ظلم در جامعه‌شناسی اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[علامه طباطبایی]] می‌نویسد: ظلم خود علت [[محرومیت]] از [[هدایت]] در مسیر [[هدف]] اصلی است و [[آدمی]] را به [[نومیدی]] و [[خسران]] [[اخروی]] می‌کشاند. این [[حقیقت]] که [[ظلم]] و [[فسق]] علت [[محرومیت]] است، حقیقتی است [[ثابت]] و [[قرآنی]]، حقیقتی کلی و استثناناپذیر<ref>[[سید محمد حسین طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۵۴۴.</ref>.

# ظلم؛ [[گمراهی]] آشکار: {{متن قرآن|بَلِ الظَّالِمُونَ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}}<ref>«بلکه ستمگران در گمراهی آشکارند» سوره لقمان، آیه ۱۱.</ref>.

# [[نهی]] [[پیامبر]]{{صل}} از [[همنشینی]] با [[ظالمان]]: {{متن قرآن|...فَلَا تَقْعُدْ بَعْدَ الذِّكْرَى مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ}}<ref>«پس از یادآوری با گروه ستمگران منشین» سوره انعام، آیه ۶۸.</ref>.