شاخص‌های هویت اسلامی در جامعه نبوی (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۲۲
، ۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۱جایگزینی متن - 'آشکار' به 'آشکار'
جز (جایگزینی متن - 'آشکار' به 'آشکار') |
|||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
==[[ایمان]] داشتن به [[خدا]] ([[توحید]]) و رسولش== | ==[[ایمان]] داشتن به [[خدا]] ([[توحید]]) و رسولش== | ||
*بی‌تردید، اساسی‌ترین شاخص [[هویت]] [[جامعه]] [[نبوی]]{{صل}} [[ایمان به خدا]] ([[توحید]]) و [[رسالت]] رسولش{{صل}} بود. [[رسول خدا]]{{صل}} با ندای {{متن حدیث|قُولُوا لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ تُفْلِحُوا}}، [[سعادت]] را به همه [[بشارت]] داد و [[پرچم]] اصالت "اللّه" را در مقابل همه انواع [[شرک]] برافراشت. در جامعه‌ای که لذات جسمانی و [[هواهای نفسانی]]، اصل و [[هدف]] از [[خلقت]]، بهره‌گیری از لذات [[دنیوی]] بود، آن [[حضرت]]، جامعه‌ای را ایجاد کرد که ستون خیمه‌اش خدامحوری، [[اطاعت]] از [[فرمان‌های الهی]] و رسولش بود. در نتیجه، [[نزول]] سوره کافرون در [[مکه]] و نیز [[آیه]] [[برائت]] در [[مدینه]] عملا عامل جدایی [[مسلمانان]] از [[مشرکان]] بود<ref> [[محمد رضا فرخی|فرخی، محمد رضا]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۴۴۴.</ref>. | *بی‌تردید، اساسی‌ترین شاخص [[هویت]] [[جامعه]] [[نبوی]]{{صل}} [[ایمان به خدا]] ([[توحید]]) و [[رسالت]] رسولش{{صل}} بود. [[رسول خدا]]{{صل}} با ندای {{متن حدیث|قُولُوا لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ تُفْلِحُوا}}، [[سعادت]] را به همه [[بشارت]] داد و [[پرچم]] اصالت "اللّه" را در مقابل همه انواع [[شرک]] برافراشت. در جامعه‌ای که لذات جسمانی و [[هواهای نفسانی]]، اصل و [[هدف]] از [[خلقت]]، بهره‌گیری از لذات [[دنیوی]] بود، آن [[حضرت]]، جامعه‌ای را ایجاد کرد که ستون خیمه‌اش خدامحوری، [[اطاعت]] از [[فرمان‌های الهی]] و رسولش بود. در نتیجه، [[نزول]] سوره کافرون در [[مکه]] و نیز [[آیه]] [[برائت]] در [[مدینه]] عملا عامل جدایی [[مسلمانان]] از [[مشرکان]] بود<ref> [[محمد رضا فرخی|فرخی، محمد رضا]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۴۴۴.</ref>. | ||
*تلاش برای ایجاد چنین [[هویت]] واحدی، در [[کلام]] آن [[حضرت]] | *تلاش برای ایجاد چنین [[هویت]] واحدی، در [[کلام]] آن [[حضرت]] آشکار است؛ آن گاه که فرمود: {{متن حدیث| يَا مَعْشَرَ قُرَيْشٍ يَا مَعْشَرَ الْعَرَبِ أَدْعُوكُمْ إِلَى عِبَادَةِ اللَّهِ وَ خَلْعُ الْأَنْدَادِ وَ الْأَصْنَامِ وَ أَدْعُوكُمْ إِلَى شَهَادَةِ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنِّي رَسُولُ اللَّه}}<ref>إعلام الوری بأعلام الهدی، ج ۱، ص ۱۰۶ و قطب الدین راوندی، قصص الانبیاء، ص ۳۱۸.</ref>؛ این [[انقلاب]] [[فرهنگی]] که برای [[مبارزه]] با اندیشه‌های [[شرک]] آلود و غیر [[توحیدی]] صورت می‌پذیرفت، [[زمینه‌ساز]] پدید آمدن [[وحدت]] [[فرهنگی]] در محیط آن زمان شد و [[هویت دینی]] واحدی در اجتماع شکل گرفت که نمادهایی داشت؛ مانند: | ||
