انسان در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

*از مجموع مطالب یاد شده می‌توان نتیجه گرفت که [[روح]] و [[بدن]] در نظر [[اسلام]] در واقع مخالف همدیگرند، [[حیات]] اصالتاً از آن [[روح]] است و تا [[روح]] به [[بدن]] تعلق دارد، [[بدن]] نیز از وی کسب [[حیات]] می‌کند و هنگامی‌که [[روح]] از [[بدن]] قطع علاقه می‌کند، [[بدن]] از کار می‌افتد و [[روح]] همچنان به [[حیات]] خود ادامه می‌دهد<ref>شیعه در اسلام، ص ۲۰۷.</ref>. بنابراین [[انسانیت]] [[انسان]] و اصالت او به [[روح]] او بستگی دارد که با [[فاسد]] شدن [[بدن]] از بین نمی‌رود و [[ادراک]] [[لذت]] و [[الم]] از سوی [[انسان]] متوقف بر داشتن [[بدن]] نیست<ref>تفسیر بیضاوی، ج۲، ص ۱۱۴.</ref>. و با توجه به این که آن چه در [[حقیقت انسان]] اصیل است [[روح]] او بوده و برای [[بدن]] هیچ سهمی‌ جز به گونه تبعی و اعتباری در [[حقیقت]] آدمی‌ نمی‌توان قائل شد، می‌توان نتیجه دیگری گرفت و آن این که ویژگی‌های تبعی و خصوصیت‌های مربوط به حوزه غیر [[حقیقی]] [[انسان]]، هیچ تمایزی را به لحاظ جنسیت در وجود او [[اثبات]] نمی‌کند. بنابر این همه خطابات [[قرآن]] در محورهای کلی همچون [[معرفت]]، [[ایمان]]، معدلت، [[صلاح]]، [[هدایت]]، [[هجرت]]، [[عبادت]]، حتی [[ولایت]] و دیگر [[کمالات]] ملکوتی که [[مؤمنان]] را به اوج قله‌های [[عظمت]] و [[عرفان]] می‌خواند، اگر چه طبق [[فرهنگ]] محاوره با صیغه‌ها و ضمیرهای مذکر آمده باشد، [[حقیقت انسان]] را دربر می‌گیرد و هیچ نگاهی به [[زن]] یا [[مرد بودن]] او ندارد<ref>حیات حقیقی انسان در قرآن، ص ۱۸۴.</ref><ref>[[احمد شجاعی|شجاعی، احمد]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص۹۰.</ref>.

*'''ملاحظه:''' اگر مراد از [[سجده]]، [[تواضع]] هم باشد، باز [[برتری]] بنی [[آدم]] بر [[ملائکه]] را [[اثبات]] می‌کند، چرا که [[تواضع]] [[فرشتگان]] در مقابل [[آدم]]، اگر بدون [[شایستگی]] و [[فضیلت]] باشد، لغو و [[باطل]] بوده و خلاف [[حکمت]] [[پروردگار]] است. پس قهراً به [[دلیل]] [[شایستگی]] [[آدم]] خواهد بود. اما وجه دوم که [[سجده]] برای [[خداوند]] بوده، این وجه درست است، چرا که [[سجده]] به [[آدم]] قطع نظر از امر [[خدا]]، [[شرک]] و [[کفر]] است، و به خاطر [[فرمان خدا]]، عین [[توحید]] است، لکن [[فرشتگان]] قبل از [[دستور]] [[سجده]] به [[آدم]]، نیز [[خدا]] را [[سجده]] و [[عبادت]] می‌کردند، حال چه خصوصیتی دارد که در این مقطع، [[سجده]] برای [[خدا]] از مجرای [[آدم]] بگذرد؟ خود این مسئله قهراً فضیلتی را برای مسجود نسبت به ساجد [[اثبات]] می‌کند<ref>[[احمد شجاعی|شجاعی، احمد]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص۹۰.</ref>.