چگونه می توان با امام مهدی ارتباط برقرار کرد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::«بزرگی می‌گفت کسی به من مراجعه کرده و پرسیده چه کار کنم که خدمت [[حضرت]] برسم؟ ایشان گفت من به او گفتم شما اگر به [[واجبات]] عمل و از [[محرمات]] اجتناب کنید و کمی مراقب خودتان باشید، [[حضرت]] پیش شما می‌آیند؛ شما لازم نیست زحمت بکشید و پیش [[حضرت]] بروید. راهی که برای انتفاع از آن بزرگوار پیش پای ما گذاشته‌اند، راه ِ [[تهذیب نفس]] است، راهِ مخصوصی نیست؛ همان راهی است که برای [[تکامل]] [[نفس]]، برای آدمِ خوب شدن، برای نورانی شدن [[دل]] [[انسان]] و انعکاس جلوه [[جمال]] الهی در آن جلوِ پای [[انسان]] گذاشته‌اند. خصوصاً شما که جوانید و دل‌هایتان [[پاک]] است [[آمادگی]] دارید و برایتان خیلی آسان‌تر است. حال شما خیال می‌کنید که ما در این‌جا راه ویژه‌ای برای رسیدن به خدمت [[حضرت]] داریم؛ نه، وضع شما از این لحاظ از من بهتر است؛ چون شما دل‌های [[پاک]] و صافی دارید؛ پایبندی‌ها و دلبستگی‌هایتان کمتر است و خیلی راحت‌تر می‌توانید ارتباط برقرار کنید. این ارتباط برقرار کردن‌ها هم با صفای [[نفس]] کاملاً میسر و آسان خواهد شد. صفای [[نفس]] هم با همین عمل به [[واجبات]]، اجتناب از [[گناهان]]، آلوده نکردن خود، آلوده نشدن و مراقبت به دست می‌آید. البته کسی [[معصوم]] نخواهد شد که هیچ خطایی از او سر نزند؛ اما اگر مراقب باشیم، لغزش‌هایمان کم خواهد شد و اگر یک وقت هم لغزشی پیدا کنیم، با مغز به [[زمین]] نمی‌خوریم؛ این خاصیت مراقبت است. اسم این مراقبت در [[فرهنگ]] اسلامی چیست؟ [[تقوا]]. وقتی می‌گویند باتقوا باشید، یعنی مراقب باشید؛ مراقب کار خودتان باشید؛ مواظب باشید چه می‌گویید و چه تصمیمی می‌گیرید و چه عملی می‌کنید. این مراقبت موجب می‌شود که [[انسان]] نلغزد و اگر لغزید، خیلی صدمه نخورد<ref>بیانات در دیدار با جوانان نخبه، ۲۱/۱۱/۱۳۸۲.</ref>»<ref>[[سید علی حسینی خامنه‌ای|حسینی خامنه‌ای، سید علی]]، [[ما منتظریم (کتاب)|ما منتظریم]]، ص۱۲۸.</ref>.

::::::«شکی نیست که در دوران [[غیبت صغری]]، شرط [[دیدار]] [[حضرت]]، داشتن‏  در جه‏ای بالا از [[ایمان]] و [[وثاقت]] بوده است؛ به طوری که [[حضرت]] [[امام حسن عسکری]] {{ع}} جز به کسانی که [[اخلاص]] و تقوایشان مسلم بود، از خصوصیات [[حضرت]] چیزی نمی‌‏فرمود، و خود [[حضرت]] هم بعد از [[رحلت]] پدر بزرگوارش همین [[رفتار]] را داشت و به جز مواردی اندک - که به خاطر مصالحی خود را برای برخی از اشخاص [[منحرف]] [[آشکار]] می‌‏ساخت - خود را به کسی نشان نمی‌‏داد<ref>تاریخ الغیبة الصغری، ۴۶۹، ۵۰۶ و ما بعد آن.</ref> و اما در دوران [[غیبت کبری]]، شکی نیست که اغلب موارد [[دیدار]] با اشخاص موثق بوده و حتی حضرتش با برخی از آنان دیدارهای مکرر و ملاقات‌های متعدد داشته است. ولی گاهی [[مصالح]] اسلامی ایجاب می‏‌کند که خود را برای اشخاص [[منحرف]] نیز [[آشکار]] کند، در صورتی که خطری متوجه آن [[حضرت]] نشود.