===[[نماز]]=== | ===[[نماز]]=== | ||
*[[نماز]] که در لسان [[رسول الله]]{{صل}}ستون [[دین]] شمرده شده است<ref>شیخ طوسی، الامالی، ص ۵۲۹؛ عوالی اللآلی، ج ۱، ص ۳۲۲؛ احمد بن محمد بن خالد برقی، المحاسن، ج ۱، ص ۲۸۶ و الجامع الصغیر، ج ۲، ص ۱۲۱.</ref>، نقش اصلی را در ایجاد [[هویت دینی]] در [[جامعه]] [[نبوی]]{{صل}} دارد؛ به ویژه [[نماز جماعت]] و تشکیل صفوف به هم فشرده [[مسلمانان]] که به خوبی نشان دهنده [[هویت]] [[جامعه]] [[مسلمانان]] از دیگر [[جوامع]] بود، مانند اجتماع کوچک سه نفری [[رسول خدا]]{{صل}}، [[حضرت علی]]{{ع}} و [[حضرت خدیجه]]{{س}}، در هنگام [[نماز جماعت]] در کنار [[کعبه]]<ref>الاستیعاب، ج ۳، ص ۱۲۴۲؛ ابن جوزی، المنتظم، ج ۲، ص ۳۵۹ و صالحی دمشقی، سبل الهدی و الرشاد، ج ۲، ص ۲۹۷.</ref> که اولین [[تجلی]] [[هویت اسلامی]] در [[مکه]] بود و یا حضور [[مسلمانان]] در مساجد [[مدینه]]، در صفوف [[نماز جماعت]] و [[جمعه]]، که همه با هم در برابر [[پروردگار]] یکتا رو به سوی یک [[قبله]]، [[حمد]] و ثنای آن یگانه را می‌گفتند و هماهنگ با یکدیگر سرود [[توحید]] را زمزمه می‌کردند <ref>سفارش‌های رسول خدا{{صل}} درباره حضور در نماز جماعت و اظهار نارضایتی از کسانی که در نماز جمعه و جماعت شرکت نمی‌کردند، در منابع آمده است؛ ر. ک: وسائل‌الشیعة، ج ۸، ص ۲۹.</ref><ref> [[محمد رضا فرخی|فرخی، محمد رضا]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۴۴۴-۴۴۵.</ref>. | *[[نماز]] که در لسان [[رسول الله]]{{صل}}ستون [[دین]] شمرده شده است<ref>شیخ طوسی، الامالی، ص ۵۲۹؛ عوالی اللآلی، ج ۱، ص ۳۲۲؛ احمد بن محمد بن خالد برقی، المحاسن، ج ۱، ص ۲۸۶ و الجامع الصغیر، ج ۲، ص ۱۲۱.</ref>، نقش اصلی را در ایجاد [[هویت دینی]] در [[جامعه]] [[نبوی]]{{صل}} دارد؛ به ویژه [[نماز جماعت]] و تشکیل صفوف به هم فشرده [[مسلمانان]] که به خوبی نشان دهنده [[هویت]] [[جامعه]] [[مسلمانان]] از دیگر [[جوامع]] بود، مانند اجتماع کوچک سه نفری [[رسول خدا]]{{صل}}، [[حضرت علی]]{{ع}} و [[حضرت خدیجه]]{{س}}، در هنگام [[نماز جماعت]] در کنار [[کعبه]]<ref>الاستیعاب، ج ۳، ص ۱۲۴۲؛ ابن جوزی، المنتظم، ج ۲، ص ۳۵۹ و صالحی دمشقی، سبل الهدی و الرشاد، ج ۲، ص ۲۹۷.</ref> که اولین [[تجلی]] [[هویت اسلامی]] در [[مکه]] بود و یا حضور [[مسلمانان]] در مساجد [[مدینه]]، در صفوف [[نماز جماعت]] و [[جمعه]]، که همه با هم در برابر [[پروردگار]] یکتا رو به سوی یک [[قبله]]، [[حمد]] و ثنای آن یگانه را می‌گفتند و هماهنگ با یکدیگر سرود [[توحید]] را زمزمه می‌کردند <ref>سفارش‌های رسول خدا{{صل}} درباره حضور در نماز جماعت و اظهار نارضایتی از کسانی که در نماز جمعه و جماعت شرکت نمی‌کردند، در منابع آمده است؛ ر. ک: وسائل‌الشیعة، ج ۸، ص ۲۹.</ref><ref> [[محمد رضا فرخی|فرخی، محمد رضا]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۴۴۴-۴۴۵.</ref>. | ||