دیدگاه یهود درباره انتظار چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::کتاب [[تورات]] دارای بخش‌های مختلف و هر بخش آن سِفر نامیده می‌شود و هر سِفر دارای چند باب و [[آیه]] است. شور و التهاب [[انتظار]] [[موعود]] [[آخرالزمان]] مقوله‌ای است که در [[تاریخ]] پرفراز و نشیب یهودیّت موج می‌زند و چشم به راهی و آمدن یک [[منجی]]، از جمله [[اعتقادات]] ضروری یهودیّت می‌باشد. این [[اعتقاد]]، ریشه در منابع [[مقدس]] آنان دارد که در ادامه به برخی از [[بشارت‌ها]] که درباره این امر مهم بیان شده‌اند، اشاره خواهیم کرد.

::::::'''[[عهد عتیق]] و [[انتظار]]:'''

::::::'''[[یهودیان]] معاصر و [[انتظار]]:'''

::::::همان‌گونه که مشاهده گردید می‌بینیم در عصر کنونی [[جامعه]] یهودیّت همانند گذشتگان به [[انتظار]] نشسته و به [[ظهور]] [[منجی موعود]] معتقدند و در مجموع [[کامل‌ترین]] و اصیل‌ترین بیان در [[انتظار]] مسیحایی در منابع [[یهود]] موج می‌زند»<ref>[[میرزا عباس مهدوی‌فرد|مهدوی‌فرد، میرزا عباس]]، [[فلسفه انتظار (کتاب)|فلسفه انتظار]]، ص20-25.</ref>.

::::::در کتاب [[اشعیای نبی]]، فصل ۱۱، آمده است: و نهالی از تنه [[یسی]] ([[پدر]] [[داود]]) بر آمده؛ شاخه‌ای از ریشه‌هایش خواند شکفت و [[روح خدا]] بر او قرار خواهد گرفت... برای ذلیلان به [[عدالت]] [[حکم]] می‌کند و برای [[مسکینان]] [[زمین]] - به [[راستی]] - مایه [[بیداری]] خواهد بود... کمربند کمرش [[عدالت]] است و کمربند میانش [[امانت]] ([[دنیا]] به صورتی در می‌آید) که گرگ و بره در کنار هم سکونت کنند و پلنگ با بزغاله خواهد خوابید، و گوساله و شیر و پرواری با هم، و طفل کوچک آنها را خواهد راند، و گاو با خرس خواهد چرید و بچه‌های آنها با هم خاهند خوابید، و شیر مثل گاو کاه خواهد خورد، و طفل شیرخواره با سوراخ مار بازی خواهد کرد، و طفل از شیر باز داشته شده دست خود را بر خانه افعی خواهد گذاشت. و در تمامی کوه [[مقدس]] من، هیچ ضرر و [[فساد]] نخواهد بود؛ زیرا که [[زمین]]، از [[دانش خداوند]]، مثل آب‌هایی که دریا را فرا می‌گیرد، پر خواهد شد<ref>لقب صاحب‌خانه که در انجیل مسیح به حضرت مهدی اطلاق شده در روایات اسلامی هم برای آن حضرت تحت عنوان صاحب الدار به کار رفته است.</ref>»<ref>[[محبوب شفائی|شفائی، محبوب]]، [[موعود حق (کتاب)|موعود حق]]، ص ۱۷۴.</ref>.

::::::تب و تاب [[انتظار]] دخالت [[اعجازآمیز]] [[خداوند]] در دوران سیطره [[والیان]] رومی بر [[فلسطین]] به اوج خود رسید، و به همین علّت هنگامی که یحیای تعمید دهنده ندا داد: [[توبه]] کنید، زیرا [[ملکوت]] [[آسمان]] نزدیک است<ref>متّی، ۳/۲.</ref>. توده‌های [[مردم]] [[پیام]] او را با [[جان]] و [[دل]] شنیدند، کلمات هیجان‌آور او دل‌های شنوندگان را تکان می‌داد و [[الهام]] بخش گروه‌های ستمدیده و بینوایی بود که همواره [[آتش]] [[شوق]] [[انتظار]] برای [[قیام]] "مسح شده [[خدا]]" در قلوبشان زبانه می‌کشید.»<ref>[[علی ‎اصغر رضوانی|رضوانی، علی ‎اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص۳۰، ۳۱.</ref>.

::::::طبق آثار [[مقدس]] [[یهود]]، چهره سه [[موعود]] در آنها ترسیم شده: [[حضرت مسیح]]{{ع}}، [[حضرت محمد]]{{صل}} و [[حضرت مهدی]]{{ع}}. با وجود این اشارات، [[قوم یهود]] به [[حضرت مسیح]] و [[حضرت محمد]]{{صل}} نگرویدند، از این رو باید نسبت به مسأله [[انتظار]] [[موعود]] حساس و نگران باشند و به دور از سادگی و [[غفلت]]، به [[انتظار]] و [[آمادگی]] بیشتر از همگان اهمیت داده و از [[ظلم]] و [[تجاوز]] و [[انسان]] کُشی دست بکشند<ref>خورشید مغرب، ص ۵۵ - ۵۹.</ref>. گر چه بشارت‌های مذکور، همگی درست است اما آنها [[حق]] را نپذیرفتند: نه از زبان [[حضرت محمد]]{{صل}} و نه از زبان [[حضرت مسیح]]{{ع}}، حتی با وجود اینکه [[بشارت]] آمدن این دو [[پیامبر]] در کتب خود [[یهودیان]] آمده اما آنها با قبول نکردنشان در نهایت نابود خواهند شد.

