ازدواج در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

ازدواج در معارف و سیره نبوی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۳۰ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۰۸

۷٬۲۲۳ بایت اضافه‌شده ، ‏۳۰ اکتبر ۲۰۲۱

←‏منابع

دیداریویکی‌متن

Jaafari

مدیران

۷۳٬۲۶۲

ویرایش

@@ خط ۷۴: / خط ۷۴: @@
 [[شهادت]] دادن [[زنان]] به [[تنهایی]] در مواردی پذیرفته است که مردان نمی‌توانند به طور معمول در آن موارد [[تحمل]] شهادت کنند، ولی شهادت آنان در مورد ازدواج چنان چه در کنار شهادت یک مرد قرار گیرد مسموع خواهد بود<ref>الکافی، ج۷، ص۳۹۱؛ وسائل الشیعة، ج۲۷، ص۳۵۲.</ref>. در مورد [[عیوب]] نکاح و خیار تدلیس، از [[امام رضا]]{{ع}} نقل شده که [[جنون]] موجب حق فسخ است. همچنین هرگاه خصی (مردی که خصیه او را کشیده باشند) با زنی که [[جاهل]] به وضعیت اوست ازدواج کند، در حالی که خود را سالم معرفی می‌کند، زن حق فسخ دارد و مرد به دلیل پوشاندن واقع و تدلیس صورت گرفته، [[تعزیر]] می‌گردد. چنان چه نزدیکی صورت نگرفته باشد، نیمی از مهر را می‌پردازد و زن هم عده‌ای نگه نخواهد داشت. البته اگر زن [[راضی]] باشد، می‌تواند به [[زندگی]] ادامه دهد و پس از آن دیگر نمی‌تواند از حق فسخ استفاده کند<ref>فقه الرضا{{ع}}، ص۲۳۷.</ref>. در مورد مرد عنین که [[توانایی]] جنسی ندارد، چنان چه زن از [[واقعیت]] بی‌اطلاع باشد، یک سال برای معالجه به وی [[فرصت]] می‌دهند. اگر معالجه شد، همچنان [[همسر]] اوست و الا زن حق فسخ دارد و نصف مهر را می‌گیرد، بدون آنکه عده‌ای نگه دارد. البته اگر بدان وضعیت رضایت داد، دیگر حق فسخ نخواهد داشت.
 به همین ترتیب، اگر زن دارای [[بیماری]] قَرَن یا عَفَل باشد (زائده‌هایی در [[فرج]] که مانع نزدیکی می‌گردد) یا [[مبتلا]] به [[بیماری]] پیسی (بَرَص) یا دیوانگی باشد، مرد می‌تواند در صورت [[ظهور]] این [[بیماری‌ها]] [[نکاح]] را فسخ کند، بدون آنکه نیازی به [[طلاق]] باشد<ref>فقه الرضا{{ع}}، ص۲۳۷- ۲۳۸.</ref>.<ref>[[سید حسن وحدتی شبیری|وحدتی شبیری، سید حسن]]، [[ازدواج - وحدتی شبیری (مقاله)|مقاله «ازدواج»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]] ص ۱۱۰-۱۱۹.</ref>
+==[[تحکیم روابط زناشویی]]==
+===[[عفو و گذشت]]<ref>مجله طوبی، ش۸، ص۱۴۶ - ۱۵۲ با تلخیص.</ref>===
+[[انسان‌ها]] کم و بیش [[اهل]] لغزشند و بهترین‌شان کسانی هستند که از اشتباه‌های دیگران چشم بپوشند و عیب‌های همدیگر را بزرگ جلوه ندهند که این خود، به خوشی‌ها و [[زیبایی]] [[زندگی]] می‌افزاید. این صفت [[نیکو]]، در زندگی [[زناشویی]] اهمیت ویژه‌ای می‌یابد؛ زیرا [[زن]] و شوهر در کنار هم زندگی می‌کنند و در صورت چشم نپوشیدن از لغزش‌های طرف مقابل، وجودشان برای همدیگر تحمل‌ناپذیر خواهد بود.
+زن و شوهر باید [[رضایت]] همدیگر را جلب کنند و از انجام دادن کارهایی که کدورت و [[ناراحتی]] به دنبال دارد، بپرهیزند. البته ناممکن است که زن و شوهر به طور کامل بدون [[خطا]] و [[لغزش]] باشند. بنابراین، در این‌گونه موارد باید از خطاهای یکدیگر درگذرند تا زندگی به کام آنها گوارا و شیرین شود؛ زیرا چنانچه در این باره [[سخت‌گیری]] کنند و از [[اشتباه]] هم چشم نپوشند، زندگی یا به کام آنان تلخ می‌شود یا آن را از دست می‌دهند. بیشترین سفارش [[اسلام]] در مورد مسائل [[خانوادگی]] نیز گذشت و [[چشم‌پوشی]] زن و شوهر از کج‌خلقی‌ها و اشتباه‌های یکدیگر است.
+[[رسول خدا]]{{صل}} نیز می‌فرمود: «زن بد، عذر شوهرش را نمی‌پذیرد خطاهایش را نمی‌بخشد»<ref>بحارالانوار، ج۱۰۳، ص۲۳۵.</ref>.
