خویش را نمی‌دید آهنگ او می‌کرد بدین گونه (بر آن بودیم) تا از او زشتی و پلیدکاری را بگردانیم که او از بندگان ناب ما بود» سوره یوسف، آیه ۲۴.</ref>. [[شیطان]] نیز به صراحت اعلام کرده است که در اغواگری خویش، بر [[بندگان]] [[مخلَص]] [[خدا]] هیچ [[راه]] نفوذی ندارد: {{متن قرآن|... وَلَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ * إِلَّا عِبَادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ}}<ref>«... و همگان را از راه به در خواهم برد * بجز از میان آنان بندگان نابت را» سوره حجر، آیه ۳۹-۴۰.</ref>.

[[امام سجاد]]{{ع}} در [[کلامی]] کوتاه اما بسیار پرمحتوا معنای اخلاص را چنین بیان می‌فرماید: «ای [[خداوند]] من، از روی اخلاص، تنها و تنها تو را برگزیده‌ام و با همه وجودم به تو روی آورده‌ام»<ref>نیایش بیست‌وهشتم.</ref>. همچنین در مورد پاک‌سازی نیت می‌فرماید: «پروردگارا نیات ما را در [[کردار]] با خودت خالص گردان»<ref>الصحیفة السجادیة الجامعة، دعای ۸۸.</ref>. نتیجه اخلاص در [[راه خدا]] این است که خود وی کفایت امر بنده‌اش را بر عهده می‌گیرد؛ [[حضرت سجاد]]{{ع}} درباره [[عبادت]] خالصانه و استغنای از [[خلق]] می‌فرماید: «[[حق]] [[خدای بزرگ]] بر تو این است که او را بپرستی و برایش [[شریک]] قائل نشوی، که اگر از روی اخلاص چنین کنی، خداوند کفایت کار [[دنیا]] و [[آخرت]] تو را برعهده می‌گیرد»<ref>الخصال، ج۲، ص۵۵۶.</ref>.

# '''یقین مخلصین''': یقین دارای درجات و مراتبی است. در [[قرآن کریم]] از “علم الیقین” و “حق الیقین” سخن گفته شده است<ref>{{متن قرآن|كَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقِينِ *... * ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَيْنَ الْيَقِينِ}} «هرگز! اگر به «دانش بی‌گمان» بدانید *... * سپس آن را به «دیدار بی‌گمان» خواهید دید» سوره تکاثر، آیه ۵ و ۷.</ref>. [[امام سجاد]]{{ع}} از [[خدا]] یقین [[اهل]] اخلاص را می‌طلبد: «بارخدایا... غبار تردید از دل ما بزدای و ما را [[یقینی]] چون یقین [[مخلصان]] [[عطا]] فرمای»<ref>نیایش سی‌وسوم.</ref>.

#'''دعای مخلصانه''': فراوان می‌شود که ما دعا می‌کنیم و خدا را صدا می‌زنیم ولی در عمق دل خویش [[خالص]] نیستیم و امیدمان به اسباب و [[علل]] ظاهری است. حضرت به ما می‌آموزد که تنها و تنها دعای خویش را به محضر خدا برده و اجابتش را به دست او بدانیم: «بارخدایا، مرا از کسانی قرار ده که تو را از روی اخلاص می‌خوانند به هنگام [[آسودگی]]، آن سان که درماندگانت از روی [[اخلاص]] می‌خوانند به هنگام [[درماندگی]]»<ref>نیایش بیست‌ودوم.</ref>.

# '''[[اخلاص در توبه]]''': [[توبه]] و [[بازگشت به خدا]] نیز باید صادقانه و خالصانه باشد. توبه وقتی خالصانه خواهد بود که با [[قلب]] [[طاهر]] ([[دل]] پاک) صورت گیرد<ref>نیایش دوازدهم.</ref>. همچنین توبه خالص ([[توبه نصوح]]) توبه‌ای است که آمیخته به [[شک و تردید]] نباشد<ref>نیایش چهل و پنجم.</ref>.<ref>بحارالانوار، محمدباقر مجلسی، الوفاء، لبنان، ۱۴۰۴ ه‍: التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، حسن المصطفوی، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ۱۴۲۰ ه‍: الخصال، ابن‌بابویه (شیخ صدوق)، مؤسسه النشرالاسلامی، قم، ۴۰۳ ه‍؛ الصحیفة السجادیة الجامعة، (تصحیح) سیدمحمدباقر موسوی ابطحی اصفهانی، مؤسسة الامام المهدی، قم، ۱۳۸۱؛ صحیفه سجادیه ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۹۴؛ غررالحکم و دررالکلم، عبدالواحد آمدی، مکتب الاعلام الاسلامی، قم، ۱۳۶۶؛ قرآن کریم، ترجمه محمدمهدی فولادوند؛ لغت‌نامه، علی‌اکبر دهخدا، مؤسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران، ۱۳۷۷ دوره جدید، چاپ دوم؛ مفاتیح الجنان، عباس قمی، انتشارات اسلامی، تهران.</ref>.<ref>[[فاطمه رکنی یزدی|رکنی یزدی، فاطمه]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «اخلاص»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۷.</ref>