عباس بن عبدالمطلب در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پیامبر]]{{صل}} در [[حجة الوداع]] برای [[مردم]] خطبه‌ای خواند و به آنان فرمود: "حمد و ثنا از آن خداست، او را [[سپاس]] می‌گوئیم و از او کمک می‌خواهیم، و از او [[طلب]] [[بخشش]] می‌کنیم و به سویش [[توبه]] می‌کنیم و از پلیدی‌های خویش و [[کردار]] ناپسندمان به [[خدا]] [[پناه]] می‌بریم. کسی را که خدا [[هدایت]] فرمود، [[گمراه]] کننده‌ای ندارد و اگر خدا گمراهش کند، برای او [[راهنمایی]] نخواهد بود و [[شهادت]] می‌دهم هیچ معبودی جز [[خداوند]]، سزاوار [[پرستش]] نیست؛ یگانه است و [[بی‌شریک]] و شهادت می‌دهم که [[محمّد]] [[بنده]] و فرستاده اوست. ای [[بندگان خدا]]! شما را به [[تقوای الهی]] سفارش و بر [[فرمانبری]] او [[ترغیب]] می‌کنم و از او طلب خیر و [[صلاح]] می‌کنم و اکنون می‌گویم: ای مردم! به آنچه برایتان شرح می‌دهم گوش فرا دهید، زیرا نمی‌دانم شاید سال دیگر در این مکان شما را نبینم. ای مردم! تا دم [[مرگ]] [[خون]] و آبروی هر یک از شما محترم است، به مانند [[حرمت]] این روزتان در این شهرتان؛ آیا مأموریّت خود را رساندم؟ خداوندا تو [[شاهد]] باش! هر آنکه نزدش امانتی است به صاحبش بازگرداند؛ همانا معاملات ربوی [[دوران جاهلیّت]] به تمامی [[باطل]] است و نخستین ربائی که لغو می‌کنم، سود پول‌های [[عباس بن عبدالمطلب]] است و نیز هر خونی که در [[دوران جاهلیت]] بر گردن کسی مانده، همه اکنون هدر است و نخستین خونی که هدر می‌کنم، خون [[عامر بن ربیعة بن حارث بن عبدالمطلب]] است و به [[تحقیق]]، هر [[افتخار]] موروثی دوران جاهلیّت باطل است، به جز خادمی [[کعبه]] و سقایت حاج<ref>تحف العقول، ابن شعبه حرانی، ص۳۱ - ۳۰.</ref>.<ref>[[عبدالرضا عسکری|عسکری، عبدالرضا]]، [[عباس بن عبدالمطلب - عسکری (مقاله)|مقاله «عباس بن عبدالمطلب»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۲، ص:۳۵۹-۳۶۰.</ref>