مسئولیت کارگزاران: تفاوت میان نسخه‌ها

به‌ویژه [[تلاش]] [[کارگزاران]] برای رعایت [[حدود الهی]] و جوانب [[امر و نهی]] او و اخلاص‌پیشگی در [[عبادت]]، از جمله [[وظایف]] آنان در برابر [[پروردگار]] به‌حساب می‌آید<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۶۷۶.</ref>.

#[[اطاعت]] از مافوق در انجام [[وظایف]]؛

#نیک‌خواهی و ارائه مشاوره [[نیک]] به [[رهبران]] و افراد مافوق.

بنابراین همه مدیران موظف‌اند که ضمن رعایت [[اوامر]] افراد مافوق و [[فرمانروایان]] [[صالح]]، همواره [[نیک‌خواه]] و مصلحت‌جوی آنان باشند و به‌درستی نصیحتشان کنند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۶۷۶.</ref>.

#[[طلب یاری]] از [[پروردگار]] و [[اشتیاق]] به وصال او در فرجام کار؛

#[[خودسازی]] و حساب‌کشی از خویشتن؛

همان‌طور که ملاحظه می‌شود، از جمله مهم‌ترین [[وظایف]] [[کارگزاران]] در برابر خویشتن، ایجاد شرایط رشد و توسعه قابلیت‌های فردی، پرهیز از [[معصیت]] و رعایت [[نظم در امور]] شخصی است <ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۶۷۶.</ref>.

#سرعت و قاطعیت در انجام [[وظایف]]؛

#[[مدیریت زمان]] و رسیدگی به موارد استثنا؛

[[کارگزاران]] باید [[تلاش]] کنند که [[وظایف]] خود را به دقت و با ظرافت در زمان مقتضی انجام دهند، ضمن این‌که یکی از بزرگ‌ترین موارد [[ظلم و ستم]] در [[جامعه]]، [[ترویج]] ناشایستگی در سازمان‌هاست. بنابراین همه موظف‌اند تا حد امکان بر [[شایسته‌سالاری]] تأکید کنند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۶۷۶-۶۷۷.</ref>.

#رعایت [[انصاف]] و [[عدالت]] در برابر کارکنان و برخورد مناسب با [[نیکوکاران]] و بدکاران؛

#پرهیز از [[استبداد]] و تحمیل [[اراده]]؛

همان‌طور که ملاحظه می‌شود، موارد [[تعهد]] [[کارگزاران]] در برابر زیردستان، متعدد و متنوع‌اند. از این‌روست که تأکید می‌شود مدیر باید [[مدبر]] باشد و از حیث [[تعهد]] و تخصص، به حد قابل قبولی از [[کفایت]] دست یافته باشد تا بتواند از عهده [[وظایف]] خود در برابر کارکنان برآید.

#سخت‌گیری بر [[خیانت‌کاران]]؛

#انعطاف در برابر درخواست [[صلح]] از سوی [[دشمنان]]؛

بنابراین حکایت [[کارگزاران]] [[مسلمان]] در برابر [[دشمنان]] و [[خیانت‌کاران]]، حکایت [[مسلمان]] [[شجاع]]، [[صادق]] و قابل اعتمادی است که نسبت به [[عامه]] [[مردم]] [[مهربان]]، ولی در برابر [[دشمنان]] و [[جباران]] و خائنان، [[قاطع]] و کوبنده و سخت‌گیر است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۶۷۷-۶۷۸.</ref>.

#[[مهربانی]] نسبت به [[مردم]]، همچون [[مهربانی]] [[پدر]] و [[مادر]] و پوشاندن [[عیب‌ها]] و کاستی‌های [[مردم]]؛

#عدالت‌خواهی و [[عدالت‌گستری]] و [[باور]] به این‌که همه [[مردم]] برادر و یا برابرند؛