قوم یهود در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع مرتبط = قوم یهود

| عنوان مدخل  = [[قوم یهود]]

| مداخل مرتبط = [[قوم یهود در قرآن]] - [[قوم یهود در حدیث]] - [[قوم یهود در معارف و سیره نبوی]]

== مظلومیت [[پیامبر خاتم]] در برخورد با [[یهود]] ==

=== مظلومیت پیامبر {{صل}} در برابر [[خودخواهی]] [[یهودیان]] [[مدینه]] ===

 

 

یهودیان که نبوت پیامبر {{صل}} را با ملاک‌های [[دنیاطلبی]] و ریاست‌پرستی خودشان ارزیابی می‌کردند، [[تصمیم]] گرفتند به حضور [[پیامبر اکرم]] مشرف شوند و با ایشان [[محاجه]] کنند شاید در [[استدلال]] بتوانند بر حضرت فائق آیند.

 

 

یهودیان گفتند: موسی بهتر از تو است! فرمود: به چه دلیل؟ گفتند: زیرا خداوند [[عزیز]] با چهار هزار کلمه با او سخن گفت ولی با تو یک کلمه هم صحبت نکرده. فرمود: به من بهتر از او داده‌اند، پرسیدند چه چیز؟ فرمود: {{متن قرآن|سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَى بِعَبْدِهِ لَيْلًا مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى الَّذِي بَارَكْنَا حَوْلَهُ}}<ref>«پاکا آن (خداوند) که شبی بنده خویش را از مسجد الحرام تا مسجد الاقصی - که پیرامون آن را خجسته گردانده‌ایم- برد تا از نشانه‌هایمان بدو نشان دهیم، بی‌گمان اوست که شنوای بیناست» سوره اسراء، آیه ۱.</ref> من بر بال [[جبرئیل]] نشستم تا به [[آسمان]] هفتم رسیدم و از سدرة‌المنتهی گذشتم که آنجا جنة الماوی است تا بالاخره به ساق [[عرش]] چسبیدم، از ساق عرش صدایی برآمد {{متن حدیث|إِنِّي أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا}}{{متن قرآن|السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ}}<ref>«اوست خداوندی که هیچ خدایی جز او نیست، فرمانفرمای بسیار پاک بی‌عیب، ایمنی‌بخش، گواه راستین، پیروز کام‌شکن بزرگ منش؛ پاکاکه خداوند است از آنچه (بدو) شرک می‌ورزند» سوره حشر، آیه ۲۳.</ref> الرَّءُوفُ الرَّحِيمُ}}، با [[دل]] او را دیدم نه با چشم، این بهتر است از آنچه به موسی داده‌اند! [[یهودیان]] اعتراف نموده گفتند: اینها در [[تورات]] مکتوب است، [[پیامبر]] فرمود: این دومی.

 

 

 

 

 

 

 

 

[[یهود]] بعد از آن همه ایراد و اشکال تراشی بر [[پیامبر]] {{صل}} سرانجام به [[ناسزاگویی]] و [[اهانت]] روی آوردند، راعنا در لغت یهود به معنی احمق است و در لغت [[عرب]] به معنی {{عربی|انظر الینا}}، «بما توجه کن» یهود به پیامبر {{صل}} می‌گفتند: راعنا یعنی ما را احمق کن. [[مردم]] نمی‌فهمیدند مقصود یهود چیست اما [[سعد بن معاذ]] زبان یهود را می‌دانست و لذا منع‌شان کرد و گفت: اگر یک بار دیگر این لفظ را به پیامبر {{صل}} بگویید همه شما را به [[قتل]] خواهم رساند. بعد [[آیه]] نازل شد که [[مسلمانان]] هم این لفظ را نگویند. {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَقُولُوا رَاعِنَا وَقُولُوا انْظُرْنَا}}<ref>«ای مؤمنان! (به پیامبر) نگویید با ما مدارا کن، بگویید: در کار ما بنگر، و سخن نیوش باشید و کافران عذابی دردناک خواهند داشت» سوره بقره، آیه ۱۰۴.</ref>.<ref>[[علی راجی|راجی، علی]]، [[مظلومیت پیامبر (کتاب)|مظلومیت پیامبر]] ص ۱۳۸.</ref>.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

