برنامه‌های امام مهدی برای قیام چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::#«'''[[تربیت]] [[سپاهیان]] و تدارک مقدمات [[جنگ]]:''' [[امام عصر]]{{ع}} برای [[انتقام]] و [[خونخواهی]] از [[دشمنان اسلام]] و به ثمر رساندن [[انقلاب جهانی]] و [[اجرای حدود الهی]] و برقراری [[حکومت]] [[عدل جهانی]]، ناگزیر از [[جنگ]] خواهد بود و در مقابلاش، دشمنانی تا دندان مسلح و کج‌اندیشانی دنیانگر، با در دست داشتن امکانات گسترده و چرخه‌های [[اقتصادی]] [[جهان]] و برخورداری از فنآوری پیشرفته و سازماندهی ارتش‌های قدرتمند، [[پرچم]] [[مخالفت]] برمی‌دارند و مانع مسیر اصلاح‌گرانه [[امام]] می‌شوند. از این‌رو، پیش از [[قیام]]، جنگ‌اوران دریادل و دستیارانی توانمند و کارآمد، به [[هدایت]] خاص وعام آن [[حضرت]]، [[تربیت]] می‌شوند و تعداد آنان، در بعضی [[روایات]]، [[سیصد و سیزده]] تن و در برخی، ده هزار تن و در تعدادی از آنها، صد هزار تن و ... ذکر شده است.

:::::#'''تجهیزات جنگی و وسایل دفاعی:''' تجهیزات آنان، بر اساس روایتی از [[امام صادق]]{{ع}}، شمشیرهایی از آهن؛ اما نه این آهن شناخته شده است {{عربی|" لَهُمْ‏ سُيُوفٌ‏ مِنْ‏ حَدِيدٍ غَيْرِ هَذَا الْحَدِيد ‏‏‏‏‏"}} که اگر یکی از آنان، با [[شمشیر]] خود، بر کوهی ضربه زند، آن را دو نیم می‌کند<ref>بصائر الدرجات، ص ۱۴۱؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۲۳.</ref>. وسایل دفاعی آنان، طبق روایتی از [[امام صادق]]{{ع}} به گونه‌ای است که اسلحه [[دشمن]] هرگز، بر آنان کارگر نیست<ref>بصائر الدرجات، ص ۱۴۱؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۲۳.</ref>.

:::::#'''قاطعیت [[امام]] در رویارویی با [[دشمنان]]:''' [[امام علی]]{{ع}} می‌فرماید: {{عربی|" لَا يُقِيمُ‏ أَمْرَ اللَّهِ‏ سُبْحَانَهُ‏ إِلَّا مَنْ‏ لَا يُصَانِعُ‏ وَ لَا يُضَارِعُ‏ وَ لَا يَتَّبِعُ‏ الْمَطَامِع‏ ‏‏‏‏‏"}}<ref>فرمان خدای سبحان را جز کسی که در اجرای دستور الهی، مدارا نکند و سازشکار نباشد و به طمعورزی نیفتد برپا نخواهد داشت؛ نهج البلاغه، حکمت ۱۱۰.</ref>. [[حضرت مهدی]]{{ع}} نیز به [[اقامه حدود]] و [[فرمان]] الهی [[قیام]] می‌کند و در برخورد با [[دشمنان]] از یک نوع مجازات استفاده نمی‌کند؛ بلکه نسبت به [[جرم]] اشخاص و گروه‌ها مجازات متناسب با آن را [[اجرا]] می‌کند و برخی از آنان را در [[جنگ]] نابود می‌سازد و حتی [[حق]] دارد فراریان و زخمیان آنان را نیز تعقیب کند<ref>مستدرک الوسائل، ج ۱۱، ص ۵۴.</ref> و گروهی را اعدام، جمعی را تبعید و دست برخی را قطع می‌کند و به فرموده [[امام باقر]]{{ع}}:{{عربی|"... يَقُومُ الْقَائِمُ{{ع}}‏ ... وَ لَا تَأْخُذُهُ فِي اللَّهِ لَوْمَةُ لَائِم‏‏‏‏‏‏"}}<ref>قائم، دست به قیام می‌زند ... و در اجرای احکام الهی، از ملامت هیچ ملامت کننده‌ای بیم ندارد؛ غیبت نعمانی، ص ۲۵۳، ب ۱۴، ح ۱۳.</ref>. بنابراین، به آن [[حضرت]]، "نقمت و [[عذاب]] کننده مجرمان و [[دشمنان]]" [[لقب]] داده‌اند. از [[امام صادق]]{{ع}} [[نقل]] شده که فرمود: هنگامی که یکی از شما، آرزوی [[ظهور]] [[قائم]] را نماید، باید [[آرزو]] کند در عافیت و تندرستی باشد، زیرا، [[خداوند]]، [[پیامبر خاتم|حضرت محمد]]{{صل}} را (برای آفریدگان) [[رحمت]] فرستاد و [[قائم]]{{ع}} را [[عذاب]] و نقمت بر [[دشمنان]] می‌فرستد"<ref>{{عربی|" إِذَا تَمَنَّى أَحَدُكُمُ الْقَائِمَ فَلْيَتَمَنَّهُ‏ فِي‏ عَافِيَةٍ فَإِنَّ اللَّهَ بَعَثَ مُحَمَّداً ص رَحْمَةً وَ يَبْعَثُ الْقَائِمَ نَقِمَة‏ ‏‏‏‏‏"}}؛ کافی، ج ۸، ص ۲۳۳؛ معجم احادیث الامام المهدی؛ ج ۴، ص ۳۶.</ref>؛ بنابراین، مشخص میشود آنان که مورد [[خشم]] و [[غضب]] [[امام عصر]]{{ع}} قرار می‌گیرند، کسانی‌اند که [[حجت]] بر آنان تمام شده؛ ولی [[حجت خدا]] را نمی‌پذیرند و سخت به [[انکار]] آن برمی‌خیزند.

