آمرزش در خانواده: تفاوت میان نسخه‌ها

آمرزش در خانواده (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۲ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۲۰

۸ بایت حذف‌شده ، ‏۱۲ ژوئن ۲۰۲۱

جز

جایگزینی متن - 'زندگی خانوادگی' به 'زندگی خانوادگی'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۲۷

ویرایش

@@ خط ۱۷: / خط ۱۷: @@
 {{متن قرآن|وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ}}<ref>«همان کسان که در شادی و رنج می‌بخشند و فروخورندگان خشم و در گذرندگان از مردم‌اند؛ و خداوند نیکوکاران را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۱۳۴.</ref>. کسانی که خواهان رحمت‌های ویژه و برکت‌های ستوده الهی‌اند، خداوند آنان را این‌گونه [[راه]] می‌نماید و به بخشش و گذشت فرامی‌خواند. {{متن قرآن|إِنْ تُبْدُوا خَيْرًا أَوْ تُخْفُوهُ أَوْ تَعْفُوا عَنْ سُوءٍ فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ عَفُوًّا قَدِيرًا}}<ref>«اگر کار خیری را آشکار یا پنهان کنید یا از بدی (دیگران) درگذرید بی‌گمان خداوند درگذرنده‌ای تواناست» سوره نساء، آیه ۱۴۹.</ref>.
-[[زندگی]] [[خانوادگی]] در سایه همین بخشش‌ها و گذشت‌ها، تنش‌ها و آسیب‌ها را به [[سلامت]] پشت سر می‌گذارد و [[روابط]] امکان [[اصلاح]] می‌یابد؛ و چنین [[رفتاری]] [[ناتوانی]] شمرده نمی‌شود، بلکه [[انسان‌ها]] بدین امور [[ارزش]] می‌یابند. از [[رسول خدا]]{{صل}} [[روایت]] شده است که فرمود: {{متن حدیث|الْعَفْوُ أَحَقُّ مَا عُمِلَ بِهِ}}<ref>«بخشش سزاوارترین چیزی است که بدان عمل شود». اسدالغابة، ج۱، ص۵۲۵؛ الجامع الصغیر، ج۲، ص۱۹۰؛ کنز العمال، ج۳، ص۳۷۳.</ref>.
+[[زندگی خانوادگی]] در سایه همین بخشش‌ها و گذشت‌ها، تنش‌ها و آسیب‌ها را به [[سلامت]] پشت سر می‌گذارد و [[روابط]] امکان [[اصلاح]] می‌یابد؛ و چنین [[رفتاری]] [[ناتوانی]] شمرده نمی‌شود، بلکه [[انسان‌ها]] بدین امور [[ارزش]] می‌یابند. از [[رسول خدا]]{{صل}} [[روایت]] شده است که فرمود: {{متن حدیث|الْعَفْوُ أَحَقُّ مَا عُمِلَ بِهِ}}<ref>«بخشش سزاوارترین چیزی است که بدان عمل شود». اسدالغابة، ج۱، ص۵۲۵؛ الجامع الصغیر، ج۲، ص۱۹۰؛ کنز العمال، ج۳، ص۳۷۳.</ref>.
 آن‌گاه که انسان به این سزاوارترین عمل تکیه می‌کند، والاترین [[ارزش‌ها]] را می‌آفریند، چنان‌که پیام‌آور [[خوبی‌ها]] فرمود: {{متن حدیث|أَ لَا أُخْبِرُكُمْ‏ بِخَيْرِ خَلَائِقِ‏ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ الْعَفْوُ عَمَّنْ ظَلَمَكُمْ وَ الْإِحْسَانُ إِلَى مَنْ أَسَاءَ إِلَيْكُمْ وَ إِعْطَاءُ مَنْ حَرَمَكُمْ وَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} فِي التَّبَاغُضِ الْحَالِقَةُ لَا أَعْنِي حَالِقَةَ الشَّعْرِ وَ لَكِنْ أَعْنِي حَالِقَةَ الدِّينِ}}<ref>«آیا شما را از بهترین اخلاق دنیا و آخرت آگاه نکنم؟ [آنها عبارتند از:]گذشت از آن‌که به تو ستم روا داشته، و اینکه پیوند کنی با آنکه رابطه‌اش را از تو بریده، و نیکی نمودن به آنکه به تو بدی کرده، و بخشش به کسی که تو را محروم ساخته است. و همانا در نهاد دشمنی و کینه‌توزی بریدن و چیدن نهفته است، منظورم بریدن و چیدن مو نیست، بلکه بریدن و چیدن دین است». امالی المفید، ص۱۸۱؛ بحارالانوار، ج۶۹، ص۳۹۷؛ مستدرک الوسائل، ج۹، ص۹؛ بدون جمله آخر: الکافی، ج۲، ص۱۰۷.</ref>.
@@ خط ۳۴: / خط ۳۴: @@