::::::«[[تشرف]] بی‌واسطه و مستقیم به محضر نورانی [[امام زمان]] {{ع}} لیاقت و شایستگی‌هایی ویژه می‌خواهد، از این‌رو تنها اوحدی از [[موحدان]] به باریابی محضر مطهرش [[توفیق]] می‌یابند. هر خارق عادت یا کرامتی که به دست ناشناسی صورت می‌گیرد و فیضی از [[ناحیه]] او به دیگران می‌رساند، از سرچشمه [[فیاض]] [[امام عصر]] {{ع}} جاری می‌گردد؛ اما چنین نیست که آن ناشناس لزوماً وجود مبارک [[ولی عصر]] {{ع}} باشد بلکه آن [[حضرت]] شاگردان صالحی دارد که به امر ایشان گره از کار فروبسته دیگران می‌گشایند و واسطه رسیدن [[فیض]] [[امام]] به آنان می‌شوند. آنچه برای همگان ضروری و میسور است، ایجاد و حفظ ارتباط روحی و معنوی با آن [[حضرت]] است که در پرتو رعایت [[ادب]] حضور و ارتباط با آن [[حضرت]] تحصیل خواهد شد. انجام دادن [[مستحبات]] و اعمال [[صالح]] به [[نیابت]] از آن [[حضرت]] و اهدای [[ثواب]] آن به [[ارواح]] طیب [[عترت طاهره]] {{عم}} از [[بهترین]] راه‌هایی است که می‌تواند ارتباط [[انسان]] با آن وجود مبارک را تأمین کند و [[بهترین]] حالت در چنین نیابتی، آن است که [[انسان]] در برابر عمل خویش از آن [[امام]] خواسته‌ای نداشته باشد، چرا که از [[قدر]] عملش می‌کاهد: چون خواسته ما به [[قدر]] [[ادراک]] ماست و [[ادراک]] ما بیشتر به [[حجاب]] تمنیات ما محجوب است، مطلوب متوقع ما نیز محدود خواهد بود، پس بهتر است که برابر این [[ادب]]، به پیشگاه آن [[حضرت]] چیز خاصی را پیشنهاد ندهیم، زیرا او از آن دسته است که {{عربی|"سجيّتهم الْكَرَمِ ‏‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>برگرفته از زیارت جامعه کبیره که در آن ائمه {{عم}} چنین خوانده می‌شوند عادتکم الاحسان و سجیتکم الکرم (البلد الامین، ص ۳۰۲؛ من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۵).</ref>، بنابراین [[شایسته]] آن است که در [[انتظار]] عطای او باشیم، چرا که آنچه آن [[حضرت]] به اقتضای سجیه کریم خویش عطا می‌کند ماندنی است. البته این سخن بدین معنی نیست که [[انسان]] اگر مشکل خاصی دارد، با [[امام]] خویش در میان نگذارد و از او نطلبد بلکه مقصود آن است که در انجام دادن اعمال [[صالح]] به [[نیابت]] از آن [[حضرت]]، طلبی نداشته باشد و پیشنهادی ندهد تا آنان درخور خویش عطا کنند؛ نه در اندازه مطلوب محدود ما. آنان چون درخور خویش عطا کنند، هم قابلیت و ظرفیت می‌بخشند و هم مقبول و مظروف؛ و گاه گرچه به شخص عطا می‌کنند، [[ظهور]] و [[فضل]] عطایشان جامعه‌ای را بهره‌مند می‌سازد؛ مانند آنچه [[حضرت رضا]] {{ع}} به شاگرد خویش جناب [[زکریا بن آدم]] در برابر استجازه او برای [[خروج]] از [[قم]] فرمود: شما در [[قم]] بمانید. [[خدای سبحان]] به [[برکت]] شما [[عذاب]] را از [[مردم]] [[قم]] برمی‌دارد، آن‌گونه که به [[برکت]] مزار پدرم [[عذاب]] را از ساکنان آن منطقه برداشته است<ref>الاختصاص، ص۸۷.</ref>. این نمونه‌ای از آن عطایاست که به شخصی چنان لطفی می‌کنند که چون پیکرش در زمینی مدفون شود، آن [[برکت]] در تمام آن شهر جریان یابد. از دیگر [[آداب]] حسنه در ارتباط با [[امام عصر]] {{ع}} [[ادب]] برخاستن به [[احترام]] نام مبارک [[ولی عصر]] {{ع}} است که در میان شیفتگان و [[پیروان]] [[خاندان]] [[عصمت]] {{عم}} سنتی دیرپاست»<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[امام مهدی موجود موعود (کتاب)|امام مهدی موجود موعود]]، ص 195-196.</ref>.

