نفخ صور در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

#در این [[آیه]] که خطاب به [[پیامبر]] و در توصیف [[قیامت]] و [[تهدید]] [[مخالفان]] نسبت به آن [[علم]] است، و صدر [[آیه]] با [[دعوت]] به [[صبر]] و [[تحمل سختی‌ها]] با این تعبیر آمده: {{متن قرآن|فَاصْبِرْ عَلَى مَا يَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ}}<ref>«باری، بر آنچه می‌گویند شکیب کن و پیش از برآمدن آفتاب و پیش از فرو رفتن آن پروردگارت را با سپاس به پاکی بستای!» سوره طه، آیه ۱۳۰.</ref> “استماع” را به معانی مختلفی [[تفسیر]] کرده‌اند، و از همه به [[ذهن]] نزدیک‌تر این است که متضمن [[معنای انتظار]] باشد، یعنی [[منتظر]] روزی باش که در آن روز بشنوی ندای منادی را از مکانی نزدیک. و جمله {{متن قرآن|يَوْمَ يُنَادِ الْمُنَادِ}} روی هم مفعول “و استمع” است، و مراد از ندای منادی همان نفخه صور است که [[مسئول]] آن به طوری که از [[آیه]] بعد استفاده می‌شود در آن می‌دمد. و اینکه فرمود: {{متن قرآن|مِنْ مَكَانٍ قَرِيبٍ}}گویی ندا از مکانی نزدیک است و [[تهدید]] منکرین و مکذبین [[نبوت]] [[خاتم الانبیاء]]، و تهدیدشان به این است که [[سرنوشت]] شما [[سرنوشت]] همان مکذبین از امت‌های گذشته است که بدان [[مبتلا]] شدند. بدین جهت است که ندا آن چنان به خلائق احاطه دارد که به نسبت مساوی به گوش همه می‌رسد، گویی همه گیرندگانی دارند که با یک صدا و همزمان آن صدا را می‌شنوند {{متن قرآن|يَوْمَ يَسْمَعُونَ الصَّيْحَةَ}} و افراد نسبت به آن دور و نزدیک تفاوتی ندارند، چون ندا – همان‌طور که گفتیم - نفخه بعث و کلمه [[حیات]] و [[یوم]] الخروج است.