چه کسانی رجعت می‌کنند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع اصلی       = [[مهدویت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت]]

| تصویر             = 7626626268.jpg

| مدخل بالاتر     = [[مهدویت]] / [[عصر پس از ظهور]] / [[رجعت]] / [[رجعت‌کنندگان]]

| مدخل اصلی   = [[رجعت امامان]]  

| مدخل وابسته   =  

 

| پاسخ‌دهنده        =

| پاسخ‌دهندگان      = ۵ پاسخ

==عبارت‌های دیگری از این پرسش==

::::::«اینکه چه کسانی، [[رجعت]] خواهند کرد، به دو دسته [[روایت]] برخورد می‌‏‏کنیم. دسته‌‏ای از [[روایات]] به‌‏طور کلّی دلالت بر بازگشت [[مؤمن]] خالص، و [[کافر]] و مشرک خالص دارند و دسته دیگر از [[روایات]] اشخاصی را به‌طور خاصّ و جداگانه ذکر نموده‏‌اند. پیرامون دسته اوّل [[امام صادق]] {{ع}} چنین می‌‏فرماید: [[رجعت]] همگانی نیست، بلکه خصوصی است، تنها کسانی [[رجعت]] می‌‏کنند که [[مؤمن]] خالص باشند یا مشرک خالص<ref> تفسیر برهان، سید هاشم بحرانی، ج ۲، ص ۴۰۸</ref>. پیرامون دسته دوم، باید گفت که طبق [[روایات]]، [[پیامبران]]، [[حضرت اسماعیل]] [[صادق]] الوعد، [[حضرت عیسی]]، [[حضرت خضر]]، حضرت [[پیامبر خاتم|رسول اکرم]] {{صل}}، [[امام علی|امیر المؤمنین]] [[علی]] {{ع}}، [[امام حسین]] {{ع}}، سایر [[امامان]] [[معصوم]] {{ع}} و جمعی از [[اصحاب]] باوفای [[پیامبر اسلام]] و اصحابی چون: [[سلمان]]، [[مقداد]]، [[جابر بن عبد اللّه انصاری]]، [[مالک اشتر]]، [[مفضل بن عمر]]، و نیز [[اصحاب کهف]] و برخی دیگر [[رجعت]] خواهند کرد.

امّا با بررسی [[روایت]] [[رجعت]] استفاده می‌‏شود که نخستین کسی که برای [[فرمانروایی]] [[جهان]] [[رجعت]] می‌‏‏کند، حضرت [[امام حسین]] {{ع}} است. چنانکه [[امام صادق]] {{ع}} فرموده است: نخستین کسی که [[زمین]] برای او شکافته می‌‏‏شود و به روی [[زمین]] [[رجعت]] می‌‏‏کند، [[امام حسین|حسین بن علی]] {{ع}} است<ref> الزام النّاصب، شیخ علی یزدی حائری، ج ۲، ص ۳۶۰</ref> و نیز می‌‏‏فرماید: نخستین کسی که به [[دنیا]] [[رجعت]] می‌‏‏کند، [[حسین بن علی]] {{ع}} است، به قدری [[حکومت]] می‌‏کند که از کثرت سنّ، ابروهایش روی دیدگانش می‌‏‏ریزد<ref> بحار الانوار، علّامه مجلسی، ج ۵۳، ص ۴۶</ref>. و همان‏طور که آمد، براساس احادیثی که در ذیل [[آیه]] ششم از سوره [[اسراء]] وارد شده است، [[امام حسین]] {{ع}} در اواخر [[حکومت]] [[بقیة اللّه]] {{ع}} با [[اصحاب]] باوفایش [[رجعت]] می‌‏‏کند و به همه [[مردم]] معرّفی می‌‏‏شود، تا دیگر کسی در مورد آن حضرت دچار [[تردید]] نشود. هنگامی که همه [[مردم]] او را شناختند، اجل [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} فرا می‌‏‏رسد و دیده از [[جهان]] فرو می‌‏بندد. آنگاه [[امام حسین]] {{ع}} آن حضرت را [[غسل]] و [[کفن]] و [[حنوط]] نموده و به خاک می‌‏‏سپرد، که هرگز [[امام]] را جز [[امام]] [[غسل]] نمی‌‏‏دهد.<ref> بحار الانوار، علّامه مجلسی، ج ۵۱، ص ۵۶</ref>»<ref>[[یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص ۲۶۶.</ref>.

