سوره آل عمران در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها

بر پایه [[روایت]] دیگری از آن [[حضرت]] که از طریق [[پدر]] خود، از [[امام صادق]]{{ع}} نقل می‌کند، قسم دروغی که با [[آگاهی]] و عمد از کسی صادر شود، جزو [[گناهان کبیره]] محسوب می‌گردد. دلیل ایشان بر این موضوع، [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يَشْتَرُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَأَيْمَانِهِمْ ثَمَنًا قَلِيلًا أُولَئِكَ لَا خَلَاقَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ...}}<ref>«آنان که پیمان با خداوند و سوگندهای خود را به بهای ناچیز می‌فروشند، در جهان واپسین بی‌بهره‌اند و خداوند با آنان سخن نمی‌گوید و در روز رستخیز به آنان نمی‌نگرد و آنان را پاکیزه نمی‌دارد و عذابی دردناک خواهند داشت» سوره آل عمران، آیه ۷۷.</ref> است. این آیه درباره کسانی است که به [[پیمان‌های الهی]] و قسم‌هایشان اهمیت نمی‌دهند و برای به دست آوردن [[دنیا]] حاضر به زیر پا گذاردن آنها می‌شوند و به همین علت، در [[آخرت]] [[عاقبت]] [[بدی]] در [[انتظار]] آنها خواهد بود<ref>عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۲۸۷؛ علل الشرایع، ج۲، ص۳۹۲؛ من لا یحضره الفقیه، ج۳، ص۵۶۴.</ref>. آن حضرت زمانی که از [[غلو]] و [[تجاوز از حد]] گروهی درباره [[اهل بیت]]{{عم}} مطلع شد، به نقد آن پرداخت. یکی از مطالب این نقد، [[تمسک]] به روایتی از [[رسول خدا]]{{صل}} است که از غلو نمودن درباره ایشان [[نهی]] نمی‌کند و بر [[عبد]] بودن خویش تأکید می‌ورزد و با استناد به آیه {{متن قرآن|مَا كَانَ لِبَشَرٍ أَنْ يُؤْتِيَهُ اللَّهُ الْكِتَابَ وَالْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ ثُمَّ يَقُولَ لِلنَّاسِ كُونُوا عِبَادًا لِي مِنْ دُونِ اللَّهِ...}}<ref>«هیچ بشری را نسزد که خداوند به او کتاب و حکمت و پیامبری بدهد سپس او به مردم بگوید: به جای خداوند، بندگان من باشید ولی (می‌تواند گفت): شما که کتاب (آسمانی) را آموزش می‌داده و درس می‌گرفته‌اید؛ (دانشورانی) ربّانی باشید» سوره آل عمران، آیه ۷۹.</ref>، [[قرآنی]] بودن سخن خویش و [[باطل]] بودن ادعای غلو را [[اثبات]] می‌کند<ref>عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۲۰۰- ۲۰۱.</ref>. آیه ۹۶ این [[سوره]] این چنین است: {{متن قرآن|إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ...}}<ref>«بی‌گمان نخستین خانه‌ای که برای (عبادت) مردم (بنا) نهاده شد همان است که در مکّه است.».. سوره آل عمران، آیه ۹۶.</ref>. [[روایت]] [[امام رضا]]{{ع}} نیز مطابق با این [[آیه]]، [[خانه کعبه]] را اولین بقعه‌ای می‌داند که در [[زمین]] بنا شده است. از منظر این روایت، دلیل این موضوع آن است که این محل در وسط زمین بوده و نسبت به کسانی که در [[مشرق]] و [[مغرب]] قرار دارند فاصله‌ای مساوی دارد تا برای رفتن به آنجا همه در یک حد باشند<ref>علل الشرایع، ج۲، ص۳۹۶.</ref>. آیه {{متن قرآن|وَلِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا...}}<ref>«و حجّ این خانه برای خداوند بر عهده مردمی است که بدان راهی توانند جست» سوره آل عمران، آیه ۹۷.</ref>، این [[فریضه]] را بر کسانی که [[استطاعت]] آن را داشته باشند [[واجب]] دانسته است. امام رضا{{ع}} [[فلسفه]] [[حج]] را دستیابی [[مردم]] به [[امور معنوی]] و مادی مختلف بیان نموده است. به عنوان مثال، حج موجب [[تقرب به خداوند]] [[متعال]]، [[توبه]] و [[دوری از گناهان]] می‌گردد و در [[سازندگی]] [[انسان]] بسیار مفید است. همچنین سبب می‌شود [[امور اقتصادی]] [[حاجیان]] و بسیاری از مردم دیگر بهبود یابد. از سوی دیگر، در [[اصلاح]] مسائل [[اجتماعی]] و [[روابط]] میان مردم نقش مهمی دارد. ایشان در ادامه یک بار واجب بودن حج را نیز از آن رو می‌داند که [[واجبات]] [[دینی]] بر مبنای کم‌توان‌ترین [[انسان‌ها]] از نظر [[مالی]] وضع شده است، تا هم [[فقرا]] و هم [[ثروتمندان]] [[توانایی]] انجام دادن آنها را داشته باشند. از همین رو، حج هم فقط یک بار واجب شده است<ref>علل الشرایع، ج۲، ص۴۰۴- ۴۰۵؛ عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۹۰.</ref>. در ضمن، همین آیه [[وجوب]] حج را مشروط به استطاعت نموده است.