احمد بن ابی‌خلف: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'تعیین' به 'تعیین'
جز (جایگزینی متن - 'تعیین' به 'تعیین')
خط ۹: خط ۹:
از [[غلامان]] [[امام رضا]]{{ع}}. احمد بن ابی‌خلف یکی از بردگان امام رضا{{ع}} بود که به گفته [[کلینی]]، آن [[حضرت]] او، [[پدر]]، [[مادر]] و برادرش، [[عبدالله]] را با قرار مکاتبه‌ای، یعنی برابر قرادادی که بتواند قیمت خود را در [[زمان]] معینی پرداخت نماید، [[آزاد]] کرد. سپس وی را [[مأمور]] خرید بازار و [[امین]] دخل و [[خرج]] [[خانه]] خود کرد<ref>الکافی، ج۶، ص۵۱۸.</ref>. برخی این [[مأموریت]] از جانب [[امام]] را دلیلی بر [[وثاقت]] و امین‌بودن احمد دانسته‌اند<ref>تنقیح المقال، ج۱، ص۴۸؛ أعیان الشیعة، ج۲، ص۴۷۳.</ref>. کلینی در ادامه روایتی از او ذکر می‌کند که حاکی از [[انس]] و قرابتش با افراد [[خانه امام]] است. این [[روایت]] به شیوه و کیفیت بخور دادن هسته خرما توسط [[همسران]] آن حضرت اشاره دارد<ref>الکافی، ج۶، ص۵۱۸؛ بحار الأنوار، ج۴۸، ص۱۱۱.</ref>.
از [[غلامان]] [[امام رضا]]{{ع}}. احمد بن ابی‌خلف یکی از بردگان امام رضا{{ع}} بود که به گفته [[کلینی]]، آن [[حضرت]] او، [[پدر]]، [[مادر]] و برادرش، [[عبدالله]] را با قرار مکاتبه‌ای، یعنی برابر قرادادی که بتواند قیمت خود را در [[زمان]] معینی پرداخت نماید، [[آزاد]] کرد. سپس وی را [[مأمور]] خرید بازار و [[امین]] دخل و [[خرج]] [[خانه]] خود کرد<ref>الکافی، ج۶، ص۵۱۸.</ref>. برخی این [[مأموریت]] از جانب [[امام]] را دلیلی بر [[وثاقت]] و امین‌بودن احمد دانسته‌اند<ref>تنقیح المقال، ج۱، ص۴۸؛ أعیان الشیعة، ج۲، ص۴۷۳.</ref>. کلینی در ادامه روایتی از او ذکر می‌کند که حاکی از [[انس]] و قرابتش با افراد [[خانه امام]] است. این [[روایت]] به شیوه و کیفیت بخور دادن هسته خرما توسط [[همسران]] آن حضرت اشاره دارد<ref>الکافی، ج۶، ص۵۱۸؛ بحار الأنوار، ج۴۸، ص۱۱۱.</ref>.


اما آنچه در این میان جای [[گفت‌وگو]] دارد آن است که در روایت پیش‌گفته، تنها از [[کنیه]] امام، یعنی [[ابوالحسن]]، سخن به میان آمده و چنان‌که دانسته است، این کنیه بین [[امام کاظم]]{{ع}} و امام رضا{{ع}} و نیز [[امام هادی]]{{ع}} که البته در اینجا محل بحث نیست، مشترک است. هرجا که این کنیه به صورت مطلق آورده می‌شود، عمدتاً امام کاظم{{ع}} از آن [[اراده]] می‌شود. به همین علت، برخی مصداق ابوالحسن در روایت پیش‌گفته را آن حضرت دانسته و احمد را از غلامان ایشان به شمار آوردند<ref>موسوعة المصطفی و العترة{{عم}}، ج۱۳، ص۳۶۸.</ref>، اما دسته‌ای دیگر بر آن‌اند که مراد از ابوالحسن، [[حضرت رضا]]{{ع}} است، بی‌آنکه [[گواهی]] روشن و قابل استناد برای مدعای خویش اقامه کنند. بر همین اساس، احمد را از [[اصحاب]] و [[راویان]] این امام برشمرده‌اند<ref>أعیان الشیعة، ج۲، ص۴۷۳؛ الجامع لرواة و أصحاب الإمام الرضا{{ع}}، ج۱، ص۶۳.