استدلال عقلی قائلان به علم تام امامان چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

همان‌گونه که در مقدمه اشاره شد، سخن در درجه اول، پیرامون [[علم پیامبر خاتم]]{{صل}} و [[اهل بیت]] اوست. از سوی دیگری، تام بودن علم در اینجا بدین‌معناست که هیچ دانشی نیست که برای غیر [[خداوند]] ممکن باشد و [[معصوم]] نسبت به آن [[آگاه]] نباشد (با صرف نظر از اینکه این آگاهی بالفعل یا بالقوه، به صورت اجمالی یا تفصیلی باشد)<ref>ر.ک: هاشمی، سید علی، علم امام تام یا محدود، ص؟؟.</ref>. تعدادی از علمای شیعه<ref>ر.ک: مظفر، محمدحسین، «علم امام»، خراسانی، محمد کاظم، «کفایة الاصول»، ص ۲۷۹؛ غروی اصفهانی، «نهایة الدرایة فی شرح الکفایة»، ج ۱، ص ۶۶۳؛ لواسانی، «نور الافهام فی علم الکلام»، ج ۲، ص ۹۷.</ref> - از جمله [[کلینی]] و [[آخوند خراسانی]] - بر اساس دسته‌ای از [[روایات]] معتقدند: "[[ائمه]]{{ع}} علاوه بر [[علم به احکام شریعت]]، به تمامی حوادث گذشته، حال و [[آینده]] [[علم]] داشته اند؛ مگر اموری که از اختصاصات [[علم الهی]] بوده باشد؛ مانند [[زمان]] فرارسیدن [[قیامت]] یا علم به هفتاد و سومین حرف [[اسم اعظم]]"<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، «الکافی»، ج ۱، ص ۱۷۹، ح ۱.</ref>. طبق این دیدگاه می توان گفت: امامان معصوم در مقام [[آگاهی باطنی]]، بر اساس [[علمی]] که خداوند در جهت انجام [[رسالت]] و [[امامت]] در [[اختیار]] آنان قرار داده، از پایان حوادث و جریانات [[روزگار]] و از جمله [[سرنوشت]] خویش، باخبر هستند<ref>ر.ک: [[محسن رنجبر|رنجبر، محسن]]، «[[بررسی علم امام حسین به شهادت (مقاله)|بررسی علم امام حسین به شهادت]]»، فصلنامه کلام اسلامی، ش ۵۲، ص ۹۷ ـ ۱۰۱.</ref>.

پیش از بیان ادله قائلان به این دیدگاه، اشاره به چند نکته ضروری است: