سیره اخلاقی امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

سیره اخلاقی امام حسین (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۳ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۵۶

۴٬۳۵۷ بایت حذف‌شده ، ‏۱۳ سپتامبر ۲۰۲۱

←‏عبادت و تقوا

دیداریویکی‌متن

Jaafari

مدیران

۷۳٬۲۶۲

ویرایش

@@ خط ۱۰۷: / خط ۱۰۷: @@
 [[خداوند]] از ناحیه من به شما [[پاداش]] خیر [[عنایت]] کند. اینک شب فرارسیده به پا خیزید و از این موقعیّت استفاده کنید (اگر [[شرم]] دارید) هریک می‌توانید دست یکی از [[دوستان]] خود و یا یکی از [[برادران]] مرا بگیرید و در [[تاریکی]] این شب پراکنده شوید و مرا با این مردم [[ستم‌پیشه]] تنها بگذارید؛ زیرا آنان در پی کسی غیر از من نیستند و اگر به من دست یابند و [[قادر]] بر ریختن خونم باشند در پی شما نخواهند آمد<ref>فتوح، ج۵، ص۱۰۵؛ تاریخ طبری، ج۳، ص۳۱۵؛ اعیان الشّیعه، ج۱، ص۶۰۰.</ref>.
 [[واقعیت]] این است که اگر کسی جزئیات [[قیام]] و [[نهضت]] [[سید الشهداء]]{{ع}} را مورد مطالعه قرار دهد در تمام سخنان و [[رفتار]] [[امام]]، در تمامی ابعاد نهضت مبارکش به [[صدق]] و [[راستی]] و [[صراحت]] و بی‌پروایی آن بزرگوار پی خواهد برد.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۵ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۵]] ص۵۶.</ref>
-===[[عبادت]] و [[تقوا]]===
-در هیچ‌یک از لحظات و سکنات، [[ارتباط قلبی]] [[امام حسین]]{{ع}} با [[حضرت حق]] قطع نگردید و این رابطه را با [[پرستش]] خدای خویش تبلور می‌بخشید و پیوند خود را با [[آفریدگار]] با [[عظمت]] مستحکم می‌ساخت و [[ایثار]] و [[از خودگذشتگی]] را با [[اطاعت الهی]] گره می‌زد و خود را در [[ذات مقدس]] [[پروردگار]] و در جهت رضای او فانی می‌ساخت و عبادتش نتیجه [[شناخت]] حقیقی‌اش از [[خدای متعال]] تلقّی می‌شد.
-نگاهی به دعای [[سرور]] آزادگان در [[روز عرفه]] ژرفای این شناخت و [[ارتباط]] [[قوی]] آن [[حضرت]] با [[ذات باری تعالی]] را به خوبی روشن می‌سازد که به فرازهایی از این دعای [[ارزشمند]] اشاره می‌شود. امام{{ع}} در پیشگاه [[خدا]] چنین عرضه می‌دارد:
-چگونه با چیزی بر وجود تو دلیل آورند که خودش در هستی نیازمند توست؟! آیا چیزی غیر از تو می‌تواند پایدارتر از تو باشد تا وسیله ظهورت گردد؟!
-کی [[نهان]] بوده‌ای که نیازمند دلیل و برهانی باشی تا بر تو دلالت کند؟!
-کی دور بوده‌ای تا آثارت، آنها را به تو برساند؟!
-[[کور]] باد چشمی که تو را مراقب خود نبیند و [[معامله]] بنده‌ای که بهره‌ای از دوستی‌ات به او نداده‌ای، زیانبار باد...
-خدایا! [[خواری]] و ذلّتم در برابرت آشکار است و چگونگی حالم بر تو پوشیده نیست، راه رسیدن به تو را از خودت خواستارم و به وسیله خودت بر وجودت دلیل اقامه می‌کنم، با [[نور]] خویش مرا به سوی خودت رهنمون شو و به [[تصدیق]] [[بندگی]] در پیشگاهت، برپایم دار...
-تو آن خدایی که [[انوار]] [[معرفت]] را در [[دل]] دوستانت پرتو افکن ساختی تا تو را شناختند و یگانه‌ات دانستند.
-تو خدایی هستی که [[محبّت]] دیگران را از [[دل]] علاقه‌مندانت زدودی تا جز تو به کسی محبّت نورزند و به دیگران [[پناه]] نبرند، آن‌گاه که [[عوالم]] هستی آنان را وحشت‌زده ساخت، تو [[یار]] و همدمشان بودی...
-آن‌کس که تو را نیافت، چه یافت؟ و آن‌که تو را یافت چه نیافت؟ آن‌کس که دیگری را به جای تو بپسندد [[نومید]] و [[محروم]] گشته است و آن‌کس که روی درخواست از تو برگرداند، در [[زیانکاری]] گرفتار آمده است.
-ای کسی که به دوستانش شیرینی و حلاوت [[انس]] و [[همدمی]] را چشاند تا تنها در برابر او به [[تملّق]] ایستاده‌اند.
-ای آن‌که [[اولیاء]] و دوستانت را به جامه‌های [[هیبت]] خویش آراست تا در حضورش، عذرخواه آیند و [[آمرزش]] بخواهند<ref>المنتخب الحسنی للأدعیة و الزیارات، ص۹۲۴- ۹۲۵.</ref>.
-نشانه‌های شدت [[ترس]] و [[بیم]] [[امام حسین]]{{ع}} از [[خداوند]] در سیمای تابناکش پدیدار بود به گونه‌ای که به وی گفته شد: شما از خدای خود چه بسیار بیمناکید! در پاسخ فرمود:
-{{متن حدیث|لَا يَأْمَنُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِلَّا مَنْ خَافَ اللَّهَ فِي الدُّنْيَا}}<ref>«در روز قیامت کسی مصون از عذاب الهی است که در دنیا از خدا ترسیده باشد» بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۹۰.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۵ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۵]] ص۵۸.</ref>