ذکر در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خداوند متعال]] در [[آیات]] بسیاری از [[قرآن کریم]] [[بندگان]] خویش را به ذکر خود فراخوانده است. [[امام زین‌العابدین]]{{ع}} در فرازی از [[نیایش]] چهل‌و‌پنجم [[صحیفه سجادیه]] به یکی از آن موارد اشاره کرده است: بار خدایا! تویی که به وسیله وحیی که از [[عالم غیب]] فرستادی، و به [[ترغیب]] خویش، [[آدمیان]] را به چیزهایی [[راه]] نمودی که اگر پنهان می‌داشتی، از دیدگانشان پنهان می‌بود، گوششان از شنیدن آواز آن [[ناتوان]] و اندیشه‌هایشان از [[تصوّر]] آن عاجز می‌آمد؛ که تو خود گفته‌ای: "مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم... ". اهمیت این فراخوان در فرازی از [[مناجات]] الذّاکرین [[امام سجاد]]{{ع}} بیان شده است: خدایا! اگر [[پذیرفتن]] فرمانت [[واجب]] نبود، من تو را پاک‌تر از آن می‌دانستم که نام تو را بر [[زبان]] آورم، وانگهی، ذکری که من از تو می‌کنم به اندازه [[فهم]] من است نه به مقدار [[مقام]] تو، و [[میزان]] فهم من هرگز آن اندازه اوج نخواهد گرفت که [[محل]] [[تقدیس]] تو قرار گیرد<ref>بحارالانوار، ج۹۱، ص۱۵۱.</ref>.<ref>علی باقری‌فر|باقری‌فر، علی، دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «ذکر»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۳۷.</ref>