آیا دیدن امام مهدی نوعی فضیلت محسوب می‌شود؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::*در "[[قرآن کریم]]" آمده است [[خدا]] که به کل شیء بصیر است، [[روز قیامت]] به یک عده نگاه نمی‌کند: {{متن قرآن|وَلَا یکلِّمُهُمُ اللَّهُ یوْمَ الْقِیامَةِ وَلَا یزَکیهِم}}<ref> و خدا روز قیامت با آنان سخن نمی‌گوید و به ایشان نمی‌نگرد؛ سوره آل عمران، آیه ۷۷.</ref> آن [[نگاه تشریفی]] را نسبت به عده‌ای اعمال نمی‌کند. اگر ما واقعا در مسیر صحیح حرکت کنیم، [[حضرت]] ما را می‌بیند و دیدن و نظر تشریفی ایشان برای ما [[شرف]] است و گرنه دیدن فیزیکی خیلی کارساز نیست. هم چنان که خیلی‌ها [[پیامبر اکرم]] {{صل}}، [[امیرمؤمنان]] {{ع}} و [[فاطمه زهرا|حضرت زهرا]] {{س}} را می‌دیدند، ولی [[بصیرت]] نداشتند. دیدن‌های تشریفی مهم است، نه نگاه صوری. البته گاهی همان نگاه صوری هم پدید می‌آید و [[انسان]] وجود [[حضرت]] را از نزدیک [[زیارت]] می‌کند و فیضی می‌برد و مشکل او هم به [[برکت]] [[حضرت]] از طرف [[ذات اقدس الهی]] حل می‌شود، اما مهم همان دیدن از روی [[بصیرت]] است<ref>عبدالله جوادی آملی، توصیه‌ها، پرسش‌ها و پاسخ‌ها در محضر حضرت آیت الله جوادی آملی، تنظیم تدوین: نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه‌ها، چاپ سوم: معارف، ۱۳۸۵، صص ۱۶۹ و ۱۷۰.</ref>.

:::::*[[حضرت]] [[آیت الله]] [[محمد ناصری|ناصری]] در زمینه علاقه [[امام زمان|امام عصر]] {{ع}} برای [[دیدار]] [[شیعیان]] خود می‌فرماید: [[امام مهدی|حضرت ولی عصر]] {{ع}}، [[فیاض]] بالعرض<ref>در اصل همه فیض‌ها، نعمت‌ها و برکات از خداوند متعال است و به همین دلیل خداوند را فبا بالاصاله می‌دانیم و چون خدای تعالی فیض‌های خودش را به واسطه حجت خودش، امام مهدی {{ع}} به مردم عرضه می‌کند، آن حضرت را فیاض با واسطه یا فیاض بالعرض می‌نامیم.</ref>. هستند و اگر شرایط [[تشرف]] در کسی فراهم شود، ایشان [[بخل]] نمی‌ورزند و فرد لایق را به حضور می‌پذیرند. گذشته از این، ایشان علاقه خاصی به [[شیعیان]] خود دارند و از این‌رو، خود در پی [[ملاقات]] اولیای خویشند؛ چه، دیدیم که [[وظیفه]] آن [[حضرت]] در دوران [[غیبت]] و نیز [[ظهور]]، رسانیدن موجودات به کمال لایق خود است و اگر موجودی آن چنان مراتب کمال را طی کند که گذر از مراتب بعدی، منوط به [[تشرف]] به محضر ایشان باشد، [[وظیفه]] آن [[حضرت]] اقتضا می‌کند که او را به حضور بپذیرند و در وادی کمال، راهنمای او باشند. علاقه آن [[حضرت]] به شیعیانی که در مسیر [[تکامل]] گام بر می‌دارند، به گونه‌ای است که خود، طالب [[ملاقات]] اینانند؛ چه، هیچ امری همچون [[تکامل]] [[انسان‌ها]] نمی‌تواند آن [[حضرت]] را شادمان سازد<ref>آب [[حیات]]، ص ۳۵۵.</ref>.  

:::::*با [[امید]] به آن که از این پس، همه ما با دقت و وسواس بیشتری از موضوع [[ملاقات]] و [[تشرفات]] صحبت کنیم و [[مردم]] ما نیز با حساسیت بیشتری با کتاب‌ها و نشریاتی که به طرح افراطی این موضوع می‌پردازند، برخورد کنند<ref>برای مطالعه بیشتر در این زمینه، ر.ک: مرتضی آقاتهرانی، سودای روی دوست: راه کارهای عملی دیدار با حضرت ولی عصر {{ع}}، چاپ اول، قم، احمدیه، ۱۳۸۴؛ "دیدار امام زمان {{ع}} هست‌ها و بایدها" موعود، سال یازدهم، ش ۷۷، تیر ۱۳۸۶؛ علی اکبر ذاکری، "ارتباط با امام زمان {{ع}} در عصر غیبت" مندرج در جمعی از نویسندگان مجله حوزه، چشم به راه مهدی {{ع}}، چاپ سوم: قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۲، صص ۳۱ - ۱۰۴</ref>»<ref>[[ابراهیم شفیعی سروستانی|شفیعی سروستانی؛ ابراهیم]]، [[پرسش از موعود (کتاب)|پرسش از موعود]]، ص ۷۵-۷۷.</ref>.