بحث:آیا اعتقاد به علم غیب معصوم شرک نیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

#برخلاف [[نص]] [[قرآن کریم]] است: {{متن قرآن|عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ}}<ref>«او دانای نهان است پس هیچ کس را بر نهان خویش آگاه نمی‌کند جز فرستاده‌ای را که بپسندد» سوره جن، آیه ۲۶ ـ ۲۷</ref>، [[خدای‌ متعال]] در این [[آیه]] ابتدا [[تسلط]] بر [[غیب]] را از غیر خود نفی‌ می‌‏کند، اما در ادامه [[رسول]] را استثنا می‌‏نماید و استثنا [[مقید]] به [[دنیا]] و غیر دنیا نیست<ref>ر.ک. طباطبایی، محمد حسین، بررسی‌‌های اسلامی.</ref>.  

#آیاتی که [[علم غیب]] را از [[رسول اکرم]]{{صل}} نفی‌ می‌‏نمایند<ref>مانند: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَقُولُ لَكُمْ عِنْدِي خَزَائِنُ اللَّهِ وَلَا أَعْلَمُ الْغَيْبَ}}؛ سوره انعام، آیه ۵۰</ref>، همه ناظر به [[استقلال]] و [[قدرت]] ذاتی‌ است و کسانی که به تبع [[آیات]] و [[روایات]] به علم غیب [[اولیا]] و در رأس آنها [[پیامبر اسلام]]{{صل}} [[عقیده]] پیدا کرده‌اند، اصل غیب و استقلال آن را برای [[خداوند]] دانسته و برای [[پیامبر]]{{صل}} از [[راه]] [[وحی‌]] و در [[ائمه]]{{ع}} و اولیا، از راه [[وراثت]] و [[تعلم]] از [[رسول خدا]]{{صل}} و به [[اذن]] و [[اراده]] و [[مشیت]] و [[عنایت الهی]] می‌‌دانند. بنابراین [[علم]] همۀ [[مخلوقات]] نسبت به غیب و نسبت به امور مشهود، فقط به واسطه [[تعلیم]] خداوند به آنها حاصل می‌شود و اگر تعلیم خداوند نباشد نسبت به هیچ یک از امور مشهود و [[غیبی]] علم پیدا نمی‌کنند، لذا این [[اعتقاد]] [[شرک به خداوند]] سبحان نیست<ref>ر.ک. طباطبایی، محمد حسین، بررسی ‌های اسلامی؛ رضوانی، علی اصغر، علم و سلطه غیبی اولیا، ص ۶۷ ـ ۷۲؛ عرفانی، محمد نظیر، بررسی علم غیب معصومان در تفاسیر فریقین، ص۲۱۴؛ جزیری احسائی، علی، دفع الریب عن علم الغیب، ص٢٠۴.</ref>.  

## علم خدا قدیم و [[علم امام]] حادث و [[موهبتی]] از جانب خداست.

## [[علم خدا]] ذاتی و [[عین]] ذاتش است، [[علم امام]] بالغیر و [[مأذون]] از جانب [[خداوند]] و زائد بر ذات اوست.