←مقدمه
(←مقدمه) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
اُبی بن خلف و برادرش [[امیه بن خلف|امیه]]، از [[اشراف قریش]] در [[جاهلیت]] بودند که در [[دشمنی]] با [[پیامبر]]{{صل}} و [[مسلمانان]]، گوی [[سبقت]] از دیگران می‌ربودند. او از دلیران [[عرب]] بود؛ چنان‌که [[عمرو بن عاص]] در مشاجره‌ای با [[عمارة بن ولید بن مغیره]] می‌گوید: من از همه بزرگان بهره‌ای برده‌ام، از اُبی [[دلیری]] را.<ref>الاغانی، ج۱۸، ص۱۲۹.</ref> آن‌چه در زندگانی اُبی دیده می‌شود، سراسر تکبُّر و [[سرکشی]] است. [[امام علی]]{{ع}} در [[احتجاج]] با دانش‌مندی [[یهودی]]، اُبی را از فرعون‌هایی می‌شمارد که پیامبر{{صل}} به‌سوی آنان برانگیخته شده است.<ref>الاحتجاج، ج۱، ص۵۱۱.</ref> به روایتی، سبب پیدایش پیمانِ جوان‌مردان ([[حلف‌الفضول]]) که [[رسول خدا]] حتی پس از [[اسلام]] بدان [[مباهات]] می‌کرد،<ref>الاغانی، ج۱۷، ص۲۸۹.</ref> [[ستم]] اُبی در [[معامله]] با | اُبی بن خلف و برادرش [[امیه بن خلف|امیه]]، از [[اشراف قریش]] در [[جاهلیت]] بودند که در [[دشمنی]] با [[پیامبر]]{{صل}} و [[مسلمانان]]، گوی [[سبقت]] از دیگران می‌ربودند. او از دلیران [[عرب]] بود؛ چنان‌که [[عمرو بن عاص]] در مشاجره‌ای با [[عمارة بن ولید بن مغیره]] می‌گوید: من از همه بزرگان بهره‌ای برده‌ام، از اُبی [[دلیری]] را.<ref>الاغانی، ج۱۸، ص۱۲۹.</ref> آن‌چه در زندگانی اُبی دیده می‌شود، سراسر تکبُّر و [[سرکشی]] است. [[امام علی]]{{ع}} در [[احتجاج]] با دانش‌مندی [[یهودی]]، اُبی را از فرعون‌هایی می‌شمارد که پیامبر{{صل}} به‌سوی آنان برانگیخته شده است.<ref>الاحتجاج، ج۱، ص۵۱۱.</ref> به روایتی، سبب پیدایش پیمانِ جوان‌مردان ([[حلف‌الفضول]]) که [[رسول خدا]] حتی پس از [[اسلام]] بدان [[مباهات]] می‌کرد،<ref>الاغانی، ج۱۷، ص۲۸۹.</ref> [[ستم]] اُبی در [[معامله]] با [[قیس بن شیبه]] یا [[لمیس بن سعد]] بود. [[شعر]] لمیس نیز بر آن [[گواه]] است.<ref>الاغانی، ج۱۷، ص۲۸۸ـ۲۹۹.</ref> هم‌چنین آورده‌اند: وقتی امیه یکی از بردگانش را [[شکنجه]] می‌کرد، اُبی می‌گفت: عذابش را افزون کن.<ref>اسدالغابه، ج۶، ص۲۴۱.</ref> | ||
[[کینه]] ورزی و دشمنی اُبی با [[رسول‌خدا]]{{صل}} از ابتدای [[بعثت]] آشکار است. وی و گروهی از سران [[شرک]] به [[دیدار]] [[ابوطالب]] شتافته، خواستار باز ایستادن رسول‌خدا از [[دعوت به توحید]] شدند.<ref>غررالتبیان، ص۴۴۶; مجمع‌البیان، ج۸، ص۷۲۵ـ۷۲۶.</ref> وی هم‌چنین دیگران را از [[گرایش]] به اسلام باز می‌داشت. آورده‌اند که "[[عقبة ابن ابی معیط]]" دوستِ صمیمی اُبی که مراوده اندکی نیز با رسول خدا داشت،<ref>جامع‌البیان، مج۱۱، ج۱۹، ص۱۲; السیرة النبویه، ج۱، ص۳۶۱.</ref> [[حضرت]] را به ضیافتی [[دعوت]] کرد؛ امّا پیامبر [[دست]] به طعام نبُرد تا [[عقبه]] [[شهادتین]] بر [[زبان]] جاری سازد و او نیز چنان کرد. وقتی اُبَی از این روی داد [[آگاه]] شد، بر عقبه سخت [[عتاب]] کرد و عذر نپذیرفت جز آن‌که بر چهره پیامبر{{صل}} آب دهان اَفکَنَد.<ref> اسباب‌النزول، ص۲۷۹; السیرة النبویه، ج۱، ص۳۶۱; الدرالمنثور، ج۶، ص۲۵۱ و ۲۵۳.</ref> برخی گفته‌اند: او به این کار موفق نشد؛<ref>الدرالمنثور، ج۶، ص۲۵۱.</ref> امّا عده‌ای بر این باورند که عقبه برای جلب [[رضایت]] اُبی، خواستِ او را برآورد و به سزای [[ارتداد]] خویش، در [[نبرد]] [[بدر]] به [[فرمان پیامبر]] سر از کف بداد.<ref> مجمع‌البیان، ج۷، ص۲۶۱; الدرالمنثور، ج۶، ص۲۵۱.</ref> | [[کینه]] ورزی و دشمنی اُبی با [[رسول‌خدا]]{{صل}} از ابتدای [[بعثت]] آشکار است. وی و گروهی از سران [[شرک]] به [[دیدار]] [[ابوطالب]] شتافته، خواستار باز ایستادن رسول‌خدا از [[دعوت به توحید]] شدند.<ref>غررالتبیان، ص۴۴۶; مجمع‌البیان، ج۸، ص۷۲۵ـ۷۲۶.</ref> وی هم‌چنین دیگران را از [[گرایش]] به اسلام باز می‌داشت. آورده‌اند که "[[عقبة ابن ابی معیط]]" دوستِ صمیمی اُبی که مراوده اندکی نیز با رسول خدا داشت،<ref>جامع‌البیان، مج۱۱، ج۱۹، ص۱۲; السیرة النبویه، ج۱، ص۳۶۱.</ref> [[حضرت]] را به ضیافتی [[دعوت]] کرد؛ امّا پیامبر [[دست]] به طعام نبُرد تا [[عقبه]] [[شهادتین]] بر [[زبان]] جاری سازد و او نیز چنان کرد. وقتی اُبَی از این روی داد [[آگاه]] شد، بر عقبه سخت [[عتاب]] کرد و عذر نپذیرفت جز آن‌که بر چهره پیامبر{{صل}} آب دهان اَفکَنَد.<ref> اسباب‌النزول، ص۲۷۹; السیرة النبویه، ج۱، ص۳۶۱; الدرالمنثور، ج۶، ص۲۵۱ و ۲۵۳.</ref> برخی گفته‌اند: او به این کار موفق نشد؛<ref>الدرالمنثور، ج۶، ص۲۵۱.</ref> امّا عده‌ای بر این باورند که عقبه برای جلب [[رضایت]] اُبی، خواستِ او را برآورد و به سزای [[ارتداد]] خویش، در [[نبرد]] [[بدر]] به [[فرمان پیامبر]] سر از کف بداد.<ref> مجمع‌البیان، ج۷، ص۲۶۱; الدرالمنثور، ج۶، ص۲۵۱.</ref> | ||