جاودانگی اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

جاودانگی اسلام (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۷ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۵۳

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۲۷ فوریهٔ ۲۰۲۱

جز

جایگزینی متن - 'تحقیق' به 'تحقیق'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۲۷

ویرایش

@@ خط ۲۲: / خط ۲۲: @@
 * [[حدیث منزلت]] که از [[پیامبر اکرم|رسول خدا]]{{صل}} در بخش قبل [[روایت]] شد، علاوه بر مسئله [[خاتمیت]]، این [[حقیقت]] را نیز در مورد [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} بیان می‌کند. این [[روایت]] به همانندی [[منزلت]] و [[وظایف]] [[پیامبر]] و [[امیرالمؤمنین|امیرمؤمنان]] اشاره می‌کند و تفاوت [[مقامات]] این دو بزرگوار را در [[وحی]] و [[نبوت]] [[تشریعی]] می‌داند. این سخن بدین معناست که همه [[شریعت]] خاتم به‌طور کامل از جانب [[خداوند]] به [[پیامبر اکرم|نبی مکرم اسلام]] [[وحی]] گردیده است و هیچ [[شریعت]] جدیدی در [[نظام]] [[امامت]] به [[ائمه]] [[وحی]] نخواهد شد. ازاین‌رو، [[حلال و حرام]] [[خدا]] و [[پیامبر]]، تا [[روز قیامت]] به همان صورت باقی خواهند ماند<ref>عیون أخبار الرضا، ج۲، ص۲۰ – ۲۱.</ref>. البته [[امامان]] [[معصوم]] [[وظیفه]] اساسی در [[مقام]] [[تبیین]] و روشن‌سازی [[شریعت]] [[پیامبر خاتم]] خواهند داشت<ref>[[محمد تقی سبحانی|سبحانی، محمد تقی]] و [[رضا برنجکار|برنجکار، رضا]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۱ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، ج۱، ص۲۵۵ - ۲۶۴.</ref>.
 *با به پایان رسیدن سلسله [[نبوت]]، [[وحی|وحی الهی]] از نوع [[تشریعی]]، ختم گردید، اما [[وحی]] غیر [[تشریعی]] ختم نشده است. [[خداوند متعال]] در [[سوره قدر]] می‌فرماید: {{متن قرآن|تَنَزَّلُ الْمَلائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِم مِّن كُلِّ أَمْرٍ}}<ref> فرشتگان و روح (الامین) در آن، با اذن پروردگارشان برای هر کاری فرود می‌آیند؛ سوره قدر، آیه:۴.</ref><ref>[[محمد تقی سبحانی|سبحانی، محمد تقی]] و [[رضا برنجکار|برنجکار، رضا]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۱ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، ج۱، ص۲۵۵ - ۲۶۴.</ref>.
-*در این [[آیه]]، کلمه {{متن قرآن|تَنَزَّلُ}} فعل مضارع می‌باشد و بر استمرار [[نزول]] [[فرشتگان]] و [[روح]] دلالت می‌کند. در زمان [[پیامبر اکرم|رسول خدا]]{{صل}}، [[فرشتگان]] و [[روح]] بر [[پیامبر]] نازل می‌شدند، و بعد از حضرتش، [[فرشتگان]] بر [[جانشینان]] آن [[حضرت]] فرود می‌آیند و این [[نزول]] تا [[روز قیامت]] ادامه خواهد داشت. لذا [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرمایند: " به‌ [[درستی]] که [[شب قدر]] در هر سال است و در آن [[شب]]، امر آن سال نازل می‌شود و به [[تحقیق]] که بعد از [[پیامبر اکرم|رسول خدا]]{{صل}} برای آن اولیائی هستند"<ref>{{متن حدیث| إِنَ‏ لَيْلَةَ الْقَدْرِ فِي‏ كُلِ‏ سَنَةٍ وَ إِنَّهُ‏ يَنْزِلُ‏ فِي‏ تِلْكَ‏ اللَّيْلَةِ أَمْرُ السَّنَةِ وَ إِنَّ لِذَلِكَ الْأَمْرِ وُلَاةً بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}}}}؛ کافی، ج۱، ص۲۴۷.</ref><ref>[[محمد تقی سبحانی|سبحانی، محمد تقی]] و [[رضا برنجکار|برنجکار، رضا]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۱ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، ج۱، ص۲۵۵ - ۲۶۴.</ref>.
+*در این [[آیه]]، کلمه {{متن قرآن|تَنَزَّلُ}} فعل مضارع می‌باشد و بر استمرار [[نزول]] [[فرشتگان]] و [[روح]] دلالت می‌کند. در زمان [[پیامبر اکرم|رسول خدا]]{{صل}}، [[فرشتگان]] و [[روح]] بر [[پیامبر]] نازل می‌شدند، و بعد از حضرتش، [[فرشتگان]] بر [[جانشینان]] آن [[حضرت]] فرود می‌آیند و این [[نزول]] تا [[روز قیامت]] ادامه خواهد داشت. لذا [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرمایند: " به‌ [[درستی]] که [[شب قدر]] در هر سال است و در آن [[شب]]، امر آن سال نازل می‌شود و به تحقیق که بعد از [[پیامبر اکرم|رسول خدا]]{{صل}} برای آن اولیائی هستند"<ref>{{متن حدیث| إِنَ‏ لَيْلَةَ الْقَدْرِ فِي‏ كُلِ‏ سَنَةٍ وَ إِنَّهُ‏ يَنْزِلُ‏ فِي‏ تِلْكَ‏ اللَّيْلَةِ أَمْرُ السَّنَةِ وَ إِنَّ لِذَلِكَ الْأَمْرِ وُلَاةً بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}}}}؛ کافی، ج۱، ص۲۴۷.</ref><ref>[[محمد تقی سبحانی|سبحانی، محمد تقی]] و [[رضا برنجکار|برنجکار، رضا]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۱ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، ج۱، ص۲۵۵ - ۲۶۴.</ref>.
 *سپس [[امام علی]]{{ع}} اوصیای [[پیامبر اکرم]]{{صل}} را که [[ملائکه]] در [[شب قدر]] بر آنان فرود آمده و امر آن سال را برایشان می‌آورند، معرفی می‌فرمایند: "من و یازده نفر از [[فرزندان]] من، اوصیای [[پیامبر]] هستیم، آنها که [[امام]] و محدّث می‌باشند"<ref>{{متن حدیث| أَنَا وَ أَحَدَ عَشَرَ مِنْ‏ صُلْبِي‏ أَئِمَّةٌ مُحَدَّثُون‏}}؛ کافی، ج۱، ص۲۴۷.</ref><ref>[[محمد تقی سبحانی|سبحانی، محمد تقی]] و [[رضا برنجکار|برنجکار، رضا]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۱ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، ج۱، ص۲۵۵ - ۲۶۴.</ref>.
 *در این [[حدیث]] و ده‌ها [[روایت]] دیگر، از [[ائمه]] [[معصومین]] به‌عنوان «مُحَدّث» یاد شده است که نشان از استمرار [[ارتباط]] میان [[خداوند متعال]] با [[جانشینان]] [[رسول]] گرامی [[اسلام]] دارد. این اتصال [[علمی]] و [[معنوی]] نه‌تنها با [[خاتمیت]] منافات ندارد بلکه ضامن [[جاودانگی]] [[دین مبین اسلام]] می‌باشد<ref>[[محمد تقی سبحانی|سبحانی، محمد تقی]] و [[رضا برنجکار|برنجکار، رضا]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۱ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، ج۱، ص۲۵۵ - ۲۶۴.</ref>.