:::::#'''[[جنگ و کشتار]]:''' در هر مقطعی از زمان یا مکان، نوع [[رفتار]] و برخوردها با [[مخالفان]] و [[دشمنان]] متفاوت است. مثلا، در زمان [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]]{{صل}} [[رحمت]] و ترویج [[دین]] بود و در زمان [[امام علی]]{{ع}} [[رحمت]] و منتگذاری بر [[مخالفان]] و ... باید دید به هنگام [[ظهور]]، [[رفتار]] [[امام زمان]]{{ع}} با [[دشمنان]] چگونه خواهد بود. [[زراره]] از [[امام باقر]]{{ع}} [[روایت]] کرده که [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] فرموده است: نام او، نام من است. عرض کردم: آیا به [[سیره]] و روش [[پیامبر خاتم|حضرت محمد]]{{صل}} [[رفتار]] می‌کند؟ فرمود: [[زراره]]!: هرگز! هرگز! به [[سیره]] او [[رفتار]] نمی‌کند. گفتم: فدایت گردم! برای چه؟ فرمود: [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} با [[ملایمت]] و [[نرمی]] و [[مهربانی]] [[رفتار]] کرد تا دلها را به دست آورد و [[مردم]] با آن [[حضرت]] الفت گیرند، ولی [[حضرت قائم]]{{ع}} [[سیاست]] [[قتل]] را در پیش می‌گیرد و طبق دستوری که در منشور همراه خود دارد، [[رفتار]] می‌کند و [[توبه]] کسی را نمی‌پذیرد. بنابراین، وای بر کسی که با او [[دشمنی]] ورزد!"<ref>{{عربی|" عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ {{ع}} قَالَ: قُلْتُ لَهُ صَالِحٌ مِنَ الصَّالِحِينَ سَمِّهِ لِي أُرِيدُ الْقَائِمَ {{ع}} فَقَالَ اسْمُهُ اسْمِي قُلْتُ أَ يَسِيرُ بِسِيرَةِ مُحَمَّدٍ {{صل}} قَالَ هَيْهَاتَ هَيْهَاتَ يَا زُرَارَةُ مَا يَسِيرُ بِسِيرَتِهِ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ لِمَ قَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} سَارَ فِي‏ أُمَّتِهِ‏ بِالْمَنِ‏ كَانَ يَتَأَلَّفُ النَّاسَ وَ الْقَائِمُ يَسِيرُ بِالْقَتْلِ بِذَاكَ أُمِرَ فِي الْكِتَابِ الَّذِي مَعَهُ أَنْ يَسِيرَ بِالْقَتْلِ وَ لَا يَسْتَتِيبَ أَحَداً وَيْلٌ لِمَنْ نَاوَاه‏‏ ‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت نعمانی، ص ۲۳۱، ب ۱۳، ح ۱۴؛ عقد الدرر، ص ۲۲۶، ب ۹، ف ۳؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۳۹؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۳.</ref>»<ref>[[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[تا ظهور ج۱ (کتاب)|تا ظهور]]، ج۱، ص۲۲۵- ۲۳۲.</ref>.