اسخت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابن سعد]]<ref>ابن سعد، ج۱، ص۲۱۱.</ref> از [[نامه]] رسول خدا{{صل}} به [[اسیبخت بن عبدالله]]، فرمانروای هَجَر یاد کرده که از متن آن استفاده می‌شود آن نامه پس از مسلمانی وی بوده است. [[پیامبر خدا]]{{صل}} در این نامه، [[قوم]] وی را [[فرزندان]] عبدالله نامیده و به او سفارش کرده است بیشتر مواظب [[نماز]]، [[زکات]] و [[محبت]] به [[مؤمنان]] باشد و قومش را نیز به نماز و [[نیک رفتاری]] دستور دهد. [[صدوق]]<ref>صدوق، ص۳۱۰.</ref> از شخصی به نام سبخت [[یهودی]] <ref>[[فارسی]] در [[کلام]] [[امیر مؤمنان]]{{ع}}</ref> نام برده که به [[دیدار]] رسول خدا{{صل}} رفته، پرسش‌های [[اعتقادی]] مطرح کرده و سرانجام مسلمان شده است. [[احمدی میانجی]]<ref>میانجی، ج۲، ص۳۷۹ و ۳۸۱-۳۸۳.</ref> ضبط‌های دیگر این واژه، مانند «اسیخب»، «اسیخت» یا «سیبخت» را یادآور شده، آنان را یک تن، و پرسش‌های وی را نشانه [[علم]]، کمال و [[فهم]] وی دانسته و افزوده است اصل این کلمه فارسی به معنای سه [[بخت]] است. احمدی میانجی<ref>میانجی، ج۳، ص۲۹۸.</ref> براساس این بخش از نامه [[پیامبر]] به منذر و سیبخت که فرمود: {{متن حدیث|شفعتك فِي قَوْمِكَ وَ عَفَوْتُ عَنْ أَهْلِ الذُّنُوبِ }}؛ بحرینی‌ها را مرتکب گناهی بزرگ دانسته که باید [[تبعید]] می‌شدند، ولی به دلیل [[شفاعت]] منذر و سیبخت، [[حضرت]] آنان را بخشیده است.<ref>[[حسین حسینیان مقدم|حسینیان مقدم، حسین]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اسخت»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۷۶.</ref>

== منابع ==