آیه شهادت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خداوند]] در [[آیه شهادت]] [[سخن]] از وساطت امّتی میان [[رسول خدا]]{{صل}} و [[مردم]] می‌نماید. محور این [[برهان]]، تبیین معنای وساطت و تعیین مصداق [[امّت]] وسط و [[مقام]] شهادتی است که خداوند به آنان نسبت می‌دهد. با بررسی [[سیاق آیه]] و معنای امّت وسط و دقت در [[روایات اهل بیت]]{{عم}}، مشخص می‌گردد که منظور از امّت وسط در این [[آیه]]، مردم عادی نمی‌توانند باشند؛ زیرا در میان امّت کسانی هستند که [[حق]] [[شهادت]] در کوچک‌ترین امور را هم ندارند، تا چه رسد که واسطه میان رسول خدا{{صل}} و سایر خلایق قرار گیرند؛ بلکه مخاطب این آیه، [[اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]]{{عم}} هستند که واسطه ایصال [[فیض]] [[هدایت الهی]] بین رسول خدا{{صل}} و [[امّت اسلام]] می‌باشند. لازمه وساطت در چنین امر خطیری، شهادت بر ظاهر و [[باطن]] [[اعمال]] و نیّات [[مردمان]] است و [[پیامبر]]{{صل}} نیز [[شاهد]] بر آنان است. لازمه چنین وساطت و شهادتی، اشراف بر عالم [[ملک]] و [[ملکوت]] و [[عصمت الهی]] و [[علوم]] [[لدنّی]] مانند رسول خدا{{صل}} است. [[امام]] در اصطلاح [[قرآن]] به کسانی اطلاق می‌گردد که شاهد بر [[خلق]] و واسطه فیوضات [[الهی]] در عالم [[تکوین]] و [[تشریع]] باشند. از آنجا که [[مردمان]] همیشه محتاج [[فیض]] [[هدایت الهی]] هستند، [[ضرورت]] وجود دائمی واسطان در فیض میان [[مردم]] ثابت می‌شود.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۴ ص ۶۰۷.</ref>