انبیای اولوالعزم چه شئونی داشتند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

*'''[[ولایت]] بر عباد''': اصل ولایت، تنها در [[ضرورت تشکیل حکومت دینی]] توسط [[انبیاء الهی]]{{عم}} نیست؛ بلکه همه افراد [[بشر]]، چون مخلوق پروردگارند، مملوک [[خداوند]] هستند و مملوک بدون [[اذن]] مولا، [[حق تصرف]] در [[ملک]] او را ندارد. [[ولایت خداوند]] بر [[نفوس]] و [[جان]] و [[مال]] و سایر متعلقات همه [[انسان‌ها]]، یعنی بدون اذن او، کسی حق تصرف در هیچ امری از امور شخصی و یا [[خانوادگی]] و یا [[اجتماعی]] خود را ندارد. [[ولایت الهی]] از طریق [[انبیاء]]{{عم}} به [[مردم]] تنفیذ می‌شود. بنابراین، همیشه مردم نیازمند [[ولی خدا]] در میان خود هستند تا اذن در [[تصرف در امور]] گوناگون خود را داشته باشند. انبیاء{{عم}} در [[زمان]] خود این [[وظیفه]] را انجام می‌دهند و بعد از [[رحلت]] آنان، همیشه باید [[ولی امر]] [[معصوم]] زنده و حاضری در میان مردم باشد تا اذن در [[تصرف]] را به آنان بدهد.  

::::::نتیجه نهایی آنکه: [[رسول خدا]]{{صل}}، بنابر [[مقام رسالت]]، وظیفه‌ای انحصاری از طرف [[پروردگار]] داشتند و آن [[ابلاغ وحی]] و بیان [[قرآن]] برای [[امت اسلام]] بود. پس از [[ارتحال]] حضرتش، گرچه این مهم انجام شده است؛ اما سایر [[وظایف]] آن [[حضرت]]، که به جنبه [[مقام ولایت]] و [[امامت]] (به معنای عام) ایشان باز می‌گردد، همچنان باقی است؛ وظایفی که باید توسط اوصیای معصوم ایشان تا [[قیامت]] انجام گیرد»<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۳ ص ۳۸-۴۳.</ref>