::::::[[یهود]] چه بپذیرد و چه نپذیرد؛ پس از [[حضرت موسی]]{{ع}}، [[حضرت عیسی]]{{ع}} آمد و به [[نسخ]] [[دین]] [[موسی]] که سرشار از تحریف‌ها شده بود پرداخت و پس از [[حضرت عیسی]]{{ع}}، [[حضرت محمد]]{{صل}} [[ظهور]] کرد، هر چند که [[بشارت]] آن را [[حضرت عیسی]] داده بود و از آن زمان تاکنون، تنها [[دینی]] که مبتنی بر [[وحی]] و [[پیامبری]] است؛ [[دین]] [[مقدس]] [[اسلام]] و کتاب [[قرآن]] بود که در میان خلق است. و [[بشارت]] [[انبیاء الهی]] در مورد [[مهدی موعود]]{{ع}} [[صادق]] است<ref>خورشید مغرب، ص ۵۷.</ref>»<ref>[[انتظار از دیدگاه اهل بیت (کتاب)|انتظار از دیدگاه اهل بیت]]، ص 74-75.</ref>.

::::::[[شور و هیجان]] [[انتظار]] [[پادشاه]] آرمانی در [[تاریخ]] پر از التهاب یهودیت‌ فراوان‌ به چشم می‌خورد [[یهودیان]] در طول اعصار گذشته تمام [[مصائب]] و [[سختی‌ها]] و آوارگی‌ها را‌ با‌ امید‌ آمدن منجی‌ موعود‌ متحمل‌ شده‌اند و [[باور]] شخصیت آرمانی به زمان‌های سخت و محنت‌بار برمی‌گردد و در همین دوره‌ها شکوفا می‌شود و باور‌ مسیح‌ به‌ عنوان یکی از پاسخ‌های ممکن برای نجات‌ مطرح می‌شود.  

::::::به نظر می‌رسد که با اولین ویرانی‌ معبد‌ [[سلیمان]] و [[تبعید]] و بازگشت به سرزمین‌ خود‌ توسط‌ کوروش در واقع‌ علاقمندی‌ به آینده‌ای کامیاب شدت‌ یافت‌، اما این گرایش به‌ خاط [[نجات]] در همان زمان نیز منجر به [[یأس]] گردید‌ زیرا‌ که [[آزار]] و [[شکنجه]] شدید فرمانروای سلوکیه‌ در‌ [[سوریه]] از‌ موارد‌ ناامیدی‌ آنها بود و نیز پیروزی‌ مکابیان در طول زمان‌ از موجبات [[یأس]] محسوب گردید. [[دلیل]] دیگری که این نگرانی و یأس‌ را‌ تشدید نمود به‌ سال ۰۷-۵۶‌ میلادی‌ برمی‌گردد‌. دورانی‌ که‌ [[یهودیان]] علیه حکومت‌ ظالمانه‌ [[روم]] شورش‌ کردند و باعث ویرانی مجدد معبد دوم [[سلیمان]] گردید و [[شورش]] بعدی آنها هم عامل‌ دیگری‌ در‌ این‌ زمینه به شمار آمد تا آنها امید‌ به‌ ظهور‌ منجی‌ را‌ مربوط‌ به [[آخرت]] تلقی‌ نمایند به هرحال تمام این [[شورش‌ها]] برگرفته از [[امید]] به [[رستگاری]] نهایی توسط [[مسیح موعود]] شکل می‌گرفت. [[اندیشه]] [[انتظار]] [[مسیح]] که به سال‌های ۲۲۰ پیش از میلاد تا سال ۷۰ میلادی برمی‌گردد دارای اشکال مختلفی بود و از مشغولیات‌ ذهنی‌ و [[معنوی]] مجالس حاکی بود. این [[اندیشه]] از امیدهای [[دنیوی]] به [[آینده]] [[سیاسی]] مطلوب همانند [[شکست]] [[حکومت]] بیگانه و رهایی از یوغ‌ آنها، تجدید [[حکومت]] [[خاندان]] [[داوود]] و ایجاد همبستگی پس از‌ تبعید‌، بازگشت و بازسازی‌ معبد ویران شده [[سلیمان]] و از طرح [[مکاشفه]] [[پیامبران بنی اسرائیل]] از جمله: به وجود آمدن‌ عصر [[جدید]]، [[ظهور]] [[حکومت]] آسمانی و احیای‌ اموات‌ را در بر می‌گیرند. ایجاد‌ تغییرات‌‌ اساسی که نقش اصلی این تغییرات می‌توانست بر عهده یک [[رهبر]] یا فردی از نسل‌ سلطنتی [[داوود]] یا موجودی مافوق [[بشر]] باشد.  

::::::اما [[بعد از ظهور]] [[ماشیح]] وضع [[دنیا]] کاملا تغییر کرده‌ و به‌ صلح‌ جاویدان می‌رسد. در کتاب‌های [[اشعیای نبی]] باب‌های ۲ و ۱۱ [[آیات]] (۲-۴) [[دنیایی]] آرام و آرمانی زیر نظر حاکمی‌‌ از [[نسل]] [[داوود]] را ترسیم می‌کند در کتاب میکاه [[نبی]] باب ۴ [[آیه]] ۴ از‌ [[آرامش]] و سکون در زمین‌ در‌ عصر [[مسیح]] سخن به زبان می‌آورد و بیان می‌دارد که در آن زمان، هرکسی در زیر درخت انجیر خود [[زندگی]] می‌کند. ارمیای [[نبی]] نیز در کتاب خود، [[آینده]] [[قوم]] را ترسیم‌ کرده و اشاره به فردی از [[نسل]] [[داوود]] می‌نماید که خواهد آمد و [[عدالت]] را برقرار می‌نماید و قوم‌ به‌ [[صلح]] و [[آرامش]] می‌رسد و به مباحث [[اخلاقی]] نیز در این زمینه اشاره می‌نماید.