+هرگاه اختلافی میان [[همسران]] پدید آید، [[شایسته]] است هر کدام چند لحظه با خود [[خلوت]] کنند و ازخود بپرسند: آیا اشتباه از من نبود؟ و وقتی به پاسخ مثبت رسیدند، با کمال [[شهامت]]، از [[همسر]] خود عذرخواهی کنند و بدانند با این کار، هرگز کوچک نخواهند شد؛ چون به [[دستور خدا]] عمل می‌کنند. طرف مقابل نیز باید بدون [[منت‌گذاری]]، پذیرای [[پوزش]] او باشد تا بدین ترتیب، [[صفا]] و [[صمیمیت]] بر [[خانه]] حکم‌فرما و [[نشاط]] و [[شادابی]] آن [[حفظ]] شود..<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[کانون محبت (کتاب)|کانون محبت]] ص ۲۶.</ref>
+===نشان دادن علاقه===
+بنای [[خانواده]] بر پایه [[محبت]] [[استوار]] است. با مهر و [[دوستی]]، بسیاری از [[کاستی‌ها]] جبران می‌شود و بدون آن، بسیاری از [[خصلت‌های پسندیده]] دیگر [[درک]] نمی‌شود. در زندگی زناشویی، [[الفت]] و [[مهربانی]]، [[دل‌ها]] را به هم نزدیک می‌سازد و [[امید]] و [[اطمینان]] را در وجود [[همسر]] می‌نشاند. [[محبت زن]] و شوهر نسبت به یکدیگر می‌تواند به وسیله زبان یا با روش‌های مختلف در عمل و در موقعیت‌های گوناگون بیان شود. اظهار [[دوستی]] نیز باید با بیان کلماتی صریح و عاشقانه شکل بگیرد تا [[روح]] غبار گرفته در مسیر [[زندگی]] به [[پاکی]] بدل شود و [[نشاط]] و [[شادابی]] در رگ‌های زندگی جریان یابد.
+[[محبت]]، امری [[قلبی]] است، ولی تا در قالب [[رفتارها]] و واکنش‌های متقابل نمود نیابد، کسی از آن [[آگاه]] نمی‌شود. برخی با این [[فکر]] که من همسرم را دوست دارم و [[خدا]] نیز می‌داند، پس چه نیازی است او را از این علاقه آگاه کنم، از محبت کردن به همسر خود [[غافل]] می‌شوند، در حالی که بنا بر [[روایت]] [[امامان معصوم]]{{عم}}، [[دوست داشتن]] تنها کافی نیست، بلکه باید همسر را از [[میزان]] [[عشق]] و مهربانی خود باخبر سازیم.
+از [[رسول گرامی اسلام]] روایت است: «هر چه [[ایمان]] [[انسان]] کامل‌تر باشد، به همسرش بیشتر اظهار محبت می‌کند»<ref>بحارالانوار، ج۱۰۳، ص۲۲۸.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[کانون محبت (کتاب)|کانون محبت]] ص ۲۷.</ref>
+===[[پرهیز]] از چشم و هم‌چشمی===
+یکی از موضوع‌های مهمی که از آغاز زندگی مشترک می‌تواند بنیان [[خانواده]] را برهم زند، توقع‌های نامحدود و [[حاکم]] شدن روح [[تجمل‌گرایی]] و [[رقابت]] مادی است.
+[[زنان]] خانه‌دار اگر [[مدیریت]] امور [[خانه]] را بر محور [[قناعت]] و پرهیز از خرج‌های [[بیهوده]] و تشریفاتی تنظیم نکنند و از شوهر خود انتظارهای بی‌جا و خارج از توان [[مالی]] او داشته باشند، باید در [[انتظار]] رخ دادن تنش باشند؛ زیرا یا همسرشان به خواسته‌های افزون‌طلبانه آنان بی‌توجهی می‌کند که این کار به بگومگو و درگیری می‌انجامد یا به دنبال برآوردن خواسته‌های بی‌حساب آنان می‌رود. در صورت دوم، افزون بر آنکه باید بسیاری از [[گرفتاری‌ها]] را [[تحمل]] کند، امکان دارد زندگی‌شان به [[حرام]] نیز [[آلوده]] شود.
+بی‌شک اگر بانوی خانه این [[عادت]] [[زشت]] [[اخلاقی]] را کنار بگذارد، [[احساس]] [[رضایت]] و [[بی‌نیازی]] خواهد کرد و محیطی سرشار از [[صفا]] و [[صمیمیت]] ایجاد می‌شود و خود و همسرش از آن [[لذت]] می‌برند.
+[[رسول اکرم]]{{صل}} می‌فرماید:
+هر زنی که با شوهرش سازگار نباشد و او را به چیزهایی وادار کند که بیش از [[توانایی]] اوست، اعمالش به درگاه [[خدا]] پذیرفته نمی‌شود و در [[قیامت]] به [[غضب]] [[پروردگار]] [[جهان]] گرفتار می‌آید<ref>بحارالانوار، ج۱۰۳، ص۲۴۴.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[کانون محبت (کتاب)|کانون محبت]] ص ۲۸.</ref>
+== جستارهای وابسته ==
 ==منابع==