افزایش علم معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

با توجه به آیۀ {{متن قرآن|رَّبِّ زِدْنِي عِلْمًا}}<ref>پروردگارا، علم مرا زیاد فرما؛ سوره طه، آیه: ۱۱۴.</ref> و [[روایات]] متعددی که در باب افزایش علم معصوم وجود دارد، استفاده می‌شود، [[علم]] [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[امامان]]{{عم}} به منبعی اتصال دارد که پیوسته در حال ازدیاد است، [[علوم الهی]] به‌ تدریج در طول زندگی‌شان به آنان [[عطا]] می‌شده است، بنابراین [[علوم]] آنان را می‌توان افزایش‌پذیر دانست؛ زیرا اگر علوم آنان تام و [[بی‌نقص]] می‌بود، [[فراگیری دانش]] به شیوه‌های مختلف مثل [[الهام]]، [[شهود]] و... معنایی نداشت و تکرار علوم پیشین می‌بود؛ درحالی‌ که این موارد شیوه‌های انتقال علوم الهی به آنان است. این افزایش پذیری به اندازه‌ای مهم است که امامان{{عم}} به اصحابشان فرموده‌اند، اگر این افزایش نباشد، علم ایشان پایان می‌یابد. این [[دانش]] که از جانب [[خداوند]] به آن بزرگواران [[افاضه]] می‌شود، اوّل به [[پیامبر]]{{صل}} و سپس به [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{عم}} و همچنین به [[امام حسن|امام مجتبی]]{{عم}} و [[امام]] بعد از او تا [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} می‌رسد. حال این [[افزایش علم]] گاهی در شب‌های [[جمعه]] است، گاهی در [[شب قدر]] و یا در طول ایام سال. [[علامه مجلسی]] دربارۀ افزایش علم امامان{{عم}} گفته است: "آنچه از [[اخبار]] زیاد به دست می‌آید این است که [[ائمه]]{{عم}} در همه [[عوالم]] و نشأت، یعنی قبل از [[حلول]] [[ارواح]] در بدن‌های [[مقدس]] شان و بعد از حلول در آن و بعد از مفارفت از آن و [[عروج]] به [[عالم]] [[قدس]] و [[طهارت]]، دارای [[پیشرفت]] و صعود در [[معارف الهیه]] و درجات [[کمال]] هستند و پیوسته در حال عروج به [[قرب]] و وصال بوده‌اند و در دریای [[انوار]] [[معرفت]] غوص می‌نموده‌اند؛ زیرا در مدارج [[شناخت]] و معرفت خداوندی و [[حب]] و قرب او [[غایت]] و نهایتی وجود ندارد و بین [[درجه]] [[عبودیت]] و [[ربوبیت]] منازل زیاد و بی‌شماری است، بنابراین آنچه [[امام]] در اوائل [[امامت]] خود از امام سابق گرفته تنها اکتفا به آن نمی‌کند و در آن مرتبه نمی‌ماند، بلکه پیوسته اسباب قرب و پیشرفت برای او حاصل می‌شود. چگونه به این صورت نباشد در حالی که این گونه تحصیل مدارج برای دیگران هست و آن بزرگواران با آن [[استعداد]]، قابلیت بیشتری دارند"<ref>[[علامه مجلسی|مجلسی، محمد باقر]]، مرآه العقول، ج ۳، ص۱۹.</ref>.<ref>ر.ک: [[علی نمازی شاهرودی|نمازی شاهرودی، علی]]، [[علم غیب ۲ (کتاب)|علم غیب]]، ص۱۴۰ ـ ۱۴۲؛ [[ابراهیم امینی|امینی، ابراهیم]]، [[بررسی مسائل کلی امامت (کتاب)|بررسی مسائل کلی امامت]]، ص۲۸۷؛ [[سید احمد خاتمی|خاتمی، سید احمد]]، [[در آستان امامان معصوم (کتاب)|در آستان امامان]]، [[ملائکه و دیدار با امامان (مقاله)|ملائکه و دیدار با امامان]]، ماهنامه پاسداران اسلام، ش ۲۴۸؛ [[محسن غرویان|غرویان، محسن]]، [[سید محمد حسین میرباقری|میرباقری، سید محمد حسین]]، [[محمد رضا غلامی|غلامی، محمد رضا]]، بحثی مبسوط در آزمایش عقاید، ص۳۳۹؛ [[سید علی هاشمی|هاشمی، سید علی]]، [[علم امام تام یا محدود؟ (مقاله)|علم امام تام یا محدود]] و [[ماهیت و قلمرو علم‌الأسماء (مقاله)|ماهیت و قلمرو علم الاسماء]]، ص۱۰۹؛ [[محمد مولوی|مولوی، محمد]]، [[نیاز جهان به امام زمان (کتاب)|نیاز جهان به امام زمان]]، ص۱۹؛ [[محمد بیابانی اسکوئی|بیابانی اسکویی، محمد]]، امامت؛ [[عسکری امام‌خان|عسکری امام خان]]، [[منشأ و قلمرو علم امام (پایان‌نامه)|منشأ و قلمرو علم امام]]، فصل پنجم؛ [[اصغر غلامی|غلامی، اصغر]]، [[آفاق علم امام در الکافی (مقاله)|آفاق علم امام در الکافی]]؛ [[محمد حسن نادم|نادم، محمدحسن]]، [[سید ابراهیم افتخاری|افتخاری، سید ابراهیم]]، [[منابع علم امام از نگاه متکلمان قم و بغداد (مقاله)|منابع علم امام از دیدگاه متکلمان قم و بغداد]]، ص۶۱؛ [[خلیل منصوری|منصوری رامسری، خلیل]]، [[بی‌کرانگی علم امام معصوم (مقاله)|بی کرانگی علم امام معصوم]]؛ [[محمد زمان رستمی|رستمی، محمد زمان]]، [[طاهره آل‌بویه|آل بویه، طاهره]]، [[علم امام ۲ (کتاب)|علم امام]]؛ [[داوود داداش‌زاده|داداش زاده، داوود]]، [[علم امام در کتاب کافی و شروح آن (پایان‌نامه)|علم امام در کتاب کافی و شروح آن]]، ص۶۲ ـ ۶۵.</ref>