آرامش در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

افرادی [[مؤمن]] و [[منتظِر]]، در مواجهه با [[مشکلات]] فراگیر [[دوران غیبت]]، با [[دعا]] و [[نیایش]] و [[استمداد]] از [[خداوند متعال]]، برای [[ظهور]] [[مُنجی]] [[جهان]] [[بشریت]] و حل و فصل معضلات [[جهان]] و [[انسان]] به دست مشکل گشایی آن [[حضرت]]، به خوبی با روی‌دادهای تنش‌زا و [[اضطراب]] انگیز مقابله نموده، و از [[آرامش]] و [[اطمینان]] خاطر بی‌نظیر بهره ‏مند می‌شوند.

[[دعا]]، مایه‌ [[آرامش]] [[روح]] و روان [[آدمی]] است؛ زیرا [[دعا]] [[مظهر]] كامل ذكر [[خدا]]، و ذكر [[خدا]] تنها آرام بخش [[دل‌ها]] ست. مولای [[متّقیان]] [[علی]] فرمودند: "[[خداوند سبحان]] ذکر و یاد خود را صیقل‏‌دهنده و موجب [[روشنایی]] دل‏ها قرار داده است."<ref>محمّد بن الحسين رضی، نهج‏ البلاغه، تهران، سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی، ۱۳۷۲، خ ۲۱۳.</ref>[[دعا]]، در [[روح]] [[انسان]] ایجاد بهجت و [[آرامش]] می‌‏کند؛ زیرا [[دعا]] و خواندن [[خدا]] دو اثر در [[آرامش]] [[روح]] و [[روان انسان]] دارد: یکی این‌‌که خود [[دعا]] ذاتاً موجب [[آرامش]] است و کوه‏‌های [[غم]] و [[نگرانی]] را ذوب می‏‌کند؛ چرا که [[دعا]] یکی از مصادیق یاد خداست و [[یاد خدا]] قطعاً موجب [[آرامش]] است: {{متن قرآن|أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ}}<ref>«همان کسانی که ایمان آورده‌اند و دل‌های ایشان با یاد خداوند آرام می‌گیرد؛ آگاه باشید! با یاد خداوند دل‌ها آرام می‌یابد» سوره رعد، آیه ۲۸.</ref> دیگر این‌‌که، [[انسان]] اگر با تمام شرایط [[دعا]] کند و در نهایت، [[خداوند]] [[کریم]] هم [[مصلحت]] بداند، دعای او در رفع [[غم]] و [[اندوه]] و مشكلات [[مستجاب]] خواهد شد؛ چنان‏که [[خداوند متعال]] درباره داستان [[حضرت]] [[ایّوب]] می‏‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَيُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ * فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَكَشَفْنَا مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ ۖ وَآتَيْنَاهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا وَذِكْرَىٰ لِلْعَابِدِينَ}}<ref>«و ایّوب را (یاد کن) آنگاه که پروردگارش را خواند  که به من گزند رسیده است و تو بخشاینده‌ترین بخشایندگانی» سوره انبیاء، آیه ۸۳-۸۴.</ref> فرد [[مؤمن]] همواره به [[استجابت]] و [[دستگیری]] [[خداوند]] [[امید]] دارد و این [[امید]] در همه حال موجب [[آرامش]] [[دل]] و [[اطمینان]] [[قلب]] اوست. چون فرد [[مؤمن]] در موقعیت‌های دشوار [[زندگی]] به کار گشایی [[خداوند]] [[یقین]] دارد و دلش در فروغ جان‌بخش این [[یقین]] پیوسته در [[اطمینان]] و [[آرامش]] است.<ref>عبدالله نظری شاری، نقش دعا در بهداشت و سلامت روان، فصلنامه علمی – پزوهشی بلاغ، سال بیست و یکم، شماره ۵۵-۵۶، قم، بهار و تابستان ۱۳۹۷، ص ۱۸۸.</ref>