 و در ادامه این [[آیه]] را خواند: {{متن قرآن|وَلْيَعْفُوا وَلْيَصْفَحُوا أَلَا تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«و باید در گذرند و چشم بپوشند، آیا دوست نمی‌دارید که خداوند شما را بیامرزد؟ و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره نور، آیه ۲۲.</ref>.
-اگر [[انسان]] خواهان بخشش و گذشت [[الهی]] است، لازم است در [[زندگی]] [[خانوادگی]] بنا را بر آن بگذارد و با نزدیک‌ترین افراد به خود این‌گونه رفتار نماید. [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} در درسی گرانبها به این [[واقعیت]] توجه داده است که زندگی آمیخته به [[خطا]] و [[اشتباه]] است و آن‌که جمعی را اداره می‌کند - بزرگ یا کوچک - باید بنای مدیریتش را بر بخشش و گذشت بگذارد: {{متن حدیث|يَفْرُطُ مِنْهُمُ‏ الزَّلَلُ‏ وَ تَعْرِضُ لَهُمُ الْعِلَلُ وَ يُؤْتَى عَلَى أَيْدِيهِمْ فِي الْعَمْدِ وَ الْخَطَإِ فَأَعْطِهِمْ مِنْ عَفْوِكَ وَ صَفْحِكَ مِثْلِ الَّذِي تُحِبُّ وَ تَرْضَى أَنْ يُعْطِيَكَ اللَّهُ مِنْ عَفْوِهِ وَ صَفْحِهِ... وَ لَا تَنْدَمَنَّ عَلَى عَفْوٍ وَ لَا تَبْجَحَنَّ بِعُقُوبَةٍ}}<ref>«گناهی از ایشان سر می‌زند، یا علت‌هایی بر آنان عارض می‌شود، یا خواسته و ناخواسته خطایی بر دستشان می‌رود. به خطاشان منگر، و از گناهشان درگذر، چنان‌که دوست داری خدا بر تو ببخشاید و گناهت را عفو فرماید... و بر بخشش پشیمان مشو و بر کیفر شادی مکن». نهج البلاغه، نامه ۵۳.</ref>.
+اگر [[انسان]] خواهان بخشش و گذشت [[الهی]] است، لازم است در [[زندگی خانوادگی]] بنا را بر آن بگذارد و با نزدیک‌ترین افراد به خود این‌گونه رفتار نماید. [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} در درسی گرانبها به این [[واقعیت]] توجه داده است که زندگی آمیخته به [[خطا]] و [[اشتباه]] است و آن‌که جمعی را اداره می‌کند - بزرگ یا کوچک - باید بنای مدیریتش را بر بخشش و گذشت بگذارد: {{متن حدیث|يَفْرُطُ مِنْهُمُ‏ الزَّلَلُ‏ وَ تَعْرِضُ لَهُمُ الْعِلَلُ وَ يُؤْتَى عَلَى أَيْدِيهِمْ فِي الْعَمْدِ وَ الْخَطَإِ فَأَعْطِهِمْ مِنْ عَفْوِكَ وَ صَفْحِكَ مِثْلِ الَّذِي تُحِبُّ وَ تَرْضَى أَنْ يُعْطِيَكَ اللَّهُ مِنْ عَفْوِهِ وَ صَفْحِهِ... وَ لَا تَنْدَمَنَّ عَلَى عَفْوٍ وَ لَا تَبْجَحَنَّ بِعُقُوبَةٍ}}<ref>«گناهی از ایشان سر می‌زند، یا علت‌هایی بر آنان عارض می‌شود، یا خواسته و ناخواسته خطایی بر دستشان می‌رود. به خطاشان منگر، و از گناهشان درگذر، چنان‌که دوست داری خدا بر تو ببخشاید و گناهت را عفو فرماید... و بر بخشش پشیمان مشو و بر کیفر شادی مکن». نهج البلاغه، نامه ۵۳.</ref>.
 هر یک از [[زن]] و مرد ویژگی‌ها، صفات و [[اخلاق]] و [[رفتار]] خود را دارد و بدان‌ها خو کرده است و اگر هریک بخواهد دیگری را با [[تحمیل]] و فشار، و [[اکراه]] و [[اجبار]] به [[تغییر]] یا ترک آنها وادارد، جز [[کشمکش]] و [[گلایه]] و دلگیری ثمری ندارد؛ اینجاست که لازم است با [[بخشش]] و گذشت [[راه]] مناسب را یافت و به تدریج به اشتراک و [[همدلی]] و [[همراهی]] دست یافت. [[رسول خدا]]{{صل}} فرموده است: {{متن حدیث مَنْ أَقَالَ مُسْلِمًا عَثْرَتَهُ، أَقَالَهُ اللَّهُ عَثْرَتَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}<ref>«هر که خطای مسلمانی را ببخشد، خداوند در روز رستاخیز خطای او را ببخشد». صحیح ابن حبان، ج۱۱، ص۴۰۵؛ تاریخ بغداد، ج۸، ص۱۹۲؛ تاریخ مدینة دمشق، ج۶۵، ص۵؛ کنز العمال، ج۳، ص۳۷۶.</ref>.