مدح: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[علامه امینی]] درباره «[[سید حمیری]]» که یکی از این [[وارسته]] مردان [[مخلص]] [[اهل بیت]]{{عم}} و [[شاعران]] نام‌آور و صاحب [[ولایت]] و توانا و بلندپایه و چیره دست و [[پاکدل]] [[شیعه]] و یادآور بزرگ [[حماسه]] [[عاشورا]] بود و نزد [[امام صادق]]{{ع}} منزلتی [[عظیم]] داشت و سروده‌های انقلابی و مرثیه‌های سوزناک و پرمحتوایش از [[نفوذ]] و [[شهرت]] و قوت کم نظیری بهره‌مند بود. می‌گوید: «... از بسیاری از [[شاعران]]، در [[جدیت]] و [[دعوت]] به بنیاد [[استوار]]، پیشی گرفت و در [[ستایش]] [[عترت]] [[پاک]] [[پیامبر خاتم|پیامبر]]{{صل}}، فراوان [[شعر]] گفت و با [[ایثار]] [[جان]] و هستی در راه تقویت [[روح]] [[ایمان]] در [[جامعه]] و احیای دل‌های مرده، با پراکندن و نشر [[فضایل]] «[[آل الله]]» و گسترش [[فضایل]] این [[خاندان]] و [[نکوهش]] و [[انتقاد]] از دشمنانشان، از دیگر [[شاعران]]، [[برتر]] و بالاتر گشت.... و به گفته «[[ابوالفرج اصفهانی]]» شعرهایش یا آمیخته به مدح [[بنی هاشم]]، یا [[بدگویی]] و [[انتقاد]] از [[دشمنان]] و مخالفانشان بود.»..<ref>الغدیر، ج ۲، ص۲۴۰.</ref>این، نمونه‌ای از «[[تولّی]]» و «[[تبرّی]]» در محتوای شعری اوست. البته تنها به مرحله [[قلبی]] و زبانی اکتفا نمی‌کرد و این موضع، در عمل و [[رفتار اجتماعی]] و گسستن‌ها و پیوستن‌های او هم مشهود بود، که [[علامه امینی]] در این مورد هم می‌نویسد: «[[سید حمیری]]، همه [[فضایل]] [[امام علی|علی]]{{ع}} را به‌گونه‌ای در قالب اشعارش گنجانید. حضور در هر [[مجلسی]] که در آن [[آل محمد]] یاد نمی‌شد او را ملول و خسته می‌کرد و هرگز به محفلی که خالی از ذکر آنان بود [[انس]] و [[الفت]] نداشت»<ref>الغدیر، ج ۲، ص۱۰۲.</ref> «دِعبل» نیز یکی از این [[شاعران]] والامقام و بلندپایه است که سروده‌هایش آوازه و [[شهرت]] و [[نفوذ]] خاصّی داشت و مورد [[تکریم]] [[شایسته]] [[امام رضا|حضرت رضا]]{{ع}} قرار گرفت. قصیده معروفِ «مدارسُ آیاتٍ.».. او، که در سوگ شهدای [[آل محمد]]{{عم}} و به [[خون]] خفتگان [[دشت]] [[کربلا]] و بیان [[فضایل]] [[اهل بیت]]{{عم}} [[عصمت]] و [[عترت]] [[طاهره]] [[پیامبر خاتم|پیامبر]]{{صل}} است، یکی از [[بهترین]] [[کارها]] و زیباترین شعرهای اوست<ref>به بحث تحلیلی علامه امینی درباره این قصیده، رجوع شود به: الغدیر، ج ۲، ص ۳۵۰.</ref> و در مسائل دیگر، به خصوص در مدح [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{ع}} و [[مرثیه]] [[امام حسین|اباعبدالله الحسین]]{{ع}} و [[ستایش]] از [[ائمه]]{{عم}}، شعرهای فراوانی دارد<ref>برخی از اشعار دعبل در موارد یاد شده، در الغدیر، ج ۲، ص ۳۸۱ به بعد نقل شده است.</ref> روشن است که حرکت در چنین خطّی و داشتن چنین موضعی متعهّدانه و [[قاطع]] و صریح، برای [[شاعران]]، گران تمام می‌شده است و [[زندگی]] سراسر [[سختی]] و فشار و [[هراس]] این‌گونه [[فرزانگان]] شیردل و شعرای [[بی‌باک]]، نشان این [[حقیقت]] است. برای این سخن نمونه‌های فراوان می‌توان یاد کرد. از جمله کمیت بن [[زید]]- شاعر معروف [[اهل بیت]]{{عم}} که تاکنون به صورت مکرر نامش آورده شده- یکی از آنان است. کمیت، به خاطر قصیده بلند و بالایی که در بعضی از ابیات آن، به مدح [[بنی هاشم]] و بیان سوگنامه برای [[زید بن علی]] و پسرش [[یحیی بن زید]] پرداخته بود، وقتی گزارش این قصیده تعهدبار به «هشام بن [[عبدالملک]]» رسید، به [[والی]] آن روز [[کوفه]] (خالد بن [[عبدالله]] قسری) نوشت و [[سوگند]] داد که دست و زبان کمیت را [[قطع]] کند... که ناگهان، کمیت، [[خانه]] خود را در محاصره نیروهای سواره [[والی]] دید، کمیت را دستگیر کردند و به زندان افکندند<ref>الغدیر، ج ۲، ص ۱۹۵.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۹۷-۱۰۴.</ref>.