=== مظلومیت پیامبر در اعتراف [[یهود]] به حقانیت حضرت ===

[[یهودیان]] که اکثراً در مناطق [[شامات]] ساکن بودند و به دلیل داشتن [[دین الهی]] و آسمانی، خود را بر [[حق]] می‌دانستند، در [[کتب آسمانی]] خود سیمای [[پیامبر آخرالزمان]] و [[ظهور]] تا بسط [[دعوت]] او را مطالعه کرده بودند و حقانیت [[دین]] او را به عنوان [[نص]] محکم آسمانی دریافته بودند. علاوه بر [[پیامبر اکرم]]، اجداد حضرت را هم با علائم [[نورانی]] که در چهره آنها بود [[شناسایی]] کرده بودند و [[کفار]] [[قریش]] که در زمستان و تابستان به [[سفر تجاری]] خود به منطقه شامات می‌رفتند، [[اخبار]] ظهور [[پیغمبر]] [[آخرالزمان]] را در [[مکه]] از بیان و [[کلام]] علمای یهود می‌شنیدند و در مکه در محافل خود نقل می‌کردند. آن‌قدر این ظهور پیغمبر آخرالزمان با مشخصات دقیق مطرح می‌شد که در سال‌های بعد از [[تولد]] [[پیغمبر اکرم]] {{صل}} یهودیان [[شام]] به کاروان‌های [[تجاری]] می‌گفتند: این سال‌ها باید پیغمبر شما در مکه ظهور کند آیا تا به حال خبری شده است؟

علمای [[یهود]] و آگاهان [[اهل کتاب]] در برخورد با این [[پیشگویی]] مبتنی بر [[وحی]] [[تولد]] و [[بعثت]] [[نبی]]، دو گونه موضع داشتند. یک دسته افرادی که در [[اقلیت]] بودند صادقانه مترصد [[ظهور]] [[حضرت]] بودند تا به عنوان نبی مرسل [[فرامین]] [[دینی]] او را فراگرفته و [[اطاعت]] کنند و با [[جان]] و [[دل]] [[رسالت]] آسمانی او را [[مطیع]] باشند. دسته‌ای دیگر که مبغوضانه به رسالت حضرت می‌نگریستند و در [[انتظار ظهور]] [[پیامبر]] {{صل}} بودند تا او را از بین ببرند و رقیبی را برای خود [[مشاهده]] نکنند. در راستای همین ناخالصی‌های [[نفسانی]] بود که نقشه [[ترور]] عبدالله را طرح‌ریزی کردند.

[[ابن حجر عسقلانی]] در اصابه گوید: اتفاق چنان افتاد که روزی [[خدیجه]] با جمعی از [[زنان]] در کنار [[خانه]] خود ایستاده بود، یکی از [[احبار]] یهود که تاجر هم بود با خدیجه بحث [[تجاری]] داشت، در این هنگام محمد {{صل}} [[قبل از بعثت]] از آنجا عبور فرمود. [[مرد]] [[یهودی]] به [[خدیجه]] گفت: می‌شود این [[جوان]] را به این جا [[دعوت]] کنی؟ خدیجه [[کنیز]] خود را به سوی آن [[حضرت]] فرستاد و او را دعوت کرد. [[پیامبر]] [[اجابت]] فرمود و وارد شد، [[مرد]] [[یهودی]] از آن حضرت درخواست کرد که پیراهنش را باز کند تا بدنش را نگاه کند! پیامبر {{صل}} اجابت کرد! چون مرد یهودی چشمش بر کتف پیامبر {{صل}} افتاد که مهر [[نبوت]] دارد، گفت: [[سوگند]] به [[خدا]] که این مهر [[پیغمبری]] است.

خدیجه گفت: اگر عموی او حاضر بود تو نمی‌توانستی بر [[بدن]] او نگاه کنی؛ زیرا که عموهایش او را از [[مردم]] [[یهود]] [[حفظ]] می‌کنند. مرد یهودی گفت: هیچ کس را [[قدرت]] نیست که بر محمد آسیبی برساند. قسم به [[موسی بن عمران]] {{ع}} که او [[پیغمبر]] [[آخرالزمان]] است. خدیجه پرسید: از کجا می‌گویی که او صاحب چنین مقامی می‌شود؟ جواب داد: من علائم [[پیامبر آخرالزمان]] را در [[تورات]] خوانده‌ام و از نشانه‌های او این است که [[پدر]] و مادرش می‌میرند و جد و عمویش حمایتش می‌کنند و از [[قریش]] زنی را [[انتخاب]] می‌کند که [[سیده]] قریش است. بعد اشاره به خدیجه کرد و گفت: خوشا به حال کسی که [[افتخار]] همسری او را به دست آورد<ref>ریاحین الشریعه، ص۲۱۱؛ بحارالانوار، ج۱۶، ص۱۹.</ref>.

