بحث:آیا اعتقاد به علم غیب معصوم شرک نیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

بحث:آیا اعتقاد به علم غیب معصوم شرک نیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۹ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۴۶

۲۵۲ بایت اضافه‌شده ، ‏۹ مهٔ ۲۰۲۱

←‏معناشناسی غیب و شرک

دیداریویکی‌متن

فرقانی

مدیران

۱۱٬۰۹۸

ویرایش

@@ خط ۳: / خط ۳: @@
 [[غیب]] هر آن چیزی است که در دایرۀ [[محسوسات]] نباشد<ref>طریحی، مجمع البحرین، ج۲، ۱۳۵ ـ ۱۳۴؛ ‌راغب اصفهانی، ‌المفردات فی غریب القرآن، ص ‌۶۱۶؛ فراهیدی، کتاب العین، ‌ج۴، ص ۴۵۴؛ ‌ابن‌منظور، لسان العرب، ‌ج۱، ص ۶۵۴.</ref> و شرک در مقابل [[توحید]]، در لغت به معنای [[شریک]] و [[مشارکت]] آمده است و "[[مشرک]]" به کسی گفته می‌‌شود که نسبت به [[خدا]] [[کفر]] ورزیده و برای او شریکی قائل شود<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۱۰، ۴۴۸؛ راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۴۵۱؛ فیومی، احمد بن محمد، المصباح المنیر، ج۲، ص۳۱۱؛ مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۶، ص۴۷. </ref> و در اصطلاح به معنای همتا قرار دادن برای [[خداوند]] است که این همتایی ممکن است در صفات، [[افعال]] و یا ذات او باشد<ref>ر.ک: جوادی آملی، عبدالله، توحید در قرآن، ص۵۷۱. </ref> و از دیدگاه [[اهل سنت]] مخصوصا [[وهابیت]] هر عملی که در آن به غیر خدا بها داده شده، شرک و صاحب آن عمل، مشرک است و نیز اعتقاد به وجود برخی [[صفات الهی]] برای غیر خدا همچون [[علم غیب]]، از آنجا که منجر به [[مشارکت]] غیرخدا با خدا در صفات مختص خدا می‌‌شود، شرک شمرده می‌‌شود. لذا در نگاه ایشان اموری همچون: [[تبرک]] جستن به غیرخدا به واسطه ساخت [[قبور انبیا]] و [[اولیاء الله]]، [[زیارت]]، بوسیدن و مس نمودن [[قبور]] ایشان<ref> ابن عبدالوهاب، کتاب التوحید، ص۴۸؛ بن باز، مجموع فتاوی و مقالات المتنوعة، ج۴، ج۳۳۰. </ref>، [[توسل]]<ref>ابن قیم جوزی، زاد المعاد فی هدی خیرالعباد، ج۱، ص۱۴۶. </ref>، [[شفاعت]] خواهی از ایشان<ref>آل شیخ،عبدالرحمان بن حسن، فتح المجید فی شرح کتاب التوحید، ص۱۱۸ و ۱۱۷. </ref> و قسم خوردن به غیر خدا<ref>ابن تیمیه، مجموع الرسائل و المسائل، ج۱، ص۱۷ و ۲۰۹. </ref> شرک بوده و همه کسانی که به این امور [[معتقد]] یا ملتزم شوند، مشرک هستند.
-به عنوان نمونه [[محمد]] بن عبدالوهاب می گوید: "کسی که ادعای ذره‌ای از علم غیب داشته باشد [[طاغوت]] است به [[دلیل]] آیۀ {{متن قرآن|عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ}}<ref>«او دانای نهان است پس هیچ کس را بر نهان خویش آگاه نمی‌کند جز فرستاده‌ای را که بپسندد» سوره جن، آیه ۲۶ ـ ۲۷</ref>"<ref>محمد بن عبدالوهاب، مجموعة‌ المؤلفات، ج۱، ص۱۹۵.</ref>.<ref>ر.ک: موسوی، سید امین، گستره علم غیب از دیدگاه ادیان ابراهیمی، ص ۱۶۳؛ مدقّق، سید عبدالحکیم، علم غیب از منظر قرآن و سنت.</ref> در حالی که [[دانشمندان]] و [[مفسرین]] [[اهل سنت]] همانند [[قرطبی]]<ref> قرطبی، محمد بن أحمد، تفسیر الجامع لأحکام القرآن، ج‏۲۰، ص ۲۸.</ref>، [[فخر رازی]]<ref>الرازی الشافعی، فخر الدین محمد بن عمر التمیمی، مفاتیح الغیب، ج‏۳۰، ص ۶۷۸.</ref> و [[زمخشری]]<ref>زمخشری، محمود بن عمرو، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج‏۴، ص ۶۳۳.