آستانه حضرت معصومه: تفاوت میان نسخه‌ها

آستانه حضرت معصومه (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۴ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۴۷

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۱۴ آوریل ۲۰۲۱

جز

جایگزینی متن - 'کثیر' به 'کثیر'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۰۵۸

ویرایش

@@ خط ۲۳: / خط ۲۳: @@
 ==ساختمان‌ها و اماکن آستانه==
-چنان که گفته شد، پس از [[دفن]] [[حضرت]] معصومه{{س}} در [[قم]]، بر آرامگاه او سایبانی از [[بوریا]] ساختند، تا زمانی که [[زینب]] نوه [[امام جواد]]{{ع}} و دختر [[موسی مبرقع]]، گنبدی بر آرامگاه او ساخت<ref>تاریخ قم، حسن قمی، ص۵۶۶؛ أعیان الشیعة، ج۸، ص۳۹۱.</ref>. در سال ۳۵۰ق [[ابوالحسن زید بن احمد بن بحر اصفهانی]]، [[حاکم]] قم، سردر بقعه را از جانب رودخانه، [[گسترش داد]] و در بزرگ‌تری برای آن فراهم آورد. پس از آن از سال ۴۰۵ تا ۴۱۳ق [[مظفر بن احمد بن اسماعیل]]، [[مرقد]] را با خشت‌های رنگارنگ از مربع و کوکبی آرایش داد<ref>راهنمای قم، ص۳۵.</ref>. از آن پس تا ۴۵۷ق [[آگاهی]] چندانی از [[تجدید]] بنای بقعه در دست نیست، اما در این سال‌ها [[امیر]] [[ابوالفضل]] عراقی، از [[امیران]] طغرل سلجوقی، به اشاره [[شیخ طوسی]] (۳۵۸-۴۶۰ق) [[اقدام]] به نوسازی [[حرم]] کرد. در سال ۵۲۹ق، شاه بیگم، دختر عماد بیک، که از [[زنان]] بلند [[همت]]، [[نیکو]] [[سیرت]] و [[ثروتمند]] بود، گنبد کوچک بالای سقف را برداشت و گنبدی با [[شکوه]] بنیاد نهاد. سطح بیرونی آن گنبد از کاشی و سطح درونی آن از طلا و لاجورد نقش و نگار بوده است. قاعده گنبد، [[کثیر]] الاضلاع بود و هشت گوشه داشت، به طوری که در چهار ضلع موازی آن چهار در از چوب گردو ساخته بودند که با رنگ زرد و بخور، [[براق]] شده بود. در [[حمله]] مغولان هم گویا این آستانه آسیبی ندید، زیرا ساختمان عراقی تا [[زمان]] صفویان بر جای بوده است. پس از حمله [[مغول]]، [[سلطان محمد الجایتو]] (۷۱۶ق) به [[آبادانی]] [[شهر قم]] و مشاهد آن پرداخت. کاشی‌های موجود آستانه که تصویر سواران مغول بر آن نقش شده، از آثار آن دوران است<ref>تاریخ مذهبی قم، ص۵۷۲؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱، ص۳۵۹.</ref>. بعد از این گویا [[ساخت و ساز]] دیگری در این آرامگاه نشد و آستانه دارای همان گنبد و کاشی بود که شاه‌بیگم در سال ۵۲۹ق بنا نهاده بود<ref>راهنمای قم، ص۳۳.</ref>. اما در [[روزگار]] صفویان و از سال ۹۰۶ق به بعد تعمیرات بسیاری در آستانه انجام شد.
+چنان که گفته شد، پس از [[دفن]] [[حضرت]] معصومه{{س}} در [[قم]]، بر آرامگاه او سایبانی از [[بوریا]] ساختند، تا زمانی که [[زینب]] نوه [[امام جواد]]{{ع}} و دختر [[موسی مبرقع]]، گنبدی بر آرامگاه او ساخت<ref>تاریخ قم، حسن قمی، ص۵۶۶؛ أعیان الشیعة، ج۸، ص۳۹۱.</ref>. در سال ۳۵۰ق [[ابوالحسن زید بن احمد بن بحر اصفهانی]]، [[حاکم]] قم، سردر بقعه را از جانب رودخانه، [[گسترش داد]] و در بزرگ‌تری برای آن فراهم آورد. پس از آن از سال ۴۰۵ تا ۴۱۳ق [[مظفر بن احمد بن اسماعیل]]، [[مرقد]] را با خشت‌های رنگارنگ از مربع و کوکبی آرایش داد<ref>راهنمای قم، ص۳۵.