در هجرت اهل کتاب و سکونت‌شان در سرزمین حجاز به ویژه در [[مدینه]] باید اشاره کرد که: بسیاری از اهل کتاب در اطراف و اکناف سرزمین حجاز خصوص در مدینه و اطراف آن متمرکز شده بودند تا وقتی که [[پیامبر اکرم]] [[ظهور]] می‌کنند زودتر از دیگران به او [[ایمان]] آورند. (یعنی [[پیامبر]] را تصاحب کنند و از خودشان به حساب بیاورند) [[قرآن]] در این باره می‌فرماید: {{متن قرآن|يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمْ}}<ref>«او را می‌شناسند همان‌گونه که فرزندانشان را می‌شناسند» سوره بقره، آیه ۱۴۶.</ref>؛ ولی وقتی پیامبر {{صل}} آنان را به [[دین اسلام]] [[دعوت]] کرد و اهداف او را با خواسته‌های خویش سازگار ندیدند زیر بار نرفتند و دعوت او را نپذیرفتند.

علی {{ع}} فرمود: [[خداوند متعال]] در ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمْ}}<ref>«کسانی که به آنان کتاب (آسمانی) داده‌ایم او را می‌شناسند همان‌گونه که فرزندانشان را می‌شناسند» سوره بقره، آیه ۱۴۶.</ref> می‌فرماید: آنها محمد و [[ولایت]] را در [[تورات]] می‌شناسند و در [[انجیل]] هم او را [[مشاهده]] می‌کنند، همان‌گونه که [[فرزندان]] خود را در منازل خود می‌شناسند؛ ولی گروهی از آنها [[حق]] را مخفی می‌دارند و آن را آشکار نمی‌کنند در صورتی که [[حقیقت]] امر نزد آنها روشن می‌باشد، حق از جانب [[خدا]] آمده و تو [[رسول]] او می‌باشی و هیچ شکی به خود راه مده، هنگامی که شناخته‌ها را منکر شوند [[روح ایمان]] از آنها گرفته می‌شود<ref>بحارالانوار، ج۶۶، ص۱۹۰.</ref>.

حریز از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند که آن [[حضرت]] فرمودند: هنگامی که [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ}} که درباره [[یهود]] و [[نصاری]] می‌باشد نازل شد و تفسیرش این است که آنها [[رسول خدا]] {{صل}} را می‌شناسند همان‌گونه که فرزندان خود را می‌شناسند. خداوند متعال در تورات و انجیل و [[زبور]] صفات رسول {{صل}} را برای آنها بیان کرده بود و از [[اصحاب]] و [[یاران]] آن حضرت و [[مبعث]] او و هجرتش به [[مدینه]] سخن گفته بود.

علاوه بر صفت رسول خدا {{صل}} که در [[تورات]] و انجیل بیان شده صفات اصحاب او هم آمده ولی بعد از اینکه [[خداوند]] او را [[مبعوث]] فرمود [[اهل کتاب]] آن حضرت را شناختند ولی بعد از اینکه آمد و آنها را [[دعوت]] کرد او را [[انکار]] کردند و [[کافر]] شدند.