</ref> خلاف این مطلب را از این [[آیه]] استفاده کرده‌اند. مثلا زمخشری در ذیل آیه فوق می‌‌نویسد: "[[خداوند متعال]] از میان افرادی که مورد [[رضایت]] اوست، [[رسولان]] را برای [[آگاهی از غیب]] [[انتخاب]] نموده است"<ref>زمخشری، محمود بن عمرو، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج‏۴، ص ۶۳۳.</ref>.<ref>ر.ک: هاشمی، سید علی، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت، پژوهشگران پایگاه تخصصی نقد وهابیت.</ref> [[شورای مفتیان وهابیت]] نیز گفته اند: "کسی که [[معتقد]] باشد به اینکه افراد [[صالح]] علم غیب دارند [[کافر]] است زیرا [[خدای متعال]] فرموده است: {{متن قرآن|قُلْ لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ}}<ref>«بگو: جز خداوند کسی در آسمان‌ها و زمین غیب را نمی‌داند» سوره نمل، آیه ۶۵.</ref>.<ref>فتاوی اللّجنة الدّایمه للبحوث العلمیة و الإفتاء ش۹۰۲۷، المکتبة الشّامله قسم الفتاوی.</ref>.<ref>ر.ک: مدقّق، سید عبدالحکیم، علم غیب از منظر قرآن و سنت.</ref>
+بر این اساس وهابیت آگاهی معصومین از علم غیب را نیز بدان دلیل که اطلاع از غیب را از صفات مختص الهی می دانند، شرک و حتی در ردیف کفر می دانند. به عنوان نمونه [[محمد]] بن عبدالوهاب می گوید: "کسی که ادعای ذره‌ای از علم غیب داشته باشد [[طاغوت]] است به [[دلیل]] آیۀ {{متن قرآن|عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ}}<ref>«او دانای نهان است پس هیچ کس را بر نهان خویش آگاه نمی‌کند جز فرستاده‌ای را که بپسندد» سوره جن، آیه ۲۶ ـ ۲۷</ref>"<ref>محمد بن عبدالوهاب، مجموعة‌ المؤلفات، ج۱، ص۱۹۵.</ref>.<ref>ر.ک: موسوی، سید امین، گستره علم غیب از دیدگاه ادیان ابراهیمی، ص ۱۶۳؛ مدقّق، سید عبدالحکیم، علم غیب از منظر قرآن و سنت.</ref> در حالی که [[دانشمندان]] و [[مفسرین]] [[اهل سنت]] همانند [[قرطبی]]<ref> قرطبی، محمد بن أحمد، تفسیر الجامع لأحکام القرآن، ج‏۲۰، ص ۲۸.</ref>، [[فخر رازی]]<ref>الرازی الشافعی، فخر الدین محمد بن عمر التمیمی، مفاتیح الغیب، ج‏۳۰، ص ۶۷۸.</ref> و [[زمخشری]]<ref>زمخشری، محمود بن عمرو، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج‏۴، ص ۶۳۳.</ref> خلاف این مطلب را از این [[آیه]] استفاده کرده‌اند. مثلا زمخشری در ذیل آیه فوق می‌‌نویسد: "[[خداوند متعال]] از میان افرادی که مورد [[رضایت]] اوست، [[رسولان]] را برای [[آگاهی از غیب]] [[انتخاب]] نموده است"<ref>زمخشری، محمود بن عمرو، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج‏۴، ص ۶۳۳.</ref>.<ref>ر.ک: هاشمی، سید علی، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت، پژوهشگران پایگاه تخصصی نقد وهابیت.</ref>
+شورای [[مفتیان]] [[وهابیت]] نیز گفته اند: "کسی که [[معتقد]] باشد به اینکه افراد [[صالح]] علم غیب دارند [[کافر]] است زیرا [[خدای متعال]] فرموده است: {{متن قرآن|قُلْ لَا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ}}<ref>«بگو: جز خداوند کسی در آسمان‌ها و زمین غیب را نمی‌داند» سوره نمل، آیه ۶۵.</ref>.<ref>فتاوی اللّجنة الدّایمه للبحوث العلمیة و الإفتاء ش۹۰۲۷، المکتبة الشّامله قسم الفتاوی.</ref>.<ref>ر.ک: مدقّق، سید عبدالحکیم، علم غیب از منظر قرآن و سنت.</ref>
 ===[[شرک]] نبودن اعتقاد به آگاهی [[معصوم]] از [[علم غیب]]===