جز
جایگزینی متن - ' ق.)' به 'ق)'
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
جز (جایگزینی متن - ' ق.)' به 'ق)') |
||
خط ۷۹: | خط ۷۹: | ||
همچنین کسانی را که عقل خود را به کار نمیگیرند به شدت [[نکوهش]] کرده است. {{متن قرآن|إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ}}<ref>«بدترین جنبندگان نزد خداوند ناشنوایانی گنگند که خرد نمیورزند» سوره انفال، آیه ۲۲.</ref>، {{متن قرآن|وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَيَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ}}<ref>«و هیچ کس را جز به اذن خداوند یارایی نیست که ایمان آورد و (خداوند) عذاب را بر آنان که خرد نمیورزند برقرار میدارد» سوره یونس، آیه ۱۰۰.</ref>، {{متن قرآن|أَمْ تَحْسَبُ أَنَّ أَكْثَرَهُمْ يَسْمَعُونَ أَوْ يَعْقِلُونَ إِنْ هُمْ إِلَّا كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبِيلًا}}<ref>«آیا گمان میکنی که بیشتر آنان میشنوند یا خرد میورزند؟ آنها جز همگون چارپایان نیستند بلکه گمراهترند» سوره فرقان، آیه ۴۴.</ref> | همچنین کسانی را که عقل خود را به کار نمیگیرند به شدت [[نکوهش]] کرده است. {{متن قرآن|إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ}}<ref>«بدترین جنبندگان نزد خداوند ناشنوایانی گنگند که خرد نمیورزند» سوره انفال، آیه ۲۲.</ref>، {{متن قرآن|وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَيَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ}}<ref>«و هیچ کس را جز به اذن خداوند یارایی نیست که ایمان آورد و (خداوند) عذاب را بر آنان که خرد نمیورزند برقرار میدارد» سوره یونس، آیه ۱۰۰.</ref>، {{متن قرآن|أَمْ تَحْسَبُ أَنَّ أَكْثَرَهُمْ يَسْمَعُونَ أَوْ يَعْقِلُونَ إِنْ هُمْ إِلَّا كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبِيلًا}}<ref>«آیا گمان میکنی که بیشتر آنان میشنوند یا خرد میورزند؟ آنها جز همگون چارپایان نیستند بلکه گمراهترند» سوره فرقان، آیه ۴۴.</ref> | ||
هر چند استفاده از نیروی عقل و [[خرد]] در ۴ حوزه [[فهم]]، [[تبیین]]، شناخت ([[کشف]]) و اثبات بخشی از حقایق و [[معارف دینی]] مورد تأکید [[کتاب و سنت]]، به ویژه [[سنت]] [[شیعی]] است، توجه [[شیعیان]] [[امامیه]] به عقل به عنوان منبع جداگانه در کنار کتاب و سنت به دوران پس از [[غیبت کبرا]] ( | هر چند استفاده از نیروی عقل و [[خرد]] در ۴ حوزه [[فهم]]، [[تبیین]]، شناخت ([[کشف]]) و اثبات بخشی از حقایق و [[معارف دینی]] مورد تأکید [[کتاب و سنت]]، به ویژه [[سنت]] [[شیعی]] است، توجه [[شیعیان]] [[امامیه]] به عقل به عنوان منبع جداگانه در کنار کتاب و سنت به دوران پس از [[غیبت کبرا]] (حدود۳۳۰ق) باز میگردد. با آغاز این دوره و عدم دسترسی به [[امام]] [[معصوم]] از یک سو و پیدایش برخی [[پرسشها]] و چالشهای جدید و نبود پاسخِ روشن آنها در ظاهر کتاب و سنت، [[علمای شیعه]] به مرور، دو رویکرد کلی را در پاسخ به این [[پرسشها]] و چالشها در پیش گرفتند:<ref>جایگاه عقل در استنباط احکام، ص۱۰۳ - ۱۰۵.</ref> | ||
گروهی موسوم به "اخباری" و "نصگرا" با [[اعتقاد]] به توقیفی بودن [[آموزههای دینی]] و [[ناتوانی]] [[عقل]] از [[ادراک]] و دستیابی به آنها بر [[پرهیز]] از هرگونه کاربرد عقل در [[فهم]]، [[تبیین]] و [[شناخت]] آموزههای دینی تأکید و بر تکیه بر کتاب و سنتِ تنها [[اصرار]] ورزیدند.<ref>الفوائد المدنیه، ص۴۷ - ۵۰ و ۹۰ - ۹۵؛ جایگاه عقل در استنباط احکام، ص۱۰۵.</ref> | گروهی موسوم به "اخباری" و "نصگرا" با [[اعتقاد]] به توقیفی بودن [[آموزههای دینی]] و [[ناتوانی]] [[عقل]] از [[ادراک]] و دستیابی به آنها بر [[پرهیز]] از هرگونه کاربرد عقل در [[فهم]]، [[تبیین]] و [[شناخت]] آموزههای دینی تأکید و بر تکیه بر کتاب و سنتِ تنها [[اصرار]] ورزیدند.<ref>الفوائد المدنیه، ص۴۷ - ۵۰ و ۹۰ - ۹۵؛ جایگاه عقل در استنباط احکام، ص۱۰۵.</ref> |