عبیدالله بن عباس: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[عبیدالله بن عباس بن عبدالمطلب]]، برادر کوچک [[عبدالله بن عباس]]، مادرش لبابه، مکنا به ام‌الفضل بود. [[امام علی]] {{ع}} در سال ۳۶ هجری وی را بر [[امارت]] [[یمن]] گماشت. عبیدالله بن عباس از [[مردم]] صنعا (از شهرهای [[یمن]])، هر چند از [[پیروان]] [[عثمان]] بودند، برای [[امام]] [[بیعت]] گرفت. پس از [[جنگ صفین]] و کوتاهی‌های [[مردم]] [[عراق]] در [[یاری امام]]، [[مردم]] صنعا به‌دلیل نپرداختن [[زکات]] به [[امام]] و به بهانه [[خون‌خواهی عثمان]] علیه [[امام]] [[قیام]] کردند. شواهد تاریخی [[گواه]] بر این است که او نتوانست در کنترل [[آشوب]] [[مردم]] تدبیری صحیح بیندیشد. پس همراه با [[سعید بن نمران]]، [[کارگزار]] "جَنْد"، شهری در نزدیکی صنعا، [[مصلحت‌اندیشی]] کردند و در نامه‌ای اوضاع را برای [[امام]] توضیح دادند.

*[[امام]] {{ع}} از عملکرد و سوء تدبیر آن‌ها خشمگین شد و ضمن نامه‌ای آن‌ها را مورد مؤاخذه قرار داد و [[ترس]] آن‌ها را برای حفظ موقعیت و [[مصلحت‌اندیشی]] یادآوری کرد. [[شریف رضی]] در توضیح [[خطبه]] ۲۵ [[نهج البلاغه]] به عدم موفقیت آن دو در کنترل اوضاع سرزمین [[یمن]] اشارت دارد<ref>نک: نهج البلاغه، خطبه ۲۵</ref>. عبیدالله بن عباس مردی شهره به [[بخشش]] و [[سخاوت]] بود. او را جزو نخستین کسانی دانسته‌اند که به [[مردمان]] افطاری می‌داد و برای رهگذران غذا می‌گذاشت. هنگامی‌ که [[امام حسین]] {{ع}} از وی درخواست کمک [[مالی]] کرد، نیمی از مالش را به ایشان بخشید. عبیدالله بن عباس گرچه در [[دوران امام علی]] {{ع}} سابقه نیکویی داشت، اما از آن‌جا که [[انسان‌ها]] همواره در معرض خطرها و تهدیدها قرار دارند، در [[آزمایش]] بزرگی در دوران [[امام حسن]] {{ع}} نتوانست تحلیل درستی داشته باشد و اردوی [[امام]] را ترک و به [[معاویه]] گروید<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۵۴۹-۵۵۰.</ref>.