آیه در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها

از گذشته [[مخالفان]] [[پیامبران]] آیات و نشانه‌های [[حقانیت]] آنان را به سخره می‌گرفتند و آن را [[سحر]] و [[جادو]] می‌خواندند<ref>{{متن قرآن|وَإِذَا رَأَوْا آيَةً يَسْتَسْخِرُونَ * وَقَالُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ}} «و چون نشانه‌ای (شگرف) ببینند به ریشخند می‌گیرند * و می‌گویند: این جز جادویی آشکار نیست» سوره صافات، آیه ۱۴-۱۵.</ref>. [[حق]] در برابر [[باطل]]، [[تفسیر]] دیگر [[آیه]] در دید [[امام هشتم]] است. [[خدا]] و برنامه‌های [[تکوینی]] و [[تشریعی]] وی عین حق و [[حقیقت]] و [[ثابت]] و ماندگار است و جز خدا و برنامه‌های وی هر چه هست باطل است و زائل شدنی. امام رضا{{ع}} واژه آیات را در کریمه {{متن قرآن|وَقَدْ نَزَّلَ عَلَيْكُمْ فِي الْكِتَابِ أَنْ إِذَا سَمِعْتُمْ آيَاتِ اللَّهِ يُكْفَرُ بِهَا وَيُسْتَهْزَأُ بِهَا فَلَا تَقْعُدُوا مَعَهُمْ حَتَّى يَخُوضُوا فِي حَدِيثٍ غَيْرِهِ إِنَّكُمْ إِذًا مِثْلُهُمْ إِنَّ اللَّهَ جَامِعُ الْمُنَافِقِينَ وَالْكَافِرِينَ فِي جَهَنَّمَ جَمِيعًا}}<ref>«و (خداوند) در این کتاب بر شما (پیش‌تر آیه‌ای) فرو فرستاده است که چون شنیدید آیات خداوند (از سوی کسانی) انکار و ریشخند می‌شود با آنان منشینید تا در گفت و گویی جز آن درآیند که در آن صورت بی‌گمان شما (نیز) مانند آنان خواهید بود؛ به راستی خداوند همه منافقان و کافران را یک جا در دوزخ فراهم می‌آورد» سوره نساء، آیه ۱۴۰.</ref>، به [[حقیقت]] [[تفسیر]] کرده و با تأکید بر [[ارزش]] [[حق‌پذیری]] افزوده است: وقتی در [[مجلسی]] کسی حقیقت را [[انکار]] می‌کند و به صاحبان [[حق]] [[اهانت]] روا می‌دارد از نزدش برخیزید و با وی [[همنشینی]] نکنید<ref>التفسیر، عیاشی، ج۱، ص۲۸۱.</ref>. و [[حضرت]] [[مردم]] را از نشست و برخاست با مسخره‌کنندگان [[آیات خدا]] منع فرموده و همنشینان آنان را [[منافق]] شمرده است. [[امام رضا]]{{ع}} مقصود از آیه‌های [[خدا]] در این کریمه را [[ائمه اهل بیت]]{{عم}} معرفی کرده و مراد از استهزاکنندگان و [[منکران]] را منکران و بدخواهان ایشان دانسته و سفارش کرده است مردم خود را از حوزه [[نفوذ]] بدگویان [[ائمه]]{{عم}} دور بدارند<ref>بحار الأنوار، ج۴۸، ص۲۶۹.</ref> تابه [[پلیدی]] حق گریزی آنان [[آلوده]] نشوند و در [[لهیب]] [[آتش]] [[کردار]] آنان نسوزند. پس از درگذشت [[امام کاظم]]{{ع}} گروهی از [[شیعیان]] وی را آخرین [[مرجع]] [[دینی]] شمردند و ادعا کردند [[امام هفتم]] زنده است. اینان شیعیان را در [[امامت ائمه]]{{عم}} پس از [[حضرت کاظم]]{{ع}} به تردید می‌افکندند. با فاصله گرفتن این افراد از [[امام هشتم]]، افزون بر [[فساد]] [[فکری]] و [[اعتقادی]]، درباره [[احکام]] و آیین‌های [[شریعت]] نیز به [[انحراف]] دچار شدند<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۶۰۵-۶۰۶.</ref>. [[دنیا‌طلبی]] و ربودن [[اموال]] [[امام زمان]] خود به دعوی زنده بودن وی از زمینه‌های اصلی کژ روی اینان بود<ref>بحار الأنوار، ج۴۸، ص۲۵۳.</ref>. امام رضا{{ع}} این [[فرقه]] را که خود را [[واقفیه]] می‌خوانند، جدا شده از حق<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۴۵۶.</ref> و آنان را در ردیف [[نواصب]]<ref>بحار الأنوار، ج۴۸، ص۲۶۷.</ref> می‌داند<ref>بحار الأنوار، ج۴۸، ص۲۶۴.</ref>. [[حضرت رضا]]{{ع}} [[محمد بن عاصم]] را از نشست و برخاست با صاحبان این [[باور]] ناروا برحذر داشت و دلیل آورد آنان [[آیات]] [[خداوند]] و [[اوصیای پیامبر]] را [[استهزا]] می‌کنند<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۴۵۷.</ref>.

امام رضا{{ع}} از [[امیر مؤمنان]]{{ع}} به عنوان [[آیت]] و نشانه یاد نموده است. به [[روایت]] [[امام هشتم]]، [[علی]]{{ع}} در [[تفسیر]] کریمه {{متن قرآن|عَمَّ يَتَسَاءَلُونَ * عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ * الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ}}<ref>«از همدیگر از چه می‌پرسند؟ * از آن خبر سترگ * همان که آنان در آن اختلاف دارند» سوره نبأ، آیه ۱-۳.</ref> خود را بزرگ‌ترین خبر [[قرآن]] و بزرگ‌ترین آیت در نزد [[خدا]] خوانده است<ref>تفسیر القمی، ج۲، ص۴۰۱.</ref>. به روایت امام رضا{{ع}}، علی{{ع}} خود را [[شاهد]] و [[گواه]] [[رسالت]] [[رسول]] خداوند شمرده است<ref>بحارالأنوار، ج۳۵، ص۱۹۹.</ref>. واقدی، معاصر امام رضا{{ع}}، علی{{ع}} را معجزه‌ای از [[معجزات پیامبر]]{{صل}} خوانده است، مانند آیت بودن [[عصا]] برای [[موسی]]{{ع}} و زنده کردن [[مردگان]] به وسیله [[عیسی]]{{ع}}<ref>المغازی، ج۱، ص۱۶.</ref>.