بحث از مهدویت چه اهمیت یا ضرورتی دارد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

== پاسخ نخست==

[[پرونده:Pic627.jpg|بندانگشتی|100px|right|[[مهدی علی‌زاده]]]]

::::::«[[قرآن کریم]]، "[[ایمان به غیب]]" را اولین شاخص "[[تقوا]]" بر می‌شمارد. بر اساس [[هستی‌شناسی]] [[توحیدی]]، عالم از دو بخش "نشئه [[شهود]]" و "نشئه [[غیب]]" یعنی [[عالم مشهود]] و محسوس و عالم نامشهود و غیر محسوس تشکیل یافته است. موحدِ متقی کسی است که عالم نامحسوسِ "[[غیب]]" را به همه گستردگی و عناصر و اجزاءش [[باور]] داشته باشد. در این زمینه، [[علامه طباطبایی]] چنین می‌فرمایند: {{عربی|الغیب خلاف الشهاده ویطلق علی ما لا یقع علیه الحس وهو الله سبحانه وآیاته الکبری الغائبه عن حواسنا...}}<ref>المیزان، محمد حسین طباطبایی، ج ۱، ص ۴۹.</ref>. "[[غیب]]، ضد [[شهادت]] (مشهود) است و بر همه امور نامحسوس اطلاق می‌گردد که [[خداوند سبحان]] و نشانه‌های بزرگ پنهانش را شامل می‌شود".

::::::از آنجا که [[حضرت]] [[امام مهدی|حجت بن الحسن المهدی]] {{ع}}، [[منجی موعود]] و [[منتظَر]]، از بزرگترین آیاتِ<ref>در زیارت آل یس که در توقیع شریف از ناحیه مقدسه برای محمدبن عبدالله حمیری صادر شده است، چنین می‌خوانیم: «السلام علیک یا داعی الله و ربانی آیاته» و در دعای پس از آن، حضرت را «کلمه تامه الهی» می‌نامیم.</ref> پنهان [[الهی]] است - که [[خداوند سبحان]] در [[قرآن مجید]]، [[ظهور]] او را [[وعده]] حتمی خود معرفی فرموده است<ref>مولانا فیض کاشانی در کتاب منظوم خود، شوق مهدی، در این خصوص چنین می‌گوید: در دل زحق تعالی شکریست بی نهایت کو در کتاب خود کرد، در شأن تو حکایت در وعده وصالت، نستخلفنهم گفت جان گر فشانم ارزد، این لطف و این عنایت</ref> - بر پایه [[آیات]] پیش گفته، می‌توان بدین نتیجه دست یافت که [[ایمان]] به حضرتش از مقومات [[تقوا]] و عامل [[رستگاری]] شمرده می‌شود.