</ref>. از آن پس تا ۴۵۷ق [[آگاهی]] چندانی از [[تجدید]] بنای بقعه در دست نیست، اما در این سال‌ها [[امیر]] [[ابوالفضل]] عراقی، از [[امیران]] طغرل سلجوقی، به اشاره [[شیخ طوسی]] (۳۵۸-۴۶۰ق) [[اقدام]] به نوسازی [[حرم]] کرد. در سال ۵۲۹ق، شاه بیگم، دختر عماد بیک، که از [[زنان]] بلند [[همت]]، [[نیکو]] [[سیرت]] و [[ثروتمند]] بود، گنبد کوچک بالای سقف را برداشت و گنبدی با [[شکوه]] بنیاد نهاد. سطح بیرونی آن گنبد از کاشی و سطح درونی آن از طلا و لاجورد نقش و نگار بوده است. قاعده گنبد، کثیر الاضلاع بود و هشت گوشه داشت، به طوری که در چهار ضلع موازی آن چهار در از چوب گردو ساخته بودند که با رنگ زرد و بخور، [[براق]] شده بود. در [[حمله]] مغولان هم گویا این آستانه آسیبی ندید، زیرا ساختمان عراقی تا [[زمان]] صفویان بر جای بوده است. پس از حمله [[مغول]]، [[سلطان محمد الجایتو]] (۷۱۶ق) به [[آبادانی]] [[شهر قم]] و مشاهد آن پرداخت. کاشی‌های موجود آستانه که تصویر سواران مغول بر آن نقش شده، از آثار آن دوران است<ref>تاریخ مذهبی قم، ص۵۷۲؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱، ص۳۵۹.</ref>. بعد از این گویا [[ساخت و ساز]] دیگری در این آرامگاه نشد و آستانه دارای همان گنبد و کاشی بود که شاه‌بیگم در سال ۵۲۹ق بنا نهاده بود<ref>راهنمای قم، ص۳۳.</ref>. اما در [[روزگار]] صفویان و از سال ۹۰۶ق به بعد تعمیرات بسیاری در آستانه انجام شد.
 با روی کار آمدن صفویان در [[قرن دهم]] قمری، همزمان با تحولات جدیدی که در [[ایران]] رخ داد، بیشتر آثار و بناهای مذهبی [[شیعه]] بازسازی شد و آستانه [[حضرت]] معصومه{{س}} شکوهی دیگر یافت. صفویان، گنبد و بارگاهی بزرگ بر روی مرقد او افراشتند و نگهبانان و [[زائران]] را مهمان می‌کردند و هزینه می‌دادند<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱، ص۳۵۹.</ref>. همه ایوان طلای شمالی، ایوان شرقی آینه، [[مسجد]] بالای سر، دارالسیاده، صحق [[عتیق]]، [[صحن]] جدید، صحن زنانه، [[ضریح]] فولادین یا نقره‌ای، دیگر بقعه‌ها و آرامگاه‌های شاهان صفوی و همه دگرگونی‌های آستانه، از [[روزگار]] [[صفویه]] و از آن پس بوده است<ref>راهنمای قم، ص۳۴.</ref>. در سال ۹۲۵ ق / ۱۵۱۹م شاه‌بیگم دختر [[شاه اسماعیل اول صفوی]](۹۳۰ ق / ۱۵۲۴م)، این بقعه را بازسازی کرد. او جلوی بقعه، ایوانی با دو گلدسته برپا ساخت و صحنی با چندین ایوان و بقعه طراحی و دیوارها را کاشی‌کاری کرد<ref>ایران و قضیه ایران، ج۲، ص۱۰؛ سیمای قم، ص۸۳.</ref>. در سال ۹۳۹ق [[شریف نقیب سید اسحاق تاج‌الشرف موسوی]]، ایوان با شکوهی به نام [[عقبه]] [[روضه]] فاطمیه در مدخل شمالی صحن عتیق بنا نهاد که ساختمان آن را در راهنمای [[قم]] به شاه تهماسب نسبت داده‌اند، در صورتی که نام [[بانی]] در کتیبه کمربندی آن خوانده می‌شود<ref>راهنمای قم، ص۴۱۷.</ref>. نخستین کسی که به دگرگونی در آستانه دست زد، شاه [[اسماعیل]] صفوی بود که در سال ۹۲۵ ق ایوان شمالی را ساخت و آن را با کاشی‌های معرق فیروزه کاری کرد و شالوده صحن عتیق را ریخت<ref>راهنمای قم، ص۳۴.</ref>. ایوان طلا در صحن عتیق به سال ۹۲۵ ق به [[فرمان]] شاه اسماعیل صفوی از کاشی‌های معرق لاجورد نفیس ساخته شده و بلندی آن ۸۰/ ۱۴ متر و عرض آن تا دارالحفاظ ۷۰/ ۸ متر و سقف آن مقرنس است که با خشت‌های طلا آراسته‌اند. این ایوان در سال ۱۲۷۶ق طلاکاری شد<ref>راهنمای قم، ص۵۶؛ گنجینه آثار قم، ج۱، ص۴۹۰.</ref>. همچنین شاه [[صفی]] دوم در سال ۱۰۷۷ق آرامگاه شاه [[عباس]] دوم را در قسمت جنوب افزود که از یادگارهای [[تاریخی]] است. در قسمت غربی، چسبیده به آرامگاه شاه عباس نیز شاه [[سلطان]] [[حسین]] ساختمانی برپا کرد که آرامگاه پدرش شاه [[سلیمان]] در آن جای دارد<ref>راهنمای قم، ص۳۶.</ref>. [[پادشاهان]] صفوی توجه بسیاری به قم داشتند و از این‌رو، [[پیشرفت]] این [[شهر]] در دوره صفوی اوج گرفت. [[پادشاهان]] صفوی افزون بر آنکه برای [[زیارت]] به [[قم]] می‌آمدند و در پیشگاه [[عظمت]] [[حضرت]] معصومه{{س}} سر [[تعظیم]] فرود می‌آوردند<ref>انقراض سلسله صفویه، ص۴۱.</ref>، برخی از آنان مدتی از سال را در قم می‌ماندند<ref>تاریخ مذهبی قم، ص۱۷۳.</ref>.