آیه استعاذه: تفاوت میان نسخه‌ها

*در [[روایات نبوی]] نیز قرائت معوذتان به اضافه [[سوره اخلاص]] و دمیدن در [[کف دست]] و مسح [[بدن]] با آن، برای [[برکت]]، [[شفا]] و محافظت قید شده است<ref>ناصف، ج۴، ص۲۷-۲۸.</ref>. شاید از همین رو، [[پیامبر]]{{صل}} [[فرمان]] یافته است که پیوسته پیش از [[تلاوت قرآن]] از [[شر]] [[شیطان]] رجیم به [[خداوند]] [[پناه]] آورد تا از این طریق پاسخی محکم به تهمت‌های پی در پی [[مخالفان]] باشد<ref>التفسیر الحدیث، ج۶، ص۱۰۳.</ref>. لذا برای اهمیت [[استعاذه]] در [[قرآن]] همین بس که، دو [[سوره]] ناس و فلق به طور چشمگیری به این موضوع پرداخته‌اند. این دو [[سوره]] که با خطاب {{متن قرآن|قُلْ}} به [[پیامبر]]{{صل}} آغاز می‌گردد، [[جامع‌ترین]] بیان درباره ارکان [[استعاذه]] را دارا هستند؛ به گونه‌ای که می‌توان گفت [[آیات]] دیگر مربوط به [[استعاذه]]، شرحی از مفاهیم و مصادیق این [[سوره]] به شمار می‌آیند. این دو [[سوره]] به سبب آغازهای مشترک از همان [[عصر نزول]] به (معوذتین) [[شهرت]] یافت و [[جایگاه]] ویژه‌ای در [[نظام]] [[آموزش قرآن]] پیدا کرد و نیز [[جانشین]] انواع تعاویذ [[نادرست]] [[دوره جاهلی]] شد. [[رسول اکرم]]{{صل}} خواندن این دو [[سوره]] را [[بهترین]] [[تعویذ]] می‌دانستند و در عمل، بارها [[امام حسن]] و [[امام حسین]]{{عم}} را با آنها [[تعویذ]] فرمود<ref>الطبقات الکبری، ج۲، ص۲۱۲؛ مجمع البیان، ج۲۷، ص۳۸۷.</ref>.

*در نگاه [[فقها]]، ذکر [[استعاذه]] پیش از خواندن انواع [[دعاها]]، [[عبادات]] و [[اعمال]] روزانه، [[مستحب]] است و [[جایگاه]] ویژه‌ای دارد. [[نماز]] نیز به عنوان [[برترین]] [[عبادت]] از این ذکر خالی نیست. از جمله [[مستحبات]] قرائت [[نماز]]، آن است که [[نمازگزار]] بعد از [[تکبیرة الإحرام]] و قبل از قرائت [[حمد]]، [[استعاذه]] نماید. لذا موضوع [[استعاذه]] در کتب [[فقهی]] آمده است و می‌توان با نگاهی اجمالی دریافت که گرچه ظاهر [[آیه]] با فعل امر که معمولاً [[نماینده]] [[وجوب]] است، همراه گشته، اما تمامی [[فقیهان]]، ذکر [[استعاذه]] را در [[نماز]] و غیر آن، [[مستحب]] می‌دانند. البته از میان [[فقهای امامیه]]، تنها ابو علی ([[فرزند]] [[شیخ طوسی]]) و از [[عامه]]، فقهای پیرو [[مکتب]] ظاهری به [[وجوب]] ذکر [[استعاذه]] پیش از قرائت [[نماز]] قائل‌اند. همچنین ذکر آن با عبارت مشهور در رکعت اول [[نماز]] - ولو نمازهای [[جهریه]]- پیش از قرائت و به آهستگی (اخفات) ادا می‌شود و در صورت [[فراموشی]] نیاز به اعاده نیست<ref>تذکره الفقهاء، ج۳، ص۱۲۵؛ المحلی، ج۳، ص۲۴۷؛ کنز العرفان، ج۱، ص۱۴۹.</ref>.