::::::«در برخی [[روایات]]، از بازگشت گذشتگان در [[زمان ظهور]] سخن به میان آمده است. مفاد این گونه [[روایات]] به [[رجعت]] برخی از [[صالحان]] در آن زمان دلالت دارد، اما این بدان معنا نیست که آنان جزو [[سیصد و سیزده]] تن [[اصحاب خاص]] حضرت، یعنی همان افرادی که [[ظهور]] منوط به [[آمادگی]] آنهاست، قرار داشته باشند.

همچنین ایشان به حدیثی درباره [[رجعت]]، اشاره می‌کنند که بر اساس آن [[عمر]] عالم صد هزار سال است، هشتاد هزار سال از آن [[حکومت]] [[آل محمد]] {{عم}} و بیست هزار سال [[حکومت]] دیگران می‌‌باشد<ref>در محضر علامه طباطبایی، سؤال صفحه ۱۱۸. متن خبر: {{عربی|من کتاب البشاره للسید رضی الدین علی بن طاوس وجدت فی کتاب تالیف جعفر بن محمد بن مالک الکوفی باسناده الی حمران قال عمرالدنیا مائه الف سنه لسائر الناس عشرون الف سنه و ثمانون الف سنه لال محمد علیه و {{عم}}}}. بحارالانوار، جلد ۵۳، صفحه ۱۱۶.</ref>.  

::::::علاوه بر این، در روایاتی که ایشان در ذیل [[آیات]] مربوط به [[رجعت]] [[نقل]] نموده، نام [[امام]] بزرگوار، [[حضرت علی]] {{ع}} به صورت صریح آمده است<ref>المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۴۰۵؛ در این رابطه مراجعه شود به گفتار سوم در همین فصل، تبیین آیه «دابه».</ref>.

*'''[[مؤمنان خالص]]''': برخی [[روایات]] به عنوان کلی [[مؤمنان خالص]]، [[رجعت‌‌کنندگان]] را معرفی می‌کنند، [[مرحوم علامه]] نیز با این تعبیر که بعضی از انسانها که در خوبی برجسته هستند، [[رجعت]] خواهند نمود، از این دسته یاد می‌کند<ref>المیزان، جلد ۲، صفحه ۱۰۹؛در محضر علامه طباطبایی، سؤال، صفحه ۱۱۷.</ref>. البته ایشان در [[تفسیر]] [[سوره کهف]]، نام و عناوین بیست و هشت نفر از انسانهای [[صالح]] را بر اساس [[روایات معصومین]] {{عم}} ذکر می‌کند، که عبارتند از:  

::::::از امت‌‌های گذشته: یوشع بن نون و [[سیره]] [[حضرت موسی]] {{ع}}، سیصد و هفده نفر از [[قوم حضرت موسی]] {{ع}} که نامشان مشخص نیست؛ و [[اصحاب کهف]] که هفت نفر می‌‌باشند؛ یعنی: [[مکسلکمینا]]، [[یلمیخا]]، [[مرطولس]]، [[ثبیونس]]، [[دردونس]]، [[کفاشیطیطوس]]، [[منظنواسیس]]<ref>مرحوم علامه اسامی مذکور را از روایتی از ابن عباس ذکر می‌‌کند. البته روایات دیگری نیز ذکر می‌کند که چندان مورد پذیرش ایشان نیست. المیزان، جلد ۱۳، صفحه ۲۸۸.</ref>.

*'''[[کافران]] [[خالص]]''' بر اساس [[روایات رجعت]]، در کنار [[رجعت]] [[مؤمنین خالص]]، [[کافران]] [[خالص]] نیز به این [[دنیا]] باز می‌‌گردند، تا به سزای اعمال خود برسند و از آنان [[انتقام]] گرفته شود؛ کسانی که به تعبیر [[علامه]]، برجسته در بدی و [[دشمنی]] با [[خدا]]، می‌باشند<ref>المیزان، جلد ۲، صفحه ۱۰۹.</ref>»<ref>[[علی رضا امامی میبدی|امامی میبدی، علی رضا]]، [[آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی (کتاب)|آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی]]، ص ۲۹۸.</ref>.

::::::«درباره [[رجعت]] کنندگان، چند نظر وجود دارد؛ اما مشهورتر از همه، آن است که [[رجعت]] به کسانی اختصاص دارد که در [[کفر]] یا [[ایمان]]، خالص بوده‌اند. [[احادیث]] فراوانی از [[رجعت]] [[انبیا]]، [[خدا]] به‌ویژه [[امام حسین]] {{ع}}، [[امام علی]] {{ع}} و [[اهل بیت]] {{عم}} به هنگام [[ظهور]] [[امام مهدی]] سخن گفته‌اند. در برخی [[احادیث]] نیز به [[رجعت]] جمعی از [[اصحاب خاص]] [[پیامبر خاتم|پیامبر]] {{صل}} و [[امام علی]] {{ع}} اشاره شده است. [[رجعت]] [[شهدا]] با عنوان "کشته شدگان در [[راه خدا]]" نیز مورد تأکید برخی [[احادیث]] است. در کنار اینها، از [[رجعت]] [[کافران]] و [[منافقان]] مهم نیز یاد شده است. تمام این موارد را می‌توان ذیل عنوان مشهور "[[خالصان]] در [[کفر]] و [[ایمان]]" آورد.

