جنگ در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

ملاکِ [[پیروزی]] و [[موفقیت]] در [[جنگ]]، پر شمار بودن جنگجویان نیست و چه بسا که [[لشکر]] پر شمار شکست می‌خورد: «ولَن تُغنِیَ عَنکُم فِئَتُکُم شیـ ٔ ًا و لَو کَثُرَت» (انفال / ۸، ۱۹) و در برابر، نیروی کم‌شمار بر آن [[پیروز]] می‌گردد: «کَم مِن فِئَةٍ قَلیلَةٍ غَلَبَت فِئَةً کَثیرَةً» (بقره / ۲، ۲۴۹)، بلکه آنچه مهم است وجود نیروهای شایسته با اوصاف و ویژگی‌های اساسی چون [[ایمان به خدا]]، داشتن [[اراده]] [[قوی]] و [[استقامت]] در برابر دشمن است، چنان‌که در آیه ۱۴۶ [[آل عمران]] / ۳ این [[خصلت‌ها]] برای جنگاوران ستوده شده‌اند: «فَما وهَنوا لِما اَصابَهُم فی سَبیلِ اللّهِ وما ضَعُفوا و مَا استَکانوا». گاه ۲۰ نفر از چنین نیروهایی بر ۲۰۰ نفر یا ۱۰۰ نفر از آنها بر ۱۰۰۰ نفر از نیروهای دشمن پیروز می‌شوند: «اِن یَکُن مِنکُم عِشرونَ صـبِرونَ یَغلِبوا مِائَتَینِ و اِن یَکُن مِنکُم مِائَةٌ یَغلِبوا اَلفـًا». (انفال / ۸، ۶۵) به موجب آیه ۲۴۹ بقره / ۲، [[طالوت]] با آزمودن نیروی استقامت و [[بردباری]] در [[لشکریان]] خود، رزمندگانی شایسته برگزید: «فَلَمّا فَصَلَ طالوتُ بِالجُنودِ قالَ اِنَّ اللّهَ مُبتَلیکُم بِنَهَرٍ فَمَن شَرِبَ مِنهُ فَلَیسَ مِنّی ومَن لَم یَطعَمهُ فَاِنَّهُ مِنِّی اِلاّ مَنِ اغتَرَفَ غُرفَةَ بِیَدِهِ».(بقره / ۲، ۲۴۹) [[راهبرد]] دیگر در زمینه [[گزینش]] نیروی [[جنگی]]، معاف کردن [[بیماران]] و [[ناتوانان]] از حضور در [[جنگ]] است. ([[توبه]] / ۹، ۹۱)

===پاکسازی افراد مردد و [[منافق]]===

===[[هوشیاری]] و [[مراقبت]] از خود، تجهیزات جنگی و مواد غذایی===

[[خداوند]] در [[آیه]] {{متن قرآن|وَإِذَا كُنْتَ فِيهِمْ فَأَقَمْتَ لَهُمُ الصَّلَاةَ فَلْتَقُمْ طَائِفَةٌ مِنْهُمْ مَعَكَ وَلْيَأْخُذُوا أَسْلِحَتَهُمْ فَإِذَا سَجَدُوا فَلْيَكُونُوا مِنْ وَرَائِكُمْ وَلْتَأْتِ طَائِفَةٌ أُخْرَى لَمْ يُصَلُّوا فَلْيُصَلُّوا مَعَكَ وَلْيَأْخُذُوا حِذْرَهُمْ وَأَسْلِحَتَهُمْ وَدَّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْ تَغْفُلُونَ عَنْ أَسْلِحَتِكُمْ وَأَمْتِعَتِكُمْ فَيَمِيلُونَ عَلَيْكُمْ مَيْلَةً وَاحِدَةً وَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِنْ كَانَ بِكُمْ أَذًى مِنْ مَطَرٍ أَوْ كُنْتُمْ مَرْضَى أَنْ تَضَعُوا أَسْلِحَتَكُمْ وَخُذُوا حِذْرَكُمْ إِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْكَافِرِينَ عَذَابًا مُهِينًا}}<ref>«و (به هنگام خطر) چون در میان ایشان بودی و برای آنان نماز برپا داشتی باید گروهی از ایشان با تو (به نماز) ایستند و جنگ‌افزارهایشان را (نیز) با خود بردارند و چون به سجده روند (و رکعت دیگر را فرادی تمام کنند) باید پس شما بایستند و پس از آن دسته دیگری که نماز نخوانده‌اند با تو نماز بگزارند و (اینان نیز) باید آمادگی (خود را حفظ کنند) و جنگ‌افزارهای خودشان را با خود بردارند؛ کافران دوست می‌دارند که شما از جنگ‌افزارها و بار و بنه خویش غفلت ورزید و آنان با یک تاخت بر شما بتازند؛ و اگر از باران در سختی باشید با بیمار شوید، گناهی بر شما نیست که جنگ‌افزارها را با خود برندارید و (به هر روی) آمادگی‌تان را حفظ کنید؛ خداوند برای کافران عذابی خواری‌آفرین آماده کرده است» سوره نساء، آیه ۱۰۲.</ref> مسلمانان را به [[هشیاری]] و مراقبت از خود و نیز تجهیزات جنگی در هنگام [[نماز]] و گماردن [[نگهبان]] در سفرهای جنگی [[مأمور]] می‌کند. علت این امر، جلوگیری از [[هجوم]] ناگهانی [[دشمن]] در هنگام [[غافل]] شدن نیروهای خودی از ابزار [[جنگی]] و مواد غذایی است<ref>جامع‌البیان، ج ۵، ص۳۵۱؛ روح المعانی، ج ۵، ص۱۳۶.</ref> [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ يَتُوبُونَ مِنْ قَرِيبٍ فَأُولَئِكَ يَتُوبُ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَكِيمًا}}<ref>«(پذیرش) توبه بر خداوند تنها برای آنان است که از نادانی کار زشتی انجام می‌دهند سپس زود توبه می‌کنند پس، این کسانند که خداوند توبه آنها را می‌پذیرد و خداوند دانایی فرزانه است» سوره نساء، آیه ۱۷.</ref> که [[لزوم]] [[مراقبت]] و [[هشیاری]] را قبل از حرکت نیروها به سوی دشمن گوشزد کرده نیز می‌تواند بر موضوع مورد بحث دلالت داشته باشد. در برخی [[احادیث]] نیز [[مسلمانان]] به همراه داشتن [[اسلحه]] به طور دائمی <ref>دعائم‌الاسلام، ج ۱، ص۳۷۱؛ جامع احادیث الشیعه، ج ۱۳، ص۱۲۱.</ref> و نیز گماردن [[نگهبان]] بر قله کوه‌ها و تپه‌ها برای جلوگیری از [[نفوذ]] دشمن توصیه شده‌اند. <ref>نهج‌البلاغه، ص۱۲ - ۱۳، نامه ۱۱؛ نهج‌السعاده، ج ۴، ص۲۳۷.</ref>