</ref>. البته با همه اینها هیچ روایتی از طریق وی از امام وجود ندارد و آنچه آمده صرفاً گزارشی [[تاریخی]] است و بنابراین، [[راوی]] خواندن وی اندکی مسامحی خواهد بود. شاید بتوان برای تعریف ابوالحسن به امام رضا{{ع}} در روایت پیش‌گفته دو دلیل ارائه کرد. یکی از آن دو دلیل، وجود [[علی بن ریان بن صلت]] است که [[روایت]] مذکور از طریق ایشان از [[احمد]] نقل شده است و چنان‌که معلوم است، [[ابن ریان]] بر اساس داده‌های [[روایی]]، [[راوی]] [[ابوالحسن ثالث]] [[امام هادی]]{{ع}} است<ref>من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۲۶۵، ۵۵۴؛ الاستبصار، ج۲، ص۲۶۷؛ منتهی المطلب، ج۲، ص۷۴۹.</ref> که با یک واسطه<ref>الکافی، ج۶، ص۴۳۵؛ بحار الأنوار، ج۳۰، ص۱۹۷.</ref> و گاه با دو واسطه<ref>معانی الأخبار، ص۲۶۶.</ref> از [[امام رضا]]{{ع}} [[نقل روایت]] می‌کند و در هیچ موردی از [[امام کاظم]]{{ع}} روایت ندارد. از این نکته می‌توان به مثابه شاهدی برای [[تعیین]] مصداق [[ابوالحسن]] بهره گرفت و او را امام رضا{{ع}} دانست. دلیل دیگر استناد به روایتی است که در آن سخن از [[ملاقات امام]] جواد{{ع}} با احمد است. بر اساس این روایت که کشی از قول ابو [[جلیل]]، ملقب به شاذان از احمد بن ابی خلف ذکر می‌کند، [[امام جواد]]{{ع}} در [[بیماری]] او به عیادتش رفت و در آنجا کتاب [[یوم]] و لیلة [[یونس بن عبد الرحمن]] را دید و پس از تورق آن دعایی در [[حق]] یونس که از [[اصحاب خاص]] امام رضا{{ع}} بود<ref>رجال النجاشی، ص۴۴۶؛ التحریر الطاووسی، ص۶۲۱.</ref>، کرد و سه بار بر او [[رحمت]] فرستاد<ref>معرفة الرجال، ج۲، ص۷۸۰؛ رجال النجاشی، ص۴۴۶؛ الوافیة، ص۳۰۵؛ وسائل الشیعة، ج۲۷، ص۱۰۰.</ref>. دسته‌ای به استناد همین گزارش، احمد را از [[راویان]] و [[اصحاب]] این [[امام]] دانسته‌اند<ref>معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۲۷؛ المفید من معجم رجال الحدیث، ص۲۰.</ref>.
اما آنچه در این میان جای [[گفت‌وگو]] دارد آن است که در روایت پیش‌گفته، تنها از [[کنیه]] امام، یعنی [[ابوالحسن]]، سخن به میان آمده و چنان‌که دانسته است، این کنیه بین [[امام کاظم]]{{ع}} و امام رضا{{ع}} و نیز [[امام هادی]]{{ع}} که البته در اینجا محل بحث نیست، مشترک است. هرجا که این کنیه به صورت مطلق آورده می‌شود، عمدتاً امام کاظم{{ع}} از آن [[اراده]] می‌شود. به همین علت، برخی مصداق ابوالحسن در روایت پیش‌گفته را آن حضرت دانسته و احمد را از غلامان ایشان به شمار آوردند<ref>موسوعة المصطفی و العترة{{عم}}، ج۱۳، ص۳۶۸.</ref>، اما دسته‌ای دیگر بر آن‌اند که مراد از ابوالحسن، [[حضرت رضا]]{{ع}} است، بی‌آنکه [[گواهی]] روشن و قابل استناد برای مدعای خویش اقامه کنند. بر همین اساس، احمد را از [[اصحاب]] و [[راویان]] این امام برشمرده‌اند<ref>أعیان الشیعة، ج۲، ص۴۷۳؛ الجامع لرواة و أصحاب الإمام الرضا{{ع}}، ج۱، ص۶۳.</ref>. البته با همه اینها هیچ روایتی از طریق وی از امام وجود ندارد و آنچه آمده صرفاً گزارشی [[تاریخی]] است و بنابراین، [[راوی]] خواندن وی اندکی مسامحی خواهد بود. شاید بتوان برای تعریف ابوالحسن به امام رضا{{ع}} در روایت پیش‌گفته دو دلیل ارائه کرد. یکی از آن دو دلیل، وجود [[علی بن ریان بن صلت]] است که [[روایت]] مذکور از طریق ایشان از [[احمد]] نقل شده است و چنان‌که معلوم است، [[ابن ریان]] بر اساس داده‌های [[روایی]]، [[راوی]] [[ابوالحسن ثالث]] [[امام هادی]]{{ع}} است<ref>من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۲۶۵، ۵۵۴؛ الاستبصار، ج۲، ص۲۶۷؛ منتهی المطلب، ج۲، ص۷۴۹.</ref> که با یک واسطه<ref>الکافی، ج۶، ص۴۳۵؛ بحار الأنوار، ج۳۰، ص۱۹۷.</ref> و گاه با دو واسطه<ref>معانی الأخبار، ص۲۶۶.</ref> از [[امام رضا]]{{ع}} [[نقل روایت]] می‌کند و در هیچ موردی از [[امام کاظم]]{{ع}} روایت ندارد. از این نکته می‌توان به مثابه شاهدی برای تعیین مصداق [[ابوالحسن]] بهره گرفت و او را امام رضا{{ع}} دانست. دلیل دیگر استناد به روایتی است که در آن سخن از [[ملاقات امام]] جواد{{ع}} با احمد است. بر اساس این روایت که کشی از قول ابو [[جلیل]]، ملقب به شاذان از احمد بن ابی خلف ذکر می‌کند، [[امام جواد]]{{ع}} در [[بیماری]] او به عیادتش رفت و در آنجا کتاب [[یوم]] و لیلة [[یونس بن عبد الرحمن]] را دید و پس از تورق آن دعایی در [[حق]] یونس که از [[اصحاب خاص]] امام رضا{{ع}} بود<ref>رجال النجاشی، ص۴۴۶؛ التحریر الطاووسی، ص۶۲۱.</ref>، کرد و سه بار بر او [[رحمت]] فرستاد<ref>معرفة الرجال، ج۲، ص۷۸۰؛ رجال النجاشی، ص۴۴۶؛ الوافیة، ص۳۰۵؛ وسائل الشیعة، ج۲۷، ص۱۰۰.</ref>. دسته‌ای به استناد همین گزارش، احمد را از [[راویان]] و [[اصحاب]] این [[امام]] دانسته‌اند<ref>معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۲۷؛ المفید من معجم رجال الحدیث، ص۲۰.</ref>.


دو نکته در این روایت قابل توجه است. اول آنکه در این روایت، بر اساس اولین منبع، احمد به عنوان “ظئر ابی جعفر” معرفی شده است<ref>اختیار معرفة الرجال، ج۲، ص۷۸۰.</ref> و “ظئر” در [[ادبیات عرب]] به کسی می‌گویند که در حق دیگری مهر و ملاطفتی مادرگون داشته باشد<ref>لسان العرب، ج۴، ص۵۱۵.</ref>. و در اینجا گویی احمد به امام جواد{{ع}} مهری زائد الوصف دارد و این می‌تواند معطوف به [[دینی]] باشد که نسبت به [[پدر]] آن [[حضرت]]، یعنی [[امام رضا]]{{ع}}، داشته است. دوم آنکه این [[روایت]] قرینه‌ای بر [[حیات]] [[فرهنگی]] [[احمد]] در این دوره است. البته مجموعه این [[ادله]]، صرفاً دیدگاه اول را می‌تواند تقویت کند، نه آنکه شاهدی [[استوار]] و خدشه‌ناپذیر باشد.
دو نکته در این روایت قابل توجه است. اول آنکه در این روایت، بر اساس اولین منبع، احمد به عنوان “ظئر ابی جعفر” معرفی شده است<ref>اختیار معرفة الرجال، ج۲، ص۷۸۰.</ref> و “ظئر” در [[ادبیات عرب]] به کسی می‌گویند که در حق دیگری مهر و ملاطفتی مادرگون داشته باشد<ref>لسان العرب، ج۴، ص۵۱۵.</ref>. و در اینجا گویی احمد به امام جواد{{ع}} مهری زائد الوصف دارد و این می‌تواند معطوف به [[دینی]] باشد که نسبت به [[پدر]] آن [[حضرت]]، یعنی [[امام رضا]]{{ع}}، داشته است. دوم آنکه این [[روایت]] قرینه‌ای بر [[حیات]] [[فرهنگی]] [[احمد]] در این دوره است. البته مجموعه این [[ادله]]، صرفاً دیدگاه اول را می‌تواند تقویت کند، نه آنکه شاهدی [[استوار]] و خدشه‌ناپذیر باشد.
۲۱۸٬۲۲۷

ویرایش