[[یهودیان]] قبل از آمدن رسول خدا {{صل}} به [[عرب‌ها]] می‌گفتند: اکنون نزدیک است که [[پیامبری]] در [[مکه]] [[ظهور]] کند و به مدینه [[مهاجرت]] نماید، او [[بهترین]] [[پیامبران]] و آخرین آنها می‌باشند، در چشمان او یک سرخی هست و بین دو شانه‌اش مهر [[نبوت]] [[مشاهده]] می‌شود. او پارچه‌ای به خود می‌پیچد و با نانی مختصر [[قناعت]] می‌کند و با چند دانه خرما [[روز]] را به سر می‌برد، او بر الاغ برهنه سوار می‌گردد و خندان و [[جنگجو]] می‌باشد، شمشیرش را روی شانه‌اش می‌گذارد و باکی ندارد از اینکه با کدام شخص برخورد می‌کند، [[حکومت]] او به دورترین جاها خواهد رسید. اما بعد از اینکه آن [[پیامبر گرامی]] [[مبعوث]] شد بر او [[حسد]] بردند و [[کافر]] شدند، همان‌گونه که [[خداوند]] فرمود: {{متن قرآن|وَكَانُوا مِنْ قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا فَلَمَّا جَاءَهُمْ مَا عَرَفُوا كَفَرُوا بِهِ}}<ref>«با آنکه پیش‌تر، (به مژده آمدن آن) در برابر کافران یاری می‌خواستند؛ همین که آنچه می‌شناختند نزدشان رسید، بدان کفر ورزیدند» سوره بقره، آیه ۸۹.</ref><ref>{{متن حدیث|عَنْ حَرِيزٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} قَالَ: نَزَلَتْ هَذِهِ الْآيَةُ فِي الْيَهُودِ وَ النَّصَارَى يَقُولُ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى {{متن قرآن|الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ}} يَعْنِي رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} {{متن قرآن|كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمْ}} لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ قَدْ أَنْزَلَ عَلَيْهِمْ فِي التَّوْرَاةِ وَ الْإِنْجِيلِ وَ الزَّبُورِ صِفَةَ مُحَمَّدٍ {{صل}} وَ صِفَةَ أَصْحَابِهِ وَ مَبْعَثَهُ وَ مُهَاجَرَهُ‌}}؛ بحارالأنوار، ج۶۹، ص۹۲؛ شأن نزول آیات، ص۴۳.</ref>.

در [[روایت]] [[ابی الجارود]] از [[حضرت باقر]] {{ع}} در [[آیه]] {{متن قرآن|وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ لَتُبَيِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ وَلَا تَكْتُمُونَهُ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که خداوند از اهل کتاب پیمان گرفت که آن (کتاب آسمانی) را برای مردم، روشن بگویید و پنهانش مدارید» سوره آل عمران، آیه ۱۸۷.</ref> جریان چنین بود که خداوند از کسانی که برای آنها کتاب در مورد [[حضرت محمد]] {{صل}} نازل کرده بود [[پیمان]] گرفت که وقتی [[ظهور]] نمود برای [[مردم]] اظهار کنند و [[کتمان]] ننمایند {{متن قرآن|فَنَبَذُوهُ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ}}<ref>«اما آن را پس پشت افکندند» سوره آل عمران، آیه ۱۸۷.</ref>پیمان [[خدا]] را پشت سر {{متن قرآن|وَاشْتَرَوْا بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا فَبِئْسَ مَا يَشْتَرُونَ}}<ref>«و با آن بهای ناچیزی ستاندند و بد است آنچه می‌ستاندند» سوره آل عمران، آیه ۱۸۷.</ref> بد معامله‌ای کردند<ref>{{متن حدیث|تفسير القمي فِي رِوَايَةِ أَبِي الْجَارُودِ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ {{ع}} فِي قَوْلِهِ تَعَالَى {{متن قرآن|وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ لَتُبَيِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ وَلَا تَكْتُمُونَهُ}} ذَلِكَ أَنَّ اللَّهَ أَخَذَ مِيثَاقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ فِي مُحَمَّدٍ {{صل}} لَتُبَيِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ إِذَا خَرَجَ وَ لَا تَكْتُمُونَهُ {{متن قرآن|فَنَبَذُوهُ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ وَاشْتَرَوْا بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا فَبِئْسَ مَا يَشْتَرُونَ}} يَقُولُ نَبَذُوا عَهْدَ اللَّهِ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ {{متن قرآن|وَاشْتَرَوْا بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا فَبِئْسَ مَا يَشْتَرُونَ}}}}؛ بحارالأنوار، ج۹، ص۱۹۳.</ref>.

