پیشینه غیبت رهبران الهی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع اصلی = [[مهدویت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت]]

| تصویر = 7626626268.jpg

| مدخل بالاتر = [[مهدویت]] / [[غیبت امام مهدی]] / [[کلیات غیبت امام مهدی]]  

| مدخل اصلی =  

| مدخل وابسته =  

| تعداد پاسخ = 3

[[پرونده:7474646.jpg|بندانگشتی|راست|100px|[[نجم‌الدین طبسی]]]]

آیت‌الله '''[[نجم‌الدین طبسی]]'''، در کتاب ''«[[تا ظهور ج۱ (کتاب)|تا ظهور ج۱]]»'' در این‌باره گفته است:

# [[حضرت ادریس]] {{ع}}: او، پس از جریانی که میان وی و [[ستمگران]] زمانش به وقوع پیوست، مدت بیست سال، [[غایب]] گشت<ref>کمال الدین، از ص ۱۲۷ به بعد؛ الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۸۰.</ref> و پس از آن، ظاهر شد و به [[پیروان]] خود نوید [[گشایش]] و [[قیام]] [[قائم]] از [[فرزندان]] خود، یعنی [[حضرت نوح]] را داد و سپس از نظرها [[غایب]] شد. [[خداوند]]، او را به [[آسمان]] برد و [[پیروان]] او، قرن‌ها و نسل‌ها، پیوسته، [[منتظر]] [[قیام]] [[نوح]] بودند، تا اینکه [[حضرت نوح]] ظاهر گشت<ref>کمال الدین، ج ۱، ص ۱۲۷.</ref>.

# [[حضرت نوح]] {{ع}}؛ وی نیز تا سن چهارصد و شصت سالگی، یعنی پیش از [[بعثت]]، [[غیبت]] در او محقق بود<ref>کمال الدین، ج ۱، ص ۱۳۵؛ الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۸۵.</ref>.

# [[حضرت صالح]] {{ع}}؛ وی نیز برهه‌ای از زمان، از [[قوم]] خود [[غایب]] گردید و هنگامی که بازگشت، او را نشناختند و [[مردم]]، به سه گروه منکر و اهل [[تردید]] و اهل [[یقین]]، تقسیم شدند<ref>کمال الدین، ج ۱، ص ۱۳۶؛ الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۸۵.</ref>.

# [[حضرت ابراهیم]] {{ع}}؛ [[شیخ صدوق]] می‌گوید: [[غیبت]] [[حضرت ابراهیم]]، شبیه [[غیبت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} است؛ بلکه از آن نیز شگفت‌انگیزتر است. وی از هنگام انعقاد نطفه تا زمانی که [[مأمور]] به [[تبلیغ]] شد، در مخفیگاه بسر می‌برد. و پس از آن، دو [[غیبت]] دیگر نیز داشت. بار سوم، او به تنهایی، در [[شهرها]] سیر و سیاحت می‌کرد<ref>کمال الدین، ج ۱، ص ۱۳۹؛ الشیعة و الرجعة، ص ۲۸.</ref>.

# [[حضرت یوسف]] {{ع}}؛ مدت [[غیبت]] وی، بیست سال بود. سه روز در [[چاه]] و چند سال در زندان و باقی آن را در [[پادشاهی]] گذراند<ref>الکامل فی التاریخ، ج ۱، ص ۵۴؛ الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۸۸.</ref>.

# [[حضرت موسی]] {{ع}}؛ مدت بیست و هشت سال از [[قوم]] خود ناپدید شد و پس از آنکه او را شناختند، بار دیگر مدتی فراتر از پنجاه سال، [[غایب]] گردید<ref>کمال الدین، ج ۱، ص ۱۴۴؛ الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۸۸.</ref>.

# [[حضرت شعیب]] {{ع}}؛ مدتی طولانی از [[قوم]] خود [[غایب]] شد و سپس بازگشت<ref>الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۳۹۰.</ref>.

# [[حضرت اسماعیل]] {{ع}}؛ او نیز مدت یک سال از [[قوم]] خود [[غایب]] شد<ref>الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۹۰.</ref>.