*«[[رجعت]] [[امامان]] {{عم}}، در [[قرآن کریم]] و [[روایات]] و زیارت‌ها آمده است. در [[قرآن]] آمده است: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِي فَرَضَ عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لَرَادُّكَ إِلَى مَعَادٍ...}}<ref>سوره قصص، ۸۵.</ref> آن کسی که [[قرآن]] را بر تو فرو فرستاد به [[یقین]]، تو را به وعده‌گاهت بازمی‌گرداند. [[امام سجاد]] {{ع}} در [[تأویل]] این [[آیه شریفه]] فرمود: [[پیامبر]] شما و [[امیر مؤمنان]] و [[امامان]] [[اهل بیت]]، در [[عصر ظهور]] به [[دنیا]] باز می‌گردند<ref>بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۳۲؛ تفسیر برهان، ج ۳، ص ۲۳۹.</ref>. در روایتی [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "نخستین کسی که در جریان [[رجعت]] به [[دنیا]] باز می‌گردد، [[امام حسین]] {{ع}} است"<ref>بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۶۳.</ref>. و فرمود: "[[حسین]] {{ع}} به [[اراده]] حکیمانه [[خداوند]] به [[دنیا]] بازمی‌گردد و [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، [[انگشتر سلیمان]] را به همراه زمام امور [[جامعه]] به او می‌سپارد، و او کسی است که [[قائم]] {{ع}} را پس از یک زندگی طولانی و شکوهبار که از [[دنیا]] می‌رود، [[غسل]] می‌دهد و به خاک می‌سپارد"<ref>همان، ص ۱۰۳.</ref>. نیز در تاویل [[آیه شریفه]] [[قرآن]] {{متن قرآن|ثُمَّ رَدَدْنَا لَكُمُ الْكَرَّةَ عَلَيْهِمْ}}<ref>سوره اسراء، ۶.</ref> می‌فرماید: "[[حسین]] {{ع}} با [[حدود]] هفتاد نفر از [[یاران]] خویش به خواست [[خدا]] به [[دنیا]] باز می‌گردد... در همان حال، [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} نیز در میان [[یاران]] [[امام حسین]] {{ع}} و [[مردم]] است. آن‌گاه هنگامی که عرفان و [[ایمان]] [[مردم]] نسبت به [[رجعت]] [[حضرت حسین]] {{ع}} استوار گردید، پایان زندگی [[امام مهدی]] {{ع}} فرامی‌رسد. [[امام حسین]] {{ع}} امور مربوط‍‌ به [[غسل]] و [[نماز]] و به خاک‌سپاری پیکر پاکش را به عهده می‌گیرد، چرا که پیکر [[مطهر]] [[امام]] [[معصوم]] {{ع}} را تنها همانند او باید [[غسل]] و [[کفن]] کند و بر پیکر او [[نماز]] بگذارد و او را به خاک سپارد<ref>کافی، ج ۸، ص ۲۰۶؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵۶؛ تفسیر برهان، ج ۲، ص ۴۰۶.</ref>. در زیارت‌نامه‌های رسیده از جانب [[امامان]] راستین نیز، مسأله [[رجعت]] به‌طور صریح بیان شده است.

#[[علم منایا و بلایا]] و وصایا به من داده شده،

#سخن فصل (جداکننده [[حق]] و [[باطل]]) به من عطا شده،

#من [[صاحب]] رجعت‌ها هستم،

#[[فرمانروایی]] کل به من داده شده،

#من [[صاحب]] عصا و میسم هستم،

#من دابّة الارض هستم که با [[مردم]] سخن خواهم گفت<ref>تفسیر برهان، ج ۳، ص ۲۰۹؛ نور الثقلین، ج ۴، ص ۹۷؛ تفسیر صافی، ج ۴، ص ۷۵.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۵۰.</ref>.

*«کسانی که [[رجعت]] می‌کنند [[امامان]] [[معصوم]] {{عم}} و برخی از مردگان هستند.[[امام صادق]] {{ع}} فرمود: [[رجعت]] برای همه [[مردم]] نیست، بلکه برای گروه‌هایی خاص است: [[مؤمنان]] خالص و [[کافران]] محض<ref>بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۳۹؛ نور الثقلین، ج ۴، ص ۱۰۰.</ref>. مفضّل آورده است که در حضور [[امام صادق]] {{ع}} از [[قائم]] [[آل محمد]] {{صل}} و [[اصحاب]] او که در انتظارش از [[دنیا]] می‌روند، سخن به میان آمد؛آن حضرت فرمود: "هنگامی که [[قائم]] [[قیام]] کند، فرستاده‌ای کنار قبر [[مؤمن]] می‌آید و به او می‌گوید: هان ای [[بنده]] [[خدا]]! [[امام]] تو [[قیام]] کرده است. اگر می‌خواهی به او بپیوندی بپا خیز و اگر نمی‌خواهی و بر آن هستی که هم‌چنان در جوار [[رحمت]] پروردگارت اقامت گزینی، همین‌جا اقامت کن"<ref>همان، ص ۹۱.</ref>.

در [[رجعت]]، [[مؤمن]] خالص که در تمام [[عمر]] از طرف کفّار و منافقین مورد [[آزار]] قرار گرفته است برمی‌گردد تا در پرتو [[حکومت]] حقّه، روی [[آرامش]] و [[آسایش]] را ببیند و قسمتی از [[پاداش اعمال]] نیک خود را پیش از [[آخرت]] در این [[جهان]] ببیند. مشرک محض نیز برمی‌گردد تا سزای حق‌کشی‌ها و تجاوزگری‌های خود را پیش از [[آخرت]]، در این سرای بچشد. [[سلمان]]، [[ابوذر]]، [[مقداد]]، [[مالک اشتر]] و امثال آن‌ها باز می‌گردند. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "نخستین کسی که درباره او [[محکمه]] [[عدل]] در [[حکومت]] حقّه تشکیل می‌شود، [[محسن]] فاطمه‌ست، بین او و قاتلش [[محکمه]] برگزار می‌شود. [[قنفذ]] و آقایش آورده می‌شوند و با تازیانه‌هایی از [[آتش]]، شلاق می‌خورند. اگر یکی از آن شلاق‌ها به دریا زده شود، همه اقیانوس‌های [[جهان]] از [[مشرق]] تا [[مغرب]] به جوش می‌آید، و اگر یکی از آن‌ها به یکی از کوه‌های [[دنیا]] بخورد، ذوب می‌شود و تبدیل به خاکستر می‌گردد. ان دو [[دشمن]] [[خدا]] با این تازیانه شلاق می‌خورند"<ref>دلائل الإمامه، ص ۲۹۷ (به نقل از رجعت، محمد خادمی شیرازی، ص ۱۶۲).</ref>. در [[حدیث]] دیگری از زنی نام برده می‌شود که [[حضرت زهرا]] {{س}} را بسیار [[رنج]] می‌داد و به مادر جناب [[ابراهیم]] (فرزند [[رسول اکرم]]) تهمت می‌زد. او نیز [[رجعت]] می‌کند و شلاق تهمت زدن (حدّ [[قذف]]) می‌خورد<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۱۴ و ج ۵۳، ص ۹۰.</ref>. در [[اخبار]] [[رجعت]] [[امام حسین]] {{ع}} تصریح شده که به هنگام [[رجعت]] حضرت، [[یزید]] و سپاهیانش نیز [[رجعت]] می‌کنند و [[امام حسین]] {{ع}} آن‌ها را می‌کشد و برای هرضربتی یک ضربت می‌زند<ref>تفسیر صافی، ج ۳، ص ۱۷۹؛ تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۲۸۲؛ تفسیر برهان، ج ۲، ص ۴۰۸.</ref>. در ذیل [[آیه]] ٤٧ از سوره طور آمده است: همه آنان که به [[آل محمد]] {{عم}} [[ستم]] کرده‌اند، در [[رجعت]] بازمی‌گردند و [[انتقام]] از آن‌ها گرفته می‌شود<ref>تفسیر صافی، ج ۵، ص ۸۳؛ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۰۳؛ الزام الناصب، ج ۲، ص ۳۵۱.</ref>. جمعی از [[رجعت‌کنندگان]]، [[سلمان]]، [[مقداد]]، [[جابر بن عبد الله انصاری]]، [[ابو دجانه انصاری]]، [[مالک اشتر]]، [[مفضل بن عمر]]، [[حمران بن اعین]]، [[مؤمن آل فرعون]]، [[یوشع بن نون]]، و [[اصحاب کهف]] هستند<ref>رجعت، محمد خادمی شیرازی، ص ۲۰۰.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۵۹.</ref>.

[[رده:پرسش‌]]

[[رده:اتمام لینک داخلی]]

[[رده:پرسش‌های مربوط به رجعت]]