مبانی اندیشه مهدویت چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::#[[قرآن]]: [[قرآن]] به‌عنوان تنها منبع آسمانی [[مسلمانان]] با [[خوش‌بینی]] به آیندۀ [[تاریخ]] و فرجام کار [[بشر]]، [[انسان]] را دارای یک نوع [[گرایش]] ذاتی به ارزش‌های انسانی از قبیل [[صداقت]]، [[امانت]]، [[عدالت]] و... می‌داند که در نهایت امر بر [[مفاسد]] و [[تباهی‌ها]] پیروز شده و آیندۀ [[جهان]] با [[ظهور منجی]] [[مصلح]] به نفع او رقم می‌خورد، و این امر اگرچه به‌صورت مستقیم در برخی از [[آیات]] فهمیده نمی‌شود، ولی با تأویلاتی که از [[معصومان]]{{عم}} صورت گرفته است این [[حقیقت]] روشن می‌گردد که چنین آیاتی بر [[ظهور منجی]] [[مصلح]] و [[حکومت جهانی]] او دلالت دارند<ref>همان، ج 15، ص 1008.</ref>.

:::::## {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ }}<ref>توبه، ۳۳.</ref>؛ او است خدایی که [[رسول]] خود ([[محمد مصطفی]]) را با [[دین]] [[حق]] به [[هدایت]] خلق فرستاد، تا بر همۀ [[ادیان]] عالم تسلط و [[برتری]] دهد، هر چند [[مشرکان]] و [[کافران]] ناراضی و مخالف باشند.

:::::##{{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ }}<ref>انبیاء، ۱۰۵.</ref>؛ و ما (بعد از [[تورات]]) در [[زبور]] [[داوود]]{{ع}} در کتب [[انبیای گذشته]] [[وعده]] دادیم که البته [[بندگان]] [[نیکوکار]] من [[ملک]] [[زمین]] را [[وارث]] و [[متصرف]] خواهند شد.

:::::##{{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ }}<ref>قصص، ۵.</ref>؛ و [[اراده]] کردیم که بر [[مستضعفان]] و [[خوار]] شمرده‌شدگان منت نهیم و آنها را [[پیشوا]] و مقتدا گردانده و [[وارث زمین]] گردانیم.

:::::## {{متن قرآن|إِنَّ الأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَن يَشَاء مِنْ عِبَادِهِ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ}}<ref>اعراف، ۱۲۸.</ref>؛ [[زمین]] [[ملک]] [[خدا]] است و او به هر کس از [[بندگان]] خود بخواهد واگذارد، [[حسن]] [[عاقبت]] و [[پیروزی]] مخصوص اهل [[تقوا]] است.

:::::## {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا }}<ref>نور، ۵۵.</ref>؛ [[خداوند]] به [[مؤمنان]] و شایسته‌کاران [[وعده]] داده است که آنان را [[جانشینان]] [[زمین]] قرار دهد، [[دینی]] که برای آنها، آن را [[پسندیده]] است، مستقر سازد، دوران [[خوف]] آنها را به دوران [[امنیت]] تبدیل کند ([[دشمنان]] آنها را نابود سازد) بدون [[ترس]] و واهمه خدای خویش را بپرستند و [[اطاعت]] غیر [[خدا]] را گردن ننهند و چیزی را در [[عبادت]] یا [[طاعت]] شریک [[حق]] نسازند.

:::::#[[سنت]]

:::::#اگر از [[عمر]] [[دنیا]] تنها یک روز باقی بماند، [[خداوند]] آن [[قدر]] آن روز را طولانی می‌گرداند تا اینکه مردی از [[فرزندان]] من [[قیام]] کند. این [[حدیث]] [[آرمان]] [[پیامبران]] را به‌صورت یک امر واقعی و واجب‌التحقق در [[آینده]] نشان می‌دهد.

:::::#[[امام مهدی]]{{ع}} در میان امتم برانگیخته می‌شود، در حالی که خطر [[بشریت]] [[زمین]] را تهدید می‌کند.

:::::#[[امام مهدی]]{{ع}} [[جهان]] را پر از [[قسط]] و [[عدالت]] می‌کنند همچنان که پر از [[ظلم و جور]] بود<ref>[[سیری در سیره ائمه اطهار (کتاب)]]. مجموعه آثار ص۱۶۵.</ref>»<ref>[[چلچراغ حکمت ج۱۰ (کتاب)|چلچراغ حکمت ج۱۰]]، ص۱۵-۱۸.</ref>.