::::::«باید به این نکته توجّه داشت که [[شناخت]] و [[ایمان]] نسبت به [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} و [[استواری]] در آن، بر هر چیز دیگر، مقدم است چرا که در موضوع مورد [[امامان]] پیشین کسانی بودند که در کنار آنها زندگی کرده‌اند ولی چون نسبت به آن خوبان [[خدا]]، [[معرفت]] و [[ایمان]] نداشته‌اند، بهره‌ای از آنها نبرده و چه بسا با آنها هم [[مخالفت]] کرده‌اند. امّا برای اینکه [[انسان]] به ارتباط و حتّی [[دیدار]] پاک‌ترین و قدسی‌ترین وجود روی [[زمین]] موفّق گردد و لیاقت تشرّف به محضر مبارک آن [[امام مهدی|امام]] بزرگوار را پیدا کند بیش از هر چیز باید دو امر را به تمام معنا بر روی خود پیاده کند و در آن استوار باشد.

::::::«آدابی که به [[برکت]] آن‌ها می‌توان [[حضرت]] را در [[خواب]] یا [[بیداری]] [[زیارت]] کرد، بسیار است. پاره‌ای از آن‌ها چنین است: مداومت بر عمل نیک، انابه و تضرّع در [[چهل]] روز به قصد [[ملاقات]] [[حضرت]]، رفتن [[چهل]] شب چهارشنبه در [[مسجد سهله]] یا [[چهل]] [[شب جمعه]] در [[کوفه]] و [[عبادت]] کردن در آن‌جا، [[زیارت]] [[امام حسین|سید الشهدا]] در [[چهل]] [[شب جمعه]]، مداومت بر [[دعا]] در [[چهل]] روز، همراه با مراقبت در طعام و شراب از حیث [[حلال]] یا [[حرام]] بودن آن در آن ایام، خواندن این [[دعا]] بعد از هر [[نماز]] [[واجب]]: {{عربی|"اللهمَّ بَلِّغْ مَوْلَانَا صَاحِبَ الزَّمَانِ أَيْنَمَا كَانَ وَ حَيْثُمَا كَانَ مِنْ مَشَارِقِ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبِهَا سَهْلِهَا وَ جَبَلِهَا عَنِّي. . . "}}<ref>بحارالانوار، ج ۸۶، ص ۶۱. </ref>. در بعضی کتب آمده است که هرکس بخواهد یکی از [[انبیاء]] و [[ائمه]] {{عم}} را (یا سایر [[مردم]] یا [[فرزندان]] خود را) در [[خواب]] ببیند، سوره {{متن قرآن|وَالشَّمْس}} و {{متن قرآن|إِنَّا أَنزَلْنَاه}} و {{متن قرآن|قُلْ يَا أَيُّهَا الْكَافِرُون}} و {{متن قرآن|قُلْ هُوَ الله أَحَد}} را صد مرتبه بخواند و صد مرتبه [[صلوات]] بر [[پیامبر خاتم|پیامبر]] بفرستد و بر طرف راست بخوابد، همانا آن‌چه را که قصد کرده، در [[خواب]] خواهد دید<ref>نجم الثاقب، باب دوازدهم. </ref>»<ref>[[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۳۸.</ref>.

::::::«ارتباط با [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} به دو شکل ممکن است: