ویژگی علم معصوم در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

#[[امامان]]{{ع}} [[راسخان در علم]] هستند: [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: {{متن حدیث|نَحْنُ‏ الرَّاسِخُونَ‏ فِی‏ الْعِلْمِ}}<ref>صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات، ص ۲۰۴، ح ۵</ref>، [[امام باقر]]{{ع}} ذیل آیۀ: «وَمَا یَعْلَمُ تَأْوِیلَهُ إِلاَّ اللَّهُ وَالرَّاسِخُونَ فِی الْعِلْمِ»<ref>سورۀ آل عمران، آیۀ ۷</ref> فرمودند: {{متن حدیث|رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} أَفْضَلُ الرَّاسِخِینَ قَدْ عَلَّمَهُ‏ اللَّهُ‏ جَمِیعَ‏ مَا أَنْزَلَ‏ اللَّهُ‏ إِلَیْهِ‏ مِنَ‏ التَّنْزِیلِ‏ وَ التَّأْوِیلِ‏ وَ مَا کَانَ اللَّهُ لِیُنْزِلَ عَلَیْهِ شَیْئاً لَمْ یُعَلِّمْهُ تَأْوِیلَهُ}}<ref>صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات، ص ۲۰۳، ح ۴.</ref>.<ref>ر.ک: افقی، داوود، بررسی غلو در روایات علم اهل بیت از کتاب بصائر الدرجات، ص ۲۸ ـ ۳۲؛ میرترابی حسینی، زهرة السادات، علم لدنی در قرآن و حدیث، ص ۱۰ ـ ۱۲.</ref>

#[[اهل بیت]]{{ع}} [[علم]] را از یکدیگر به [[ارث]] می‌برند و علومشان زائل نمی‌شود: [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: {{متن حدیث|إِنَ‏ الْعِلْمَ‏ الَّذِی‏ هَبَطَ مَعَ‏ آدَمَ‏ لَمْ‏ یُرْفَعْ‏ وَ إِنَ‏ الْعِلْمَ‏ یُتَوَارَثُ وَ مَا یَمُوتُ مِنَّا عَالِمٌ حَتَّی یُخْلِفَهُ مِنْ أَهْلِهِ مَنْ یَعْلَمُ عِلْمَهُ أَوْ مَا شَاءَ اللَّهُ}}<ref>صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات، ص ۱۱۴، ح ۱.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} نیز فرمودند: {{متن حدیث|إِنَّ عَلِیّاً{{ع}} عَالِمُ‏ هَذِهِ‏ الْأُمَّةِ وَ الْعِلْمُ‏ یُتَوَارَثُ‏ وَ لَا یَهْلِکُ‏ أَحَدٌ مِنَّا إِلَّا تَرَکَ مِنْ أَهْلِهِ مَنْ یَعْلَمُ مِثْلَ عِلْمِهِ أَوْ مَا شَاءَ اللَّهُ}}<ref>صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات، ص ۱۱۸، ح ۴.</ref>.<ref>ر.ک: افقی، داوود، بررسی غلو در روایات علم اهل بیت از کتاب بصائر الدرجات، ص ۲۸ ـ ۳۲.</ref>

#به هر اندازه‏‌ای که باشد باز هم به لحاظ کمی و کیفی محدود به حدود خاصی است<ref>ر.ک: حسینی، سید جعفر، آشنایی با نهج البلاغه امام علی، ص ۵۸.</ref>.

#نشأت‌ گرفته از [[فیض]] الهی و مطابق واقع و [[حقیقت]] است. [[امام رضا]]{{ع}} فرمودند: {{متن حدیث|إِنَّ الْأَنْبِیَاءَ وَ الْأَئِمَّةَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ یُوَفِّقُهُمُ اللَّهُ، وَ یُؤْتِیهِمْ مِنْ مَخْزُونِ عِلْمِهِ وَ حِکَمِهِ مَا لَایُؤْتِیهِ غَیْرَهُمْ؛ فَیَکُونُ عِلْمُهُمْ فَوْقَ عِلْمِ أَهْلِ الزَّمَانِ، فِی قَوْلِهِ تَعَالَی: أَفَمَنْ یَهْدِی إِلَی الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ یُتَّبَعَ أَمَّنْ لا یَهِدِّی إِلَّا أَنْ یُهْدی‏ فَما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ وَ قَوْلِهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالی‏: «وَ مَنْ یُؤْتَ الْحِکْمَةَ فَقَدْ أُوتِیَ خَیْراً کَثِیراً وَ قَوْلِهِ فِی طَالُوتَ: إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاهُ عَلَیْکُمْ وَ زادَهُ بَسْطَةً فِی الْعِلْمِ وَ الْجِسْمِ وَ اللَّهُ یُؤْتِی مُلْکَهُ مَنْ یَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِیمٌ}}<ref>حسن بن سلیمان الحلی، مختصر بصائر الدرجات، ص ۶۳.</ref>. [[امام]] [[زین العابدین]]{{ع}} فرمودند: "چرا [[مردم]] [[فضیلت]] ما را [[انکار]] می‌‌کنند؟ به [[خدا]] قسم ما از درخت نبوتیم، خانه [[رحمت]] و [[جایگاه]] رسالتیم و محل  آمد و رفت فرشتگانیم و کانون [[علم]]"<ref>{{متن حدیث|الْإِمَامِ زَیْنِ الْعَابِدِین‏{{ع}}: «مَا یَنْقِمُ‏ النَّاسُ‏ مِنَّا فَنَحْنُ‏ وَ اللَّهِ‏ شَجَرَةُ النُّبُوَّةِ وَ بَیْتُ الرَّحْمَةِ وَ مَوْضِعُ الرِّسَالَةِ وَ مُخْتَلَفُ الْمَلَائِکَةِ وَ مَعْدِنُ الْعِلْم‏‏‏‏}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ۱، ص ۱۲۲، ح ۱.</ref>.<ref>ر.ک: حسینی، سید جعفر، آشنایی با نهج البلاغه امام علی، ص ۵۸؛ میرترابی حسینی، زهرةالسادات، علم لدنی در قرآن و حدیث، ص ۱۱۰ ـ ۱۱۲.</ref>

== پرسش‌های وابسته ==