آیا وجه نزول آیه تبلیغ بی تأثیر شدن توطئه یهود و نصارا است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::'''نقد''': اگر [[آیه کریمه]] ناظر به [[اهل کتاب]] باشد مفاد آن این خواهد بود که [[پیامبر اکرم]]{{صل}} را به تبلیغ آنچه درباره اهل کتاب نازل شده است [[دستور]] مؤکد می‌دهد، و با توجه به [[سیاق]]، مراد، همان مطلبی است که در آیه ۶۸ [[سوره مائده]] بیان شده است<ref>چنان که مؤلف المنار همین وجه را برگزیده است.</ref>: {{متن قرآن|قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لَسْتُمْ عَلَى شَيْءٍ حَتَّى تُقِيمُوا التَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِيلَ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ مِنْ رَبِّكُمْ}}<ref>«بگو: ای اهل کتاب! تا تورات و انجیل و آنچه را از پروردگارتان به سوی شما فرو فرستاده شده است بر پا ندارید بر حق نیستید» سوره مائده، آیه ۶۸.</ref>. [[اهل کتاب]]! شما بر [[حق]] نیستید مگر اینکه [[تورات]] و [[انجیل]] و آنچه از سوی پروردگارتان برای شما نازل شده است را به کار بندید؛ ولی این معنا با [[سیاق آیه]] مورد بحث تناسب ندارد، زیرا مفاد جمله {{متن قرآن|وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ}}<ref>«و خداوند تو را از (گزند) مردم در پناه می‌گیرد» سوره مائده، آیه ۶۷.</ref> این است که [[دستوری]] که [[پیامبر]]{{صل}} باید آن را [[ابلاغ]] کند به گونه‌ای است که پیامبر{{صل}} از ابلاغ آن نسبت به کامیابی تبلیغش نگران و بیمناک بوده است، ولی [[یهود]] و [[نصاری]] در آن [[زمان]] از چنان موقعیتی برخوردار نبودند، که از سوی آنان خطری متوجه [[اسلام]] شود که پیامبر{{صل}} از [[ابلاغ پیام الهی]] به آنان بیمناک باشد، در حالی که وی پیام‌های خطرآفرین‌تری را ابلاغ کرده بود، مانند ابلاغ [[توحید]] و [[نفی]] [[شرک]] و [[بت‌پرستی]] که [[مشرکان]] [[عرب]]، سخت به آن پایبند بودند، ولی در این باره نه [[پیامبر اکرم]]{{صل}} از [[ابلاغ پیام]] توحید به آنان بیمناک بود و نه از سوی [[خداوند]] درباره ابلاغ آن [[دستور]] به مشرکان، تهدیدی متوجه پیامبر{{صل}} شد، و نه [[وعده]] [[حفظ]] از [[کید]] و [[مکر]] آنان داده شد. همچنین بسیاری از [[آیات]] [[سوره مائده]]، ناظر به اهل کتاب است، و سوره مائده، آخرین سوره‌ای است که بر پیامبر اکرم{{صل}} نازل شده است و در آن زمان، [[قدرت]] یهود و اهل کتاب [[درهم]] شکسته شده بود، و از سوی آنان خطری جدی متوجه [[آیین اسلام]] نبود. بنابراین، [[نگرانی]] پیامبر{{صل}} از آنان وجه معقولی نداشت. از این نکات به دست می‌آید که [[آیه]] مورد بحث، به آیات قبل و بعد آن، که مربوط به اهل کتاب است ارتباطی ندارد، بلکه آیه‌ای است که مستقل و جداگانه نازل شده است<ref>المیزان فی تفسیر القرآن، ج۶، ص۴۲-۴۳.</ref>»<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[براهین و نصوص امامت (کتاب)|براهین و نصوص امامت]]، ص ۳۰۶.</ref>.