[[پیامبر]] {{صل}} در [[مکه]] کنیزکی را دید نشسته و [[گریه]] می‌کند. احوالش را پرسید، گفت: کنیزی [[یهودی]] هستم و مریضم، از آسیاب انبان آرد می‌برم خسته شدم. [[حضرت]] انبان آرد او را به دوش کشید، به در [[خانه]] یهودی آورد و در زد. [[زن]] یهودی آمد و در باز کرد! شوهرش را خبر داد، [[اهل]] محل را خبر داد، ناقوس زده جمع شدند، [[تورات]] را آورد ورق زد، نوشته بود: فردا شب [[معراج پیامبر]] {{صل}} انبان آرد [[یهود]] را به دوش می‌گیرد. به پیامبر {{صل}} [[ایمان]] آوردند و [[کنیز]] را [[آزاد]] نمودند. پیامبر {{صل}} کنیز را شوهر داد<ref>مصائب الایام، ص۱۴۸.</ref>.

[[صفیه دختر حیی بن اخطب]] از [[قبیله بنی‌نضیر]] که بعداً به همسری پیامبر {{صل}} در آمد نقل می‌کند که در [[کودکی]] نزد [[پدر]] و عمویش بسیار [[محبوب]] بوده است و هر گاه آنها به [[منزل]] می‌آمدند از میان تمام [[کودکان]] خود، فقط او را در آغوش می‌گرفتند. وی در ادامه سخن خود می‌گوید که وقتی پیامبر اکرم در [[هجرت به مدینه]] به منطقه [[قبا]] رسید، پدر و عمویم به طور ناشناس به آنجا رفتند و تا غروب بازنگشتند و چون برگشتند، [[افسردگی]] و [[ناراحتی]] از سر و رویشان می‌بارید، به طوری که هر چه [[خودنمایی]] کردم هیچ کدام مرا در آغوش گرفتند و شنیدم که عمویم ابو [[یاسر]] به پدرم، یاسر گفت: خود خودش بود، و پدرم جواب داد: بلی به [[خدا]] خودش بود. عمویم گفت: او را با اوصافش می‌شناسی؟ پدرم گفت: آری به خدا می‌شناسم. عمویم گفت: درباره او چه احساسی داری؟ پدرم گفت: تا زنده‌ام با او [[دشمنی]] می‌کنم. این [[گواهی]] دو [[شاهد]] از خود [[یهودیان]] مبنی بر دشمنی یهودیان [[مدینه]] با [[پیامبر اکرم]] {{صل}} بود<ref>محجة البیضاء، ج۵، ص۳۳۲؛ سمیح عاطف، زندگانی پیامبر در قرآن، ج۵، ص۳۸؛ زنان دانشمند، ص۱۸۲.</ref>.

[[قریش]] در پی کسب خبر از [[یهود]] در مورد [[پیامبر]] {{صل}} بودند؛ [[نضر بن حارث]] که از [[شیاطین]] قریش بود به [[سران قریش]] در یک گردهمایی گفت: کاری بزرگ به شما وارد شده که چاره‌ای از آن ندارید... به خدا کاری است بزرگ، در کار خود بیاندیشید. قریش او و [[عقبه بن ابی معیط]] را نزد علمای یهود به مدینه فرستادند و به آن دو گفتند: از یهودیان درباره کار محمد، اوصاف او و گفته‌هایش بپرسید! زیرا یهود [[اهل]] کتابند و از [[دانش]] [[انبیاء]] خبرها دارند. آن دو رهسپار مدینه شدند و از علمای یهود درباره پیامبر {{صل}} پرسیدند و کارهای پیامبر را برای ایشان توصیف و برخی گفتار [[حضرت]] را برایشان بازگو کردند و گفتند: شما یهودیان [[اهل تورات]] و کتابید، نزد شما آمده‌ایم تا ما را از کار او [[آگاه]] کنید<ref>منتهی العرب، ج۱، ص۲۱۱.</ref>.

یهود گفتند: از محمد درباره سه چیز بپرسید! اگر پاسخ داد پیامبر است و اگر از پاسخ در ماند، مردی یاوه‌گو است و در مورد او هر اندیشه‌ای که دارید [[اعمال]] کنید. # درباره گروهی از [[جوانان]] در [[روزگار]] نخستین بپرسید که داستانی شگفت دارند.

# از مردی جهان‌گرد که [[شرق]] و [[غرب]] به آن دست یافت بپرسید.

# در مورد [[روح]] بپرسید. آنان چون نزد [[پیامبر]] {{صل}} آمدند و [[پرسش‌ها]] را مطرح کردند، [[سوره کهف]] درباره جوانمردان کهف و در مورد [[ذوالقرنین]] و روح نازل شد و اینکه [[مردم قریش]] برای [[آزمایش]] پیامبر {{صل}} دست به دامن [[یهود]] شده و از پرسش‌های مطرح شده جوابی [[غیبی]] می‌خواستند، به اعتراف [[مفسرین]] پرسش‌ها از یهود بود و [[آیات]] مذکور در سوره کهف در این باره نازل شد، همگی حکایت از طرح [[اندیشه]] یهود در میان [[عرب]] می‌کند.

