نظام سیاسی امامت الهی در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

نظام امامت، شکل دیگری از [[حکومت]] و [[رهبری سیاسی]] است که بر محور [[حاکمیّت]] [[امام]] [[معصوم]] یا [[جانشین]] وی شکل می‌گیرد؛ از جمله ویژگی‌های نظام امامت آن است که: اولاً [[حاکم]] آن، از سوی [[خداوند]] [[منصوب]] می‌شود. ثانیاً دامنه [[ولایت]] و [[رهبری]] او به مسایل [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] محدود نشده و همه عرصه‌های [[حیات انسانی]] را در برمی‌گیرد.

در این [[نظام]]، بین امام و [[امت]]، [[ارتباط عاطفی]] و [[پیوند قلبی]] مستحکمی وجود دارد؛ یعنی امام فقط [[رهبر سیاسی]] نیست؛ بلکه سر رشته [[عشق]] و [[محبت]] عمومی را در دست دارد و بر قلب‌ها و جان‌های [[مردم]] [[فرمان]] می‌راند. [[حقوق]] متقابلی که در نظام امامت برای مردم و حاکم تعریف می‌شود از نقش و جایگاه سرنوشت‌ساز مردم در این نظام حکایت می‌کند تا آنجا که می‌توان [[موفقیت]] نظام امامت را بسته به [[بلوغ]] [[فکری]]، [[بینش سیاسی]] و حضور مستمر مردم در صحنه‌های حساس اجتماعی دانست.

==[[عصر حضور]]==