تمسک به قرآن در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

#[[امام کاظم]]{{ع}} به مردی حفص نام فرمودند: "آیا [[دوست]] داری که همیشه در [[دنیا]] بمانی؟ گفت: آری! فرمودند: چرا؟ گفت: تا بتوانم {{متن قرآن|قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ}}<ref>«بگو او خداوند یگانه است» سوره اخلاص، آیه ۱.</ref> را بخوانم. آن [[حضرت]] پس از جواب او لحظاتی ساکت شدند، و زان پس فرمودند: ای حفص! هرکس از [[دوستان]] و [[شیعیان]] ما بمیرد در حالی که [[قرآن]] را به خوبی فرانگرفته، در [[قبر]] او را [[آموزش]] می‌دهند تا [[خداوند]] به واسطه آن، [[مقام]] او را بلند سازد، چه درجات [[بهشت]] به اندازه تعداد [[آیات قرآن]] است، که به هرکس می‌گویند: بخوان و بالا رو، او هم می‌خواند و بالا می‌رود. حفص گوید: من هیچ‌کس را ندیدم که بیشتر از [[امام کاظم]]{{ع}} از [[خوف و رجاء]] هم‌زمان بهره‌مند باشد، قرائت ایشان حزن‌انگیز بود و چون [[قرآن]] می‌خواند گویا با کسی سخن می‌گفت"<ref>{{متن حدیث|قَالَ مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ{{ع}} يَقُولُ لِرَجُلٍ أَ تُحِبُّ الْبَقَاءَ فِي الدُّنْيَا فَقَالَ نَعَمْ فَقَالَ وَ لِمَ قَالَ لِقِرَاءَةِ "قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ" فَسَكَتَ عَنْهُ فَقَالَ لَهُ بَعْدَ سَاعَةٍ يَا حَفْصُ مَنْ مَاتَ مِنْ أَوْلِيَائِنَا وَ شِيعَتِنَا وَ لَمْ يُحْسِنِ الْقُرْآنَ عُلِّمَ فِي قَبْرِهِ لِيَرْفَعَ اللَّهُ بِهِ مِنْ دَرَجَتِهِ فَإِنَّ دَرَجَاتِ الْجَنَّةِ عَلَى قَدْرِ آيَاتِ الْقُرْآنِ يُقَالُ لَهُ اقْرَأْ وَ ارْقَ فَيَقْرَأُ ثُمَّ يَرْقَى. قَالَ حَفْصٌ فَمَا رَأَيْتُ أَحَداً أَشَدَّ خَوْفاً عَلَى نَفْسِهِ مِنْ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ{{ع}} وَ لَا أَرْجَى النَّاسِ مِنْهُ وَ كَانَتْ قِرَاءَتُهُ حُزْناً فَإِذَا قَرَأَ فَكَأَنَّهُ يُخَاطِبُ إِنْسَاناً}}؛اصول کافی، ج۲، ص۶۰۶.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۴۲۱-۴۲۳.</ref>.

{{منابع}}

* [[پرونده:10115255.jpg|22px]] [[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|'''دانش اخلاق اسلامی ج۴''']]