آیا منتقم از القاب امام مهدی است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

و اما [[حضرت مهدی]] {{ع}} پس از تمام شدن [[حجت]] بر مردم و از بین رفتن بهانه‌ها و عذرهاست که مجبور به استفاده از قدرت و شمشیر خواهد شد. به عبارت دیگر در شرایطی که هیچ‌چیز به جز قدرت نظامی کارایی ندارد، امام {{ع}} به آن متوسل خواهد شد وگرنه در آغاز قیام باز همانند انبیا و اوصیای الهی توده‌های مردم را موعظه می‌کنند و در حد لازم به روشنگری و از بین بردن شبهات آنها می‌پردازند. منتهی چون بسیاری از افراد پیروی از اوامر و رهنمودهای آن حضرت را به زیان حکومت و موقعیت ظالمانه خود خواهند دید، در نتیجه علی‌رغم درک حقانیت آن حضرت به خاطر زرق‌وبرق و مطامع دنیوی به روی امام {{ع}} شمشیر خواهند کشید. در این شرایط‍‌ است که آن حضرت هم مجبور به استفاده از قوای نظامی و قدرت شمشیر خواهند شد.  

::::::به علاوه از توجه به مضمون و مفاد [[روایات]] و ادعیه‌ای که [[امام عصر]]{{ع}} را با لقب منتقم یاد کرده‌اند، به خوبی این حقیقت روشن می‌شود که انتقام‌گیری آن حضرت از ستمگران و متعدیان به حقوق انسان‌ها و مستکبران خواهد بود؛ یعنی آن‌هایی که بندگان خدا را به بردگی برای خود وامی‌دارند و حاضر نیستند که بگذارند آنها آزادانه برای خود یک زندگی و خطمشی مستقلی انتخاب کنند و به خاطر منافع خود، همه هستی و سرمایه‌های مادی و معنوی آنان را نابود می‌کنند. وقتی [[امام مهدی]] {{ع}} ظهور کنند از قدرت‌های استکباری، انتقام توده‌های مستضعفی را که سال‌ها تحت سیطره آنها واقع شده‌اند خواهد گرفت. در مقابل، آن حضرت با توده‌های مردم جز به شیوه عفو و رحمت و بخشندگی رفتار نخواهند کرد. همان‌گونه که مفاد [[روایات]] و دعاها بر این موضوع دلالت دارند؛ به عنوان مثال:

همان‌گونه که از تک‌تک این روایت‌ها و نظایر آنها برمی‌آید، [[مهدی موعود]] {{ع}} آن دست انتقام خداوندی است که همه حقوق پایمال‌شده انسان‌های صالح و مظلوم در طول تاریخ را از دشمنان باز خواهد ستاند. و هرکجا خونی به ناحق ریخته شده است انتقام آن را از عاملان آن خواهد گرفت و این کار نه تنها موجب نگرانی و دلهره مردم نمی‌شود، بلکه دل‌های توده مردم را در طول تاریخ شادابی می‌بخشد و به آنها نشان می‌دهد که اگر در نتیجه طغیان و تعدی عده‌ای ستمگر برخی از حقوق آنها پایمال شد، بالاخره روزی ستمگران به سزای اعمال خود رسیدند<ref>نشریه موعود، ش ۳۴، ص ۳۴.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۷۰۰.</ref>.