# [[حضرت الیاس]] {{ع}}؛ وی مدت هفت و یا ده سال، از [[قوم]] خود [[غایب]] و در بیابان‌ها متواری بود<ref>الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۹۲؛ تاریخ دمشق، ج ۹، ص ۱۵۴، دار احیاء التراث العربی.</ref>.

# [[حضرت سلیمان]] {{ع}}؛ او نیز مدتی طولانی از [[قوم]] خود [[غایب]] بود<ref>الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۹۳.</ref>.

# [[حضرت دانیال]] {{ع}}؛ وی، مدت نود سال، از [[قوم]] خود ناپدید و در دست بخت النصر، [[اسیر]] بود<ref>الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۹۶.</ref>.

# [[حضرت لوط]] و عزیر {{عم}}<ref>الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۹۶- ۲۹۸؛ فیض در کتاب وافی، ج ۲، ص ۴۱۸ روایتی مفصل و مناسب مقام نقل کرده و شیخ طوسی نیز بحث مشروحی را در این زمینه مطرح نموده است. الغیبة، ص ۹۷.</ref>؛

# [[حضرت عیسی]] {{ع}}؛ او، غیبت‌های متعددی داشت که در [[شهرها]] به سیاحت می‌پرداخت. و [[قوم]] او، از وی بی‌خبر بودند. یکبار، [[غیبت]] او، در [[مصر]] و [[شام]]، [[دوازده]] سال به طول انجامید. مجموع غیبات آن [[حضرت]] را تا دویست و پنجاه سال نیز گفته‌اند<ref>الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۲۹۹.</ref>»<ref>[[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[تا ظهور ج۱ (کتاب)|تا ظهور]]، ج۱، ص۳۹-۴۱ .</ref>.

== پاسخ‌های دیگر ==

*«[[شناخت]] پیشینه تاریخی [[غیبت]]، دو اثر مثبت را به همراه دارد: یکی محسوس شدن موضوع برای سهولت [[پذیرش مردم]] یعنی [[تبیین]] این مسأله که [[غیبت]] یک پدیده جدید و نوظهور نیست تا کسی بگوید این مسأله غیرعادی است و با [[عقل]] سازگار نمی‌باشد و دوم، اتصال حوادث مشابه در سلسله [[تاریخ]] و استفاده از تجربه و حوادث گذشته در [[فهم]] مسائل [[آینده]]. بی‌شک موضوع [[غیبت]] و [[پنهان زیستی]]، پدیده‌ای بدیع و بی‌سابقه نیست که برای اولین بار و تنها درباره [[آخرین حجت الهی]] روی داده باشد؛ بلکه این پدیده قبلاً نیز در میان [[اولیای الهی]] سابقه داشته است. از [[روایات]] فراوان استفاده می‌شود که تعدادی از [[پیامبران بزرگ الهی]]، بخشی از [[زندگی]] خود را پنهانی و در [[غیبت]] به سر برده‌اند و این امر به جهت [[حکمت]] و [[مصلحت]] خدایی بوده است، نه یک خواسته شخصی یا [[مصلحت]] [[خانوادگی]]. بر اساس [[آیات]] و [[روایات]]، موضوع [[غیبت]] یکی از سنت‌های دیرینه خداوندی بوده است که گاه گاه در مقاطعی از [[تاریخ]] [[زندگی]] برخی [[انبیا]] و [[اولیا]] دیده شده است. [[قرآن کریم]] در [[آیات]] متعددی به جاری شدن این [[سنت الهی]] در [[زندگی]] برخی از [[پیامبران]] گذشته اشاره کرده است<ref>سوره غافر، آیه ۵۸؛ سوره فتح، آیه ۲۳؛ سوره اسراء، آیه ۷۷.</ref>. [[روایات]] نیز از وقوع [[غیبت]] در [[زندگی]] برخی از [[انبیا]] خبر داده‌اند؛ پیامبرانی چون: [[حضرت ادریس|ادریس]]، [[حضرت نوح|نوح]]، [[حضرت صالح|صالح]]، [[حضرت ابراهیم|ابراهیم]]، [[حضرت یوسف|یوسف]]، [[حضرت موسی|موسی]]، [[حضرت شعیب|شعیب]]، [[حضرت الیاس|الیاس]]، [[حضرت سلیمان|سلیمان]]، [[حضرت دانیال|دانیال]]، [[حضرت عیسی|عیسی]] {{عم}} و...<ref>ر.ک: کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۲۵۴ - ۳۰۰.</ref>. برای مثال، [[حضرت یونس]] {{ع}} بعد از آن که امتش را [[انذار]] کرد و آنها [[هدایت]] نشدند، آنها را نفرین کرد؛ در حالی که اولی این بود که سعه صدر به کار برد و [[تحمل]] کند. [[خداوند]] هم به جهت این ترک اولی، او را [[کیفر]] کرد و در شکم ماهی گرفتار نمود. از این‌رو، [[حضرت یونس]] {{ع}} مدت زیادی از قومش [[غائب]] بود. [[حضرت صالح]] {{ع}} نیز مدتی طولانی از میان [[مردم]] [[غائب]] بود و چون شکل و قیافه آن [[حضرت]] پس از بازگشتن به [[جامعه]] تغییر کرده بود، [[مردم]] در قبال ایشان به سه دسته تقسیم شدند؛ یک عده منکر [[رسالت]] و [[نبوت]] [[حضرت]] شدند، یک عده درباره ایشان [[شک]] کردند و یک عده هم ایشان را پذیرفتند»<ref>[[قنبر علی صمدی|صمدی، قنبر علی]]، [[آخرین منجی (کتاب)|آخرین منجی]]، ص۸۷ - ۸۸.</ref>.

| پاسخ‌دهنده = نگین آفرینش ج۱ (کتاب)

«[[غیبت]] و [[نهان زیستی]]، پدیده‌ای نیست که برای نخستین بار و تنها درباره آخرین [[حجّت]] [[پروردگار]] روی داده باشد؛ بلکه از [[روایات]] فراوان استفاده می‌شود که تعدادی از [[پیامبران بزرگ الهی]]، بخشی از [[زندگی]] خود را در پنهانی و [[غیبت]] بوده‌اند و این امر به سبب تعدادی [[حکمت]] و [[مصلحت]] خدایی بوده است، نه یک خواسته شخصی یا [[مصلحت]] [[خانوادگی]]. بنابراین [[غیبت]]، یکی از سنّت‌های<ref>قرآن کریم در سوره‌های متعددی از جمله غافر، آیه ۵۸؛ فتح، آیه ۲۳ و اسراء، آیه ۷۷ از سنّت الهی سخن گفته است. از مجموع این‌ها استفاده می‌شود که مقصود از سنّت الهی، قوانین ثابت و اساسی و هم بر اقوام امروز و آینده حکومت خواهد کرد (تفسیر نمونه، ج ۱۷، ص ۴۳۵، با تلخیص).</ref> [[الهی]] است که در [[زندگی]] پیامبرانی همچون [[حضرت ادریس]]، [[حضرت نوح]]، [[حضرت صالح]]، [[حضرت ابراهیم]]، [[حضرت یوسف]]، [[حضرت موسی]]، [[حضرت شعیب]]، [[حضرت الیاس]]، [[حضرت سلیمان]]، [[حضرت دانیال]] و [[حضرت عیسی]] {{عم}} جریان یافته است و هر یک از آن [[سفیران الهی]] به تناسب شرایط، سال‌هایی را در [[غیبت]] به سر برده‌اند.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، باب اول تا هفتم، ص ۲۵۴ تا ۳۰۰.</ref> به همین [[دلیل]] است که در [[روایات]]، [[غیبت]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} یکی از سنت‌های [[پیامبران]] دانسته شده است. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "در [[صاحب]] این امر سنت‌هایی از چهار تن از [[پیامبران]] وجود دارد... اما سنتی که از [[حضرت یوسف|یوسف پیامبر]] دارد، [[غیبت]] است.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، باب ۳۲، ح ۶، ص ۳۲۶.</ref>»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]، [[محمد مهدی حائری‌‎پور|حائری‌‎پور، محمد مهدی]]، [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]؛ [[نگین آفرینش ج۱ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۱، ص ۹۶ - ۹۸.</ref>.

{{منبع‌ جامع}}

* [[:رده:پایان‌نامه‌شناسی پایان‌نامه‌های مهدویت|پایان‌نامه‌شناسی مهدویت]].

{{پایان منبع جامع}}

[[رده:پرسش]]