حال این سوال مطرح است آیا واقعاً یهود از [[بعثت پیامبر]] {{صل}} خبر داشت یا نه؟ و چرا یهود به ناحیه [[یثرب]] [[مهاجرت]] کرد؟ در جواب اول باید گفت، یهود از [[بعثت]] خبر داشتند و او را مانند فرزند خود می‌شناختند و حتی جای مهاجرت او را می‌دانستند. ثانیاً علت مهاجرت یهود به یثرب این بوده که آن را [[سرزمین]] [[مهاجرت پیامبر]] {{صل}} می‌دانستند.

در [[تفسیر عیاشی]] از [[امام صادق]] {{ع}} نقل شده در مورد [[آیه]] {{متن قرآن|وَلَمَّا جَاءَهُمْ كِتَابٌ...}}<ref>«و چون کتابی از سوی خداوند نزدشان آمد.».. سوره بقره، آیه ۸۹.</ref> فرمود: یهود در کتب خود خوانده بودند که محل [[هجرت پیامبر]] {{صل}} میان «عیر» و «[[احد]]» است ولی محل دقیق آن را نمی‌دانستند. برای پیدا کردن آن به جستجو پرداختند به کوهی رسیدند که آن را حداد می‌گفتند. نظر دادند «حداد» و «احد» یکی است به [[امید]] اینکه همان سرزمین است. در اطراف آن پراکنده شدند برخی در منطقه تیماء و برخی در [[فدک]] و برخی در [[خیبر]] سکنی کردند. بعدها یهود تیماء در جستجوی هم‌کیشان خود برآمدند و [[عربی]] آنها را به [[مدینه]] آورد. عرب گفت: شما را بین عیر و احد می‌برم. وقتی به مدینه رسیدند از شتر به زیر آمدند و گفتند به خواسته و آرزوی خود رسیدیم و با یهود فدک و خیبر [[ارتباط]] برقرار کردند به آنها گفتند که شما هم اینجا بیایید! ولی پاسخ دادند: ما نزدیک شماییم اینجا [[ثروت]] و [[مال]] به دست آورده‌ایم<ref>المیزان، ج۱، ص۲۲۳؛ کافی، ج۸، ص۳۰۸.</ref>.

مورخین می‌نویسند: یهود که [[اهل]] [[علم]] و کتاب بودند در منطقه انصار سکونت داشتند و [[عرب‌ها]] اهل [[شرک]] و [[بت‌پرستی]] بودند و با یکدیگر می‌جنگیدند. یهود می‌گفتند: پیامبری مبعوث خواهد شد که [[زمان ظهور]] او نزدیک است، ما از او [[پیروی]] می‌کنیم و به همراه او شما را همچون [[قوم عاد]] و [[ثمود]] خواهیم کشت و تمام [[عرب]] زیر لوای وی خواهند آمد و طوعاً و کرهاً [[متابعت]] از وی خواهند کرد و هر کس [[مخالفت]] کند [[خون]] و مالش [[مباح]] و سرانجام مستاصل خواهند شد. آنان این سخنان را از [[یهود]] می‌شنیدند و دیگر احوالات [[پیامبر]] {{صل}} را از [[تورات]] به آنها می‌گفتند، بین یهود و قومی از [[خزرج]] [[دشمنی]] بود، هرگاه به [[جنگ]] برمی‌خاستند [[قوم یهود]] ایشان را [[تهدید]] می‌کرد و می‌گفتند: ای [[قوم]] خزرج نزدیک است که [[پیامبر آخرالزمان]] ظاهر شود و آن وقت ما جواب شما را می‌دهیم و شما را مثل [[قوم عاد]] و [[ثمود]] و [[ارم]] به [[قتل]] می‌رسانیم و اول گروهی که [[تبعیت]] از او کند ما هستیم،؛ چراکه ما [[اهل]] کتابیم و اصول وی را می‌دانیم<ref>سیره رسول الله، ص۴۲۸.</ref>.