معصیت در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[آدمی]] همواره در [[معرض]] [[لغزش]] است اما انسان‌های با [[تقوا]]، وقتی متوجه خطای خود می‌شوند، در نزد خدای [[مهربان]] [[اعتراف به گناه]] و [[تقصیر]] خویش می‌کنند و از او پوزش می‌طلبند. [[امام سجاد]]{{ع}} در [[مقام]] اعتراف به گناه عرض می‌کند: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنِّي أُصْبِحُ وَ أُمْسِي مُسْتَقِلًّا لِعَمَلِي‏، مُعْتَرِفاً بِذَنْبِي، مُقِرّاً بِخَطَايَايَ}}<ref>دعای ۵۲.</ref>؛ بارخدایا، [[شام]] را به بامداد می‌آورم و بامداد را به شام می‌رسانم در حالی که عمل خویش اندک می‌شمارم و به گناه خود اعتراف می‌کنم و به خطای خویش [[اقرار]] می‌آورم. همچنین: ای مولای من، از تو می‌خواهم... همانند آن کس که گناه خود بسیار می‌شمرد و به خطای خود اعتراف می‌کند<ref>دعای ۵۲.</ref>. در جای دیگر می‌گوید: بارخدایا، از درگاه تو پوزش می‌طلبم اگر با گناهی رویاروی شده و از آن دوری نگزیده باشم<ref>نیایش سی‌و‌هشتم.</ref>.

[[امام زین‌العابدین]]{{ع}} در توصیف خدایش می‌گوید: «ای [[خداوند]]، قدرتت بیشتر و [[پادشاهی]] تو گسترده از آن است که [[فرمانبرداری]] [[فرمانبرداران]] بر آن بیفزاید یا [[نافرمانی]] [[نافرمانان]] از آن بکاهد»<ref>نیایش پنجاهم.</ref>.