←جستارهای وابسته
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
سومین ویژگی، کفایت است که به معنی [[قدرت]] و [[توانایی]] [[عینی]] [[اداره جامعه]] و سرپرستی و [[هدایت]] آن به سوی [[اهداف]] نظام اسلامی می‌باشد. این ویژگی‌ها، سبب می‌شود که بسیاری از [[فقها]] که مراتب [[علمی]] و تقوایی لازم را کسب نموده‌اند؛ ولی فاقد قدرت اداره جامعه، [[شناخت]] [[سیاست‌ها]]، [[رجال]] [[سیاسی]] و توان لازم برای هدایت بحران‌های [[اجتماعی]] هستند از دایره [[شایستگی]] [[ولایت فقیه]] خارج شوند.<ref>[[علی اصغر نصرتی|نصرتی، علی اصغر]]، [[نظام سیاسی اسلام (کتاب)|نظام سیاسی اسلام]]، ص ۸۱.</ref> | سومین ویژگی، کفایت است که به معنی [[قدرت]] و [[توانایی]] [[عینی]] [[اداره جامعه]] و سرپرستی و [[هدایت]] آن به سوی [[اهداف]] نظام اسلامی می‌باشد. این ویژگی‌ها، سبب می‌شود که بسیاری از [[فقها]] که مراتب [[علمی]] و تقوایی لازم را کسب نموده‌اند؛ ولی فاقد قدرت اداره جامعه، [[شناخت]] [[سیاست‌ها]]، [[رجال]] [[سیاسی]] و توان لازم برای هدایت بحران‌های [[اجتماعی]] هستند از دایره [[شایستگی]] [[ولایت فقیه]] خارج شوند.<ref>[[علی اصغر نصرتی|نصرتی، علی اصغر]]، [[نظام سیاسی اسلام (کتاب)|نظام سیاسی اسلام]]، ص ۸۱.</ref> | ||
==[[نظام امامت]]== | |||
نظام امامت، شکل دیگری از [[حکومت]] و [[رهبری سیاسی]] است که بر محور [[حاکمیّت]] [[امام]] [[معصوم]] یا [[جانشین]] وی شکل می‌گیرد؛ از جمله ویژگی‌های نظام امامت آن است که: اولاً [[حاکم]] آن، از سوی [[خداوند]] [[منصوب]] می‌شود. ثانیاً دامنه [[ولایت]] و [[رهبری]] او به مسایل [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] محدود نشده و همه عرصه‌های [[حیات انسانی]] را در برمی‌گیرد. | |||
در این [[نظام]]، بین امام و [[امت]]، [[ارتباط عاطفی]] و [[پیوند قلبی]] مستحکمی وجود دارد؛ یعنی امام فقط [[رهبر سیاسی]] نیست؛ بلکه سر رشته [[عشق]] و [[محبت]] عمومی را در دست دارد و بر قلب‌ها و جان‌های [[مردم]] [[فرمان]] می‌راند. [[حقوق]] متقابلی که در نظام امامت برای مردم و حاکم تعریف می‌شود از نقش و جایگاه سرنوشت‌ساز مردم در این نظام حکایت می‌کند تا آنجا که می‌توان [[موفقیت]] نظام امامت را بسته به [[بلوغ]] [[فکری]]، [[بینش سیاسی]] و حضور مستمر مردم در صحنه‌های حساس اجتماعی دانست. | |||
برای آشنایی بیشتر با نظام امامت لازم است که آن را در سه [[مقطع]] [[تاریخی]] “عصر حضور”، “دوران غیبت” و “عصر ظهور” مورد بررسی قرار دهیم.<ref>[[علی اصغر نصرتی|نصرتی، علی اصغر]]، [[نظام سیاسی اسلام (کتاب)|نظام سیاسی اسلام]]، ص ۲۰۷.</ref> | |||
==[[عصر حضور]]== | |||
در عصر حضور، نظام امامت از [[نعمت]] سرشار [[وجود امام معصوم]]{{ع}} بهره‌مند است و تحت نظر مستقیم ایشان، [[هدایت]] و [[سرپرستی]] می‌شود. متأسفانه از آنجا که بیشتر [[معصومین]]، [[فرصت]] [[تشکیل حکومت]] را نیافتند، [[تاریخ]]، تجربه کوتاهی از این نوع حکومت اندوخته است؛ امّا الگویی که در همان دوران کوتاه [[خلافت امیرالمؤمنین]]{{ع}} و بخشی از [[زندگی]] [[امام حسن]]{{ع}} به نمایش گذاشته شد، چراغ فروزانی است که تا ابد [[راه]] اداره [[جوامع]] را برای [[حاکمان]] و مدیران، روشن می‌کند. | |||
همچنین، سایر [[ائمه معصومین]]{{ع}} نیز در عصر حضور خویش، اصول کلی هدایت را بیان فرموده و با اتخاذ مواضع متقن و شفاف، راه [[سعادت]] افراد و گروه‌ها را مشخص نموده‌اند. | |||
در این مسیر با نگاهی گذرا به زندگانی ائمه معصومین{{عم}}، می‌توان از برخی [[تعالیم]] [[سیاسی]] آنها [[آگاه]] شد.<ref>[[علی اصغر نصرتی|نصرتی، علی اصغر]]، [[نظام سیاسی اسلام (کتاب)|نظام سیاسی اسلام]